دیوان کامل حضرت شاه نعمت‌الله ولی: تفاوت میان نسخه‌ها

دیوان کامل حضرت شاه نعمت‌الله ولی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۸ سپتامبر ۲۰۱۹، ساعت ۲۰:۲۰

هیچ تغییری در اندازه به وجود نیامده‌ است. ، ‏۸ سپتامبر ۲۰۱۹

جز

جایگزینی متن - 'ه‎خ' به 'ه‌خ'

Hbaghizadeh@noornet.net

۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش

@@ خط ۵۰: / خط ۵۰: @@
 #:[[نعمت الله ولي، نعمت الله بن عبدالله|شاه نعمت‌الله]] ولی، به دلیل گرایش‎های عرفانی و شیعی و ارادت خاصی که به خاندان نبوت و ولایت داشته، حجم قابل ملاحظه‌ای از اشعارش را به مضمون منقبت اختصاص داده و از این طریق، توانسته است نقش مهمی در رواج تصوف شیعی در قرن نهم و حتی پس از آن، ایفا کرده و مریدان بی‌شماری پیدا کند که بعدها، این گروه به سلسله «نعمت‌اللهیه» شهرت یافتند. نکته‌ای که در اشعار منقبتی [[نعمت الله ولي، نعمت الله بن عبدالله|شاه نعمت‌الله]] ولی، چشمگیر بوده و سبب تمایز آنها از دیگر متشابهاتشان می‌گردد، روانی کلام و صداقتی است که در بیان احساسات و عواطف شاعر، مشاهده می‌شود و این ویژگی ما را به خلوص انگیزه شاعر در سرودن این مناقب، راهبری می‌کند. نعمت‌الله عمده مناقب خود را در بیان فضایل پیامبر(ص) و [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]] سروده است و برای این مضمون، از قالب قصیده استفاده کرده است. اما ساختار قصاید او، تا حدودی با سایر قصاید فارسی متفاوت است؛ بدین معنی که قصاید او، عمدتاً عاری از تشبیب و تغزلند و تعداد ابیات آنها، چندان زیاد نبوده و در انتهای آنها، تخلص شعری شاعر که «نعمت‌الله» یا «سید» است، مشاهده می‌شود<ref>ر.ک: زرین واردی، ص507-‎509</ref>.
 # عرفان:
-#:[[نعمت الله ولي، نعمت الله بن عبدالله|شاه نعمت‌الله]] از جمله شعرای قرن نهم است که حجم زیادی از اشعار خود را به شرح مسائل عرفانی، اختصاص داده است. وی در عالم عرفان، از سرسپردگان و مروجان مکتب ابن ‎عربی است و هنگامی که به اشعار او می‌نگریم، درمی‎یابیم که اندیشه‌های حسین‎ بن منصور و ابن ‎عربی در اشعار او موج می‌زند. وی به‎خصوص به اصل «وحدت وجود» سخت معتقد است و عمده اشعار عرفانی‌اش، شرح مبادی وحدت وجود است. نکته ممتازی که در اشعار عرفانی وی مشاهده می‌شود، این است که سروده‌های عرفانی او بسیار منطقی‌تر، معتدل‎تر و تجربی‌تر و همه‎فهم‎تر از سایر شعراست و به مقدار زیادی با زندگی روزمره مطابقت و نزدیکی پیدا می‌کند و این امر، ناشی از آن است که وی در طول عمرش، با طبقات مختلف مردم معاشرت و گفتگو داشته و تصوف را خاص یک طبقه یا دسته معین از مردم نمی‌دانسته است. وی در اشعار عرفانی خود، علاوه بر وحدت وجود، از «عشق عرفانی و حقیقی» که معشوق آن، ذات مقدس خداوند است، فراوان سخن گفته است و از اصطلاحات و رموز عرفانی که در واقع، بازمانده سنن ادبی ادوار گذشته است، همچون دیر مغان، رند، مست، تجلی، مغ‎بچه، میخانه، درد، خرابات، ترسابچه و... به همان معنی عرفانی‌ا‎شان، مکرر استفاده کرده است. اشعار عرفانی او، بیشتر در قالب غزل است و در مواردی از قصیده، رباعی، ترجیع و مثنوی نیز برای سرودن اشعار عرفانی، بهره می‌جوید<ref>ر.ک: همان، ص511-‎512</ref>.
+#:[[نعمت الله ولي، نعمت الله بن عبدالله|شاه نعمت‌الله]] از جمله شعرای قرن نهم است که حجم زیادی از اشعار خود را به شرح مسائل عرفانی، اختصاص داده است. وی در عالم عرفان، از سرسپردگان و مروجان مکتب ابن ‎عربی است و هنگامی که به اشعار او می‌نگریم، درمی‎یابیم که اندیشه‌های حسین‎ بن منصور و ابن ‎عربی در اشعار او موج می‌زند. وی به‌خصوص به اصل «وحدت وجود» سخت معتقد است و عمده اشعار عرفانی‌اش، شرح مبادی وحدت وجود است. نکته ممتازی که در اشعار عرفانی وی مشاهده می‌شود، این است که سروده‌های عرفانی او بسیار منطقی‌تر، معتدل‎تر و تجربی‌تر و همه‎فهم‎تر از سایر شعراست و به مقدار زیادی با زندگی روزمره مطابقت و نزدیکی پیدا می‌کند و این امر، ناشی از آن است که وی در طول عمرش، با طبقات مختلف مردم معاشرت و گفتگو داشته و تصوف را خاص یک طبقه یا دسته معین از مردم نمی‌دانسته است. وی در اشعار عرفانی خود، علاوه بر وحدت وجود، از «عشق عرفانی و حقیقی» که معشوق آن، ذات مقدس خداوند است، فراوان سخن گفته است و از اصطلاحات و رموز عرفانی که در واقع، بازمانده سنن ادبی ادوار گذشته است، همچون دیر مغان، رند، مست، تجلی، مغ‎بچه، میخانه، درد، خرابات، ترسابچه و... به همان معنی عرفانی‌ا‎شان، مکرر استفاده کرده است. اشعار عرفانی او، بیشتر در قالب غزل است و در مواردی از قصیده، رباعی، ترجیع و مثنوی نیز برای سرودن اشعار عرفانی، بهره می‌جوید<ref>ر.ک: همان، ص511-‎512</ref>.
 # عشق مجازی:
 #:یکی از موضوعاتی که از ابتدای شکل‎گیری شعر فارسی پیوسته در آن حضور داشته، «عشق مجازی» است که این موضوع بالطبع در شعر [[نعمت الله ولي، نعمت الله بن عبدالله|شاه نعمت‌الله]] نیز مشاهده می‌شود. عشق مجازی در دیوان وی، از جنس عشق‌های زمینی قرون سوم تا ششم که با رفاه و تمتعات جسمانی توأم بوده، نیست و در واقع، دنباله عشق متعالی‌ای می‌باشد که بنیان آن را سنایی گذاشت و با حافظ و سعدی، به اوج رسید. عشق مطرح در شعر [[نعمت الله ولي، نعمت الله بن عبدالله|نعمت‌الله]]، برخلاف عشق‌های سده‌های پیشین، توأم با کامیابی، شادی و رفاه بوده و پر از رنج و ناملایمات و غم‎هاست و شاعر به‌جای آنکه به توصیف ظاهر و صورت معشوق به شکل عینی بپردازد، در توصیف او تخیلات، اوهام و ذهن خود را دخیل کرده و توصیفاتش را از برون‎گرایی سوق می‌دهد و سعی می‌کند که معشوق خود را درعین‎حالی که زمینی است، با توصیفات معنوی و روحانی وصف کند و از اینجاست که معشوق او از جایگاه شایسته‌تری نسبت به سده‌های قبل برخوردار شده و تا حدودی دست نیافتنی است. وی اکثر اشعار عاشقانه خود را در قالب غزل سروده و گاهی نیز از قالب رباعی استفاده کرده است.<ref>ر.ک: همان، ص513-‎514</ref>.
@@ خط ۵۶: / خط ۵۶: @@
 #:از دیگر مضامین رایج در شعر [[نعمت الله ولي، نعمت الله بن عبدالله|نعمت‌الله]]، توصیف ذات باری تعالی است که این مقوله، به چند صورت در شعر او، حضور پیدا کرده است. گاه [[نعمت الله ولي، نعمت الله بن عبدالله|نعمت‌الله]] در اشعار خود، به توصیف خداوند پرداخته و از علم و حکمت خداوند و مسائل مربوط به آفرینش سخن گفته است و گاه با خداوند در قالب اشعار لطیفی مناجات می‌کند. اما وی بیش از همه، از خداوند در ارتباط با وحدت وجود سخن گفته است و حتی در بیشتر اشعار مناجاتی و توصیفی نیز اشاره‌ای به این مطلب داشته است. وی در تمام قالب‌ها، اعم از قصیده، غزل، ترجیع، مثنوی و رباعی، از مقوله وحدت وجود سخن به میان آورده است.<ref>ر.ک: همان، ص114-‎115</ref>.
 # انسان:
-#:[[نعمت الله ولي، نعمت الله بن عبدالله|شاه نعمت‌الله]] حجم نسبتا قابل ملاحظه‌ای از اشعارش را به توصیف «انسان»، به‎خصوص، انسان کامل و عارف، اختصاص داده است. او در اشعار، انسان را خلیفه خدا و جامع صفات الهی معرفی کرده و با توجه به اینکه وی از معتقدان سرسخت وحدت وجود است، انسان را ظهور و تجلی اسم اعظم خداوند می‌داند. وی گاه در اشعارش، به پیچیدگی و کیفت خلقت انسان اشاره دارد و گاه از مقام معنوی و برتر او، سخن می‌راند و از میان اجزای وجودی انسان، نظر خاصی به «دل» که به قول او خزانه اسرار ربوبی است، دارد<ref>ر.ک: همان، ص517</ref>.
+#:[[نعمت الله ولي، نعمت الله بن عبدالله|شاه نعمت‌الله]] حجم نسبتا قابل ملاحظه‌ای از اشعارش را به توصیف «انسان»، به‌خصوص، انسان کامل و عارف، اختصاص داده است. او در اشعار، انسان را خلیفه خدا و جامع صفات الهی معرفی کرده و با توجه به اینکه وی از معتقدان سرسخت وحدت وجود است، انسان را ظهور و تجلی اسم اعظم خداوند می‌داند. وی گاه در اشعارش، به پیچیدگی و کیفت خلقت انسان اشاره دارد و گاه از مقام معنوی و برتر او، سخن می‌راند و از میان اجزای وجودی انسان، نظر خاصی به «دل» که به قول او خزانه اسرار ربوبی است، دارد<ref>ر.ک: همان، ص517</ref>.
-از دیگر ویژگی‌های دیوان شاه نعمت‌الله ولی، می‌توان به الفت و تسلط کم‎نظیر وی با قرآن و معارف دینی اشاره نمود. در دیوان اشعار وی، مضامین و آموزه‌های‎ قرآنی‎ به‌وفور یافت می‌شود و به‎خاطر آشنایی زیاد و احاطه فراوان او بر آیات قرآن، به شیوه‌های مختلف ادبی (اقتباس، تضمین، تلمیح، تشبیه و...) از آیات قرآن بهره‌برداری شده است‎<ref>ر.ک: ذوالفقاری، محسن؛ امیدعلی، حجت‌الله، ص151</ref>.
+از دیگر ویژگی‌های دیوان شاه نعمت‌الله ولی، می‌توان به الفت و تسلط کم‎نظیر وی با قرآن و معارف دینی اشاره نمود. در دیوان اشعار وی، مضامین و آموزه‌های‎ قرآنی‎ به‌وفور یافت می‌شود و به‌خاطر آشنایی زیاد و احاطه فراوان او بر آیات قرآن، به شیوه‌های مختلف ادبی (اقتباس، تضمین، تلمیح، تشبیه و...) از آیات قرآن بهره‌برداری شده است‎<ref>ر.ک: ذوالفقاری، محسن؛ امیدعلی، حجت‌الله، ص151</ref>.
 تأثیر قرآن در جای‌جای دیوان شاه نعمت‌الله‎ دیده می‌شود و آیات قرآن‎ در‎ شعر او بسامد بالایی دارد. زبان شعری او زبانی است پرمایه، خوش‎آهنگ و سرشار از تصویرهای خیال‌انگیز، مثل تشبیه، استعاره، مجاز و.... شاعر با تکیه بر همین قدرت تصویرسازی شاعرانه است‎ که‎ توانسته مضامین قرآنی را با مهارت خاص در شعر خود بیاورد. او به شیوه‌های متفاوتی از قرآن تأثیر پذیرفته است. گاه یک آیه را به‌صورت کامل در شعر آورده‎ است‎؛ گاهی بخشی‎ از آیه یا کلماتی از آیه را آورده است؛ گاهی مفهوم آیه را در شعر خود ذکر‎ می‌کند و گاهی سخن او به آیه یا قصه‌ای از قرآن‎ تلمیح‎ دارد‎. تأثیر آیات قرآن در شعر شاه نعمت‌الله هم در حوزه معنایی و هم در حوزه بلاغی و آراستن ‎‎کلام‎ ادبی شاعر دیده می‌شود<ref>ر.ک: همان</ref>.