۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
(صفحه‌ای تازه حاوی «<div class="wikiInfo"> بندانگشتی| {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:R...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
|- | |- | ||
! نام!! data-type="authorName" | | ! نام!! data-type="authorName" | | ||
|-ابن حجر هیتمی، احمد بن محمد | |- ابن حجر هیتمی، احمد بن محمد | ||
|نامهای دیگر | |نامهای دیگر | ||
| data-type="authorOtherNames" | | | data-type="authorOtherNames" | | ||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
|- | |- | ||
|نام پدر | |نام پدر | ||
| data-type="authorfatherName" | | | data-type="authorfatherName" |محمد | ||
|- | |- | ||
|متولد | |متولد | ||
| data-type="authorbirthDate" | | | data-type="authorbirthDate" |909ق | ||
|- | |- | ||
|محل تولد | |محل تولد | ||
| خط ۱۹: | خط ۱۹: | ||
|- | |- | ||
|رحلت | |رحلت | ||
| data-type="authorDeathDate" | | | data-type="authorDeathDate" |رجب 974ق | ||
|- | |- | ||
|اساتید | |اساتید | ||
| data-type="authorTeachers" | | | data-type="authorTeachers" |شمس‌الدین بن ابى‌الحمایل | ||
شیخ‌الاسلام زکریا | |||
عبدالحق سنباطى | |||
|- | |- | ||
|برخی آثار | |برخی آثار | ||
| خط ۳۶: | خط ۳۷: | ||
</div> | </div> | ||
'''ابن حجر هیتمی''' | '''ابن حجر هیتمی''' (909- رجب 974ق /1503-1567م)، فقیه، عالم و مؤلف پرکار شافعى و صاحب کتاب «الصواعق المحرقة في الرد على أهل البِدع و الزندقة». | ||
==نسب ابن حجر== | ==نسب ابن حجر== | ||
در شجره او آمده: شهاب‌الدین ابوالعباس احمد بن بدرالدین محمد بن شمس‌الدین محمد بن نورالدین على بن حجر هیتمى سعدی انصاری | |||
نسبت‌های هیتمى و سعدی، از محله ابوالهیتم در ایالت غربیه و قبیله بنى‌سعد در ایالت شرقیه مصر گرفته شده است. اگرچه خانواده او را از انصار شمرده‌اند، اما او از افزودن نسبت انصاری به نام خویش خودداری می‌کرد. جد بزرگ او که اصلاً از اهالى سَلمُنت (نزدیک عین الشمس در مصر) بود. چون کم سخن می‌گفت، حَجَر لقب یافت و ابوالعباس نیز ازهمین‌روی به ابن حجر معروف شد. | نسبت‌های هیتمى و سعدی، از محله ابوالهیتم در ایالت غربیه و قبیله بنى‌سعد در ایالت شرقیه مصر گرفته شده است. اگرچه خانواده او را از انصار شمرده‌اند، اما او از افزودن نسبت انصاری به نام خویش خودداری می‌کرد. جد بزرگ او که اصلاً از اهالى سَلمُنت (نزدیک عین الشمس در مصر) بود. چون کم سخن می‌گفت، حَجَر لقب یافت و ابوالعباس نیز ازهمین‌روی به ابن حجر معروف شد. | ||
==تحصیلات و اساتید== | ==تحصیلات و اساتید== | ||
ابن حجر در کودکى قرآن و قدری از منهاج نَوَوی را حفظ کرد و چون پدرش و سپس جدش حجر درگذشتند، سرپرستى او را دو دانشمند بزرگ آن روزگار شمس‌الدین بن ابى‌الحمایل (متوفی 932ق) و شمس‌الدین شناوی که از استادان پدرش بودند، به‌عهده گرفتند. وی پس از فراگرفتن مقدمات در اوایل 924ق، که حدود 14 سال داشت، به جامع الأزهر رفت و با وجود خردسالى با دانشمندان مصر هم‌نشین شد و از شاگردان ابن حجر عسقلانى که بزرگ‌ترین آنان شیخ‌الاسلام زکریا بود، دانش آموخت. نویسنده مقدمه «الفتاوي» ابن حجر، نام چند تن از دیگر استادان او از جمله عبدالحق سنباطى (متوفی 931ق) و محمد بن سالم طبلاوی (متوفی 966ق) را آورده است. ابن حجر، خود در «معجم مشایخ»، نام استادان خویش را ذکر کرده و نام بعضى از آنان نیز در «النور السافر» عیدروس آمده است. در اواخر 929ق، درحالی‌که هنوز 20 سالش تمام نشده بود، از رملى و طبلاوی و دیگران اجازه افتا و تدریس گرفت و در دانش‌های گوناگون چون تفسیر، حدیث، کلام، اصول و فروع فقه، فرایض (تقسیم ارث)، حساب، ادبیات، منطق و تصوف سرآمد گشت. در 932ق، با مساعدت شناوی با خواهرزاده او ازدواج کرد. در 933ق، به حج رفت و سال بعد نیز در مکه ماند. در آن سال به اندیشه تألیف در موضوع فقه افتاد و چون به مصر برگشت، متن «الروض» ابن مقری (متوفی 837ق) را اختصار و شرح کرد. در 940ق، دوباره به حج رفت و در مکه مقیم شد و به تألیف، افتا و تدریس مشغول گشت. | ابن حجر در کودکى قرآن و قدری از منهاج نَوَوی را حفظ کرد و چون پدرش و سپس جدش حجر درگذشتند، سرپرستى او را دو دانشمند بزرگ آن روزگار شمس‌الدین بن ابى‌الحمایل (متوفی 932ق) و شمس‌الدین شناوی که از استادان پدرش بودند، به‌عهده گرفتند. وی پس از فراگرفتن مقدمات در اوایل 924ق، که حدود 14 سال داشت، به جامع الأزهر رفت و با وجود خردسالى با دانشمندان مصر هم‌نشین شد و از شاگردان [[ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی|ابن حجر عسقلانى]] که بزرگ‌ترین آنان شیخ‌الاسلام زکریا بود، دانش آموخت. نویسنده مقدمه «الفتاوي» ابن حجر، نام چند تن از دیگر استادان او از جمله عبدالحق سنباطى (متوفی 931ق) و محمد بن سالم طبلاوی (متوفی 966ق) را آورده است. ابن حجر، خود در «معجم مشایخ»، نام استادان خویش را ذکر کرده و نام بعضى از آنان نیز در «النور السافر» عیدروس آمده است. در اواخر 929ق، درحالی‌که هنوز 20 سالش تمام نشده بود، از رملى و طبلاوی و دیگران اجازه افتا و تدریس گرفت و در دانش‌های گوناگون چون تفسیر، حدیث، کلام، اصول و فروع فقه، فرایض (تقسیم ارث)، حساب، ادبیات، منطق و تصوف سرآمد گشت. در 932ق، با مساعدت شناوی با خواهرزاده او ازدواج کرد. در 933ق، به حج رفت و سال بعد نیز در مکه ماند. در آن سال به اندیشه تألیف در موضوع فقه افتاد و چون به مصر برگشت، متن «الروض» ابن مقری (متوفی 837ق) را اختصار و شرح کرد. در 940ق، دوباره به حج رفت و در مکه مقیم شد و به تألیف، افتا و تدریس مشغول گشت. | ||
==شاگردان== | ==شاگردان== | ||
| خط ۹۱: | خط ۹۴: | ||
==پانویس == | ==پانویس == | ||
<references/> | <references /> | ||
==منابع مقاله== | ==منابع مقاله== | ||