۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'كيفيت' به 'کیفیت'
جز (جایگزینی متن - 'غالبا' به 'غالباً ') |
جز (جایگزینی متن - 'كيفيت' به 'کیفیت') |
||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
==گزارش محتوا== | ==گزارش محتوا== | ||
تيموريان يا گوركانيان ایران (ه. ق) (- م) دودمانى مغول تبار بودند. بنيادگذار اين دودمان تيمور گوركانى بود كه در آسياى ميانه مى‌زيست و سمرقند پايتختش بود. امير تيمور كشورى وسيع و دولتى عظيم ايجاد كرد و خطه ما وراء النهر را به مقامى از اهميت رسانيد كه تا آن زمان هيچ‌گاه بدان پايه نرسيده بود. او مرزهاى خود را نخست در سرتاسر آسياى ميانه و آن‌گاه سرتاسر خراسان و آن‌گاه همه بخش‌هاى ایران و عثمانى و بخش‌هایى از هندوستان گسترد. و چون فتوحات تيمور بيشتر جنبه يورش و هجوم داشت تا تسخير واقعى غالب ممالك مفتوح به زودى از تصرف تيموريان خارج شد. با اين حال ما وراء النهر مدتى مركز دولتى شد كه قسمت اعظم ایران و افغانستان را علاوه بر ولايات ما وراء النهر شامل بود. هنگامى كه ممالك وسيع تيمورى تجزيه يافت دوره هرج و مرج پيش آمد. به محض اينكه تيمور مرد، تركان عثمانى و آل جلاير و تركمانان درصدد تصرف ممالك از دست رفته خود برآمدند. با اين وجود، اولاد تيمور موفق شدند كه شمال ایران را در مدت يك قرن جهت خود نگاه دارند. ولى آنان غالباً ً با يك‌ديگر در نزاع بودند. با وجود اين شاهرخ موفق شد كه مناقشات اقوام خود را تا حدى رفع و قدرت و اعتبار مملكت را حفظ كند. اما پس از مرگ او ممالكش به قسمت‌هاى كوچك‌تر مجزا شد و بر اثر همين | تيموريان يا گوركانيان ایران (ه. ق) (- م) دودمانى مغول تبار بودند. بنيادگذار اين دودمان تيمور گوركانى بود كه در آسياى ميانه مى‌زيست و سمرقند پايتختش بود. امير تيمور كشورى وسيع و دولتى عظيم ايجاد كرد و خطه ما وراء النهر را به مقامى از اهميت رسانيد كه تا آن زمان هيچ‌گاه بدان پايه نرسيده بود. او مرزهاى خود را نخست در سرتاسر آسياى ميانه و آن‌گاه سرتاسر خراسان و آن‌گاه همه بخش‌هاى ایران و عثمانى و بخش‌هایى از هندوستان گسترد. و چون فتوحات تيمور بيشتر جنبه يورش و هجوم داشت تا تسخير واقعى غالب ممالك مفتوح به زودى از تصرف تيموريان خارج شد. با اين حال ما وراء النهر مدتى مركز دولتى شد كه قسمت اعظم ایران و افغانستان را علاوه بر ولايات ما وراء النهر شامل بود. هنگامى كه ممالك وسيع تيمورى تجزيه يافت دوره هرج و مرج پيش آمد. به محض اينكه تيمور مرد، تركان عثمانى و آل جلاير و تركمانان درصدد تصرف ممالك از دست رفته خود برآمدند. با اين وجود، اولاد تيمور موفق شدند كه شمال ایران را در مدت يك قرن جهت خود نگاه دارند. ولى آنان غالباً ً با يك‌ديگر در نزاع بودند. با وجود اين شاهرخ موفق شد كه مناقشات اقوام خود را تا حدى رفع و قدرت و اعتبار مملكت را حفظ كند. اما پس از مرگ او ممالكش به قسمت‌هاى كوچك‌تر مجزا شد و بر اثر همين کیفیت صفويان و امراى شيبانى، آنها را به متصرفات خود ضميمه كردند. با اين حال خاندان تيمورى از ميان نرفت و نوادگان تيمور چندى پس‌تر فرمان‌روايى خود را به هندوستان بردند و دولت سلسله بابرى را بنياد گذاردند كه اروپائيان آن را «مغول كبير» مى‌نامند | ||
تيمور با اينكه بسيار خون‌ريز بود ولى به دانش و هنر كشش نشان مى‌داد، از اين رو هنرمندان و صنعت‌گران از كشتارهایش در امان مى‌ماندند. فرزندان او نيز سياست بنيادگذار دودمان تيموريان را پى گرفتند كه مى‌توان به تأسيس رصدخانه، مسجد و مدرسه اشاره كرد. هنر مينياتور نيز در اين دوره از تاريخ ایران به اوج خود رسيد. خليل نوه تيمور كه بدو هيچ گونه شباهتى نداشت، اهتمام كامل به رفاه و سعادت مملكت معطوف داشت و خدماتى به علم و ادب كرد. شاهرخ طرف‌دار جدى علوم و صنايع بود و مسجد و بقعه مقدس رضوى كه زيارت‌گاه شیعیان است از اوست. پسر او، الغ‌بيك فرمان داد زيجى ترتيب دادند. حسین بن بايقرا نيز حامى علوم و ادبيات بود. ابوسعيد پادشاه توانا، با كفايت، هنر دوست اين خاندان نيز خود هنرمند بود. او طرف‌دار متصوفه و اهل عرفان بود و مشايخ صوفيه را گرامى مى‌داشت و بعد از او بود كه خاندان تيموريان به صوفى‌گرى روى آوردند | تيمور با اينكه بسيار خون‌ريز بود ولى به دانش و هنر كشش نشان مى‌داد، از اين رو هنرمندان و صنعت‌گران از كشتارهایش در امان مى‌ماندند. فرزندان او نيز سياست بنيادگذار دودمان تيموريان را پى گرفتند كه مى‌توان به تأسيس رصدخانه، مسجد و مدرسه اشاره كرد. هنر مينياتور نيز در اين دوره از تاريخ ایران به اوج خود رسيد. خليل نوه تيمور كه بدو هيچ گونه شباهتى نداشت، اهتمام كامل به رفاه و سعادت مملكت معطوف داشت و خدماتى به علم و ادب كرد. شاهرخ طرف‌دار جدى علوم و صنايع بود و مسجد و بقعه مقدس رضوى كه زيارت‌گاه شیعیان است از اوست. پسر او، الغ‌بيك فرمان داد زيجى ترتيب دادند. حسین بن بايقرا نيز حامى علوم و ادبيات بود. ابوسعيد پادشاه توانا، با كفايت، هنر دوست اين خاندان نيز خود هنرمند بود. او طرف‌دار متصوفه و اهل عرفان بود و مشايخ صوفيه را گرامى مى‌داشت و بعد از او بود كه خاندان تيموريان به صوفى‌گرى روى آوردند | ||