صابونی، اسماعیل بن عبدالرحمن: تفاوت میان نسخه‌ها

پدرش از واعظان بزرگ نیشابور بود. وقتی فرزندش اسماعیل، هفت سال داشت، از دنیا رفت و تربیت اسماعیل به عهده امام ابوطیب سهل بن محمد صعلوکی افتاد. بزرگانی چون ابواسحاق اسفرایینی و دیگران، هوشمندی و میزان درایت او را سنجیدند.

او اکثر اوقاتش را به عبادت می‌گذراند و در انجام وظایف و طاعات بسیار کوشا بود. در عفاف و حفظ نفس بسیار قوی بود. معروف به حسن صلات، طول قنوت، حفظ اعتمادبه‎نفس و وقار بود تا جایی که او را برای این امور مثل می‌زدند.<ref>ر.ک: همان</ref>