۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'كيفيت' به 'کیفیت'
جز (جایگزینی متن - 'افسه‌گانه' به 'افسانه') |
جز (جایگزینی متن - 'كيفيت' به 'کیفیت') |
||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
عطار، در اين منظومه مى‌كوشد كه در آن سوى هر يك از آرزوهاى دست‌نيافتنى انسان كه از پس سال‌ها تخيل پديد آمده‌اند، به وى بياموزد كه اگر حقيقت هر آرزو را مى‌خواهد، آن را در درون خودش بايد بجويد. | عطار، در اين منظومه مى‌كوشد كه در آن سوى هر يك از آرزوهاى دست‌نيافتنى انسان كه از پس سال‌ها تخيل پديد آمده‌اند، به وى بياموزد كه اگر حقيقت هر آرزو را مى‌خواهد، آن را در درون خودش بايد بجويد. | ||
[[عطار، محمد بن ابراهیم|فريد‌الدين، عطار نيشابورى]]، دو مثنوى عارفانه «الهى‌نامه» و «منطق الطير» را براى راهنمايى سالكانِ طريقت معرفت سرود و در سده ششم هجرى آنها را با شگردى رمزناك(سمبولیك)، طرح‌ريزى كرد و به حكايات و تمثيلات آراست تا بتواند راهروان مكتب عرفان را به آسانى يارى و هدايت كند تا در رياضت و كوشش معنوى خويش براى كشتن نفس اماره توفيق و به شناخت حقيقت و درك معنويت و | [[عطار، محمد بن ابراهیم|فريد‌الدين، عطار نيشابورى]]، دو مثنوى عارفانه «الهى‌نامه» و «منطق الطير» را براى راهنمايى سالكانِ طريقت معرفت سرود و در سده ششم هجرى آنها را با شگردى رمزناك(سمبولیك)، طرح‌ريزى كرد و به حكايات و تمثيلات آراست تا بتواند راهروان مكتب عرفان را به آسانى يارى و هدايت كند تا در رياضت و كوشش معنوى خويش براى كشتن نفس اماره توفيق و به شناخت حقيقت و درك معنويت و کیفیت هستى دست يابند. | ||
گفتار خود عطار، بر اين گواهى مى‌دهد كه او الهى‌نامه را در پيرى نوشته است، زيرا در آخر كتاب مى‌گويد:{{شعر}}{{ب|''خدايا گرچه بس افكنده‌ام من ''|2=''ولى هم پيرم و هم بنده‌ام من ''}}{{ب|''اگرچه جمله در تقصير گشتم ''|2='' مرا مفروش كاخر پير گشتم ''}}{{پایان شعر}} | گفتار خود عطار، بر اين گواهى مى‌دهد كه او الهى‌نامه را در پيرى نوشته است، زيرا در آخر كتاب مى‌گويد:{{شعر}}{{ب|''خدايا گرچه بس افكنده‌ام من ''|2=''ولى هم پيرم و هم بنده‌ام من ''}}{{ب|''اگرچه جمله در تقصير گشتم ''|2='' مرا مفروش كاخر پير گشتم ''}}{{پایان شعر}} | ||