ناصری کاشانی، حسن: تفاوت میان نسخه‌ها

'''میرزا حسن ناصری کاشانی''' (1122-1316ش)، فرزند محمدکاظم، از معاریف و شاعران اواخر قرن سیزدهم و نیمه اول قرن چهاردهم کاشان است. از وی دیوان اشعاری به‌جای مانده است که به تصحیح و توضیح علی‌اصغر صائم رسیده. از انواع شعر، طبع ناصری به سرودن قصیده و مسمط گرایش و در ساختن قصاید به سبک خراسانی تبحر خاصی داشت. از جمله هم‎نشینان و دوستان او می‌توان شاعر گلپایگانی متخلص به پریشان، میرزا همایون غفاری، حسن نراقی و میر سید رضاخان صانعی کاشانی و آیت‌الله شیخ محمد غروی را نام برد. حسن نراقی و حسینعلی منشی از شاگردانش بوده‌اند.

«مؤلف کتاب آثار تاریخی کاشان (حسن نراقی) می‌نویسد: در چند سال اواخر عمر ناصری بر اثر مصاحبت و همراهی او در استفاده از فصل گل سرخ قمصر از محضر و هم‎نشینی آموزنده‌اش بهره‌مند بوده‌ام. یکی از گویندگان متعددی که با استفاده از مکتب ادبی ناصری، خود به مرتبه استادی در شعر و ادب نایل گردید، خواهرزاده‌اش شادروان حسینعلی منشی، مؤسس و رئیس انجمن ادبی صبا می‌باشد که پس از درگذشت ناصری و علی‌محمد ادیب بیضایی استاد و پیشوای شعرای کاشان بشمار می‌رفت»<ref>ر.ک: همان، صفحه‌های هفت و هشت</ref>.

==هم‎نشینان و دوستان==

از جمله هم‎نشینان و دوستان او می‌توان شاعر گلپایگانی متخلص به پریشان، میرزا همایون غفاری، حسن نراقی و میر سید رضاخان صانعی کاشانی و آیت‌الله شیخ محمد غروی را نام برد<ref>ر.ک: همان، صفحه هشت</ref>.