الإيرانيون و الأدب العربي: تفاوت میان نسخه‌ها

نویسنده در مقدمه مجلد اول کتاب، اوضاع امت عرب پیش از ظهور محمد(ص) را توصیف کرده است؛ اعراب قبایل و طوایفی، ازهم‌گسیخته، منشعب و ناهنجار بودند. آشفتگی سیاسی، فساد اجتماعی و اختلاف طبقاتی شبه‌جزیره عربستان را فراگرفته بود. به‌گونه‌ای که حکومتی نبود که روابط را مشخص و تنظیم کند و قانونی حاکم نبود که بین مردم حکم کند؛ بلکه همه آنچه وجود داشت عادات و آداب و اوهامی بود که فرزندان از پدران و اجداد خود به ارث برده بودند. از جنبه دینی نیز بیشتر مردم شبه‌جزیره مشرکانی بودند که بت‌ها را می‌پرستیدند؛ جز اندکی از یگانه‌پرستان که به خدای تعالی ایمان داشتند و بر دین ابراهیم(ع) بودند و یا اقلیت دیگری از یهود که در مدینه و طائف ساکن بودند و مسیحیانی که در یمن و نجران و اطراف آن پراکنده بودند. از جهت اقتصادی، قریش بر این منطقه سیطره داشت و مسافرت‌های زمستانی و تابستانی داشت و کالاهای تجاری را از شام و حبشه به شبه‌جزیره حمل می‌کرد. از جنبه صنعتی نیز صنعت قابل ذکری نداشتند؛ جز آنچه برخی از نیازهای ضروری آن‌ها را در طائف و یثرب برآورده می‌کرد. روابط آن‌ها با امپراتوری‌های بزرگ فارس و روم نیز بسیار محدود و از نوع علاقه قوی به ضعیف و مستعمر به مستعمره بود. نبوغ این مردم در لغت و شعر بود؛ به‌گونه‌ای که زبان عربی در کمال و دقت و فن بود. به این زبان شعرای بزرگی شعر می‌سرودند و خطیبان و متکلمین سخن می‌گفتند. البته این لغت متکامل در اجتماعی که فساد و بی‌برنامگی دینی و سیاسی و اجتماعی بر آن غالب بود یتیم گشته بود؛ تا این‌که نور هدایت آشکار شد و نجات‌دهنده امت‌ها مبعوث گشت؛ رسول مکرم اسلام محمد بن عبدالله(ص) و دعوت به اسلام را علنی کرد. با این دعوت، دوره تغییراتی که انسانیت مانند آن را ندیده بود آغاز شد؛ از جمله این تغییرات اجتماع کلمه و تبدیل شدن عرب به ید واحده با وجود اختلاف انساب و طوایف آن‌ها بود...<ref>ر.ک: مقدمه، جلد1، قسم1، ص4-3</ref>.