رسائل توحیدی: تفاوت میان نسخه‌ها

«وجود، حقیقت اصیلى است و غیرى براى او در خارج نیست؛ زیرا هرچه غیر او باشد، پوچ و باطل خواهد بود؛ بنابراین وجود، یک حقیقت صرف و خالص است. در نتیجه، هرچه را به‌عنوان «دوم» براى آن در نظر بگیریم، همان خواهد بود؛ زیرا اگر چیز دیگر باشد و یا به‌وسیله چیز دیگر از آن ممتاز شود، پوچ و باطل خواهد بود. پس فرض «دوم» براى وجود، ممتنع مى‎باشد؛ ازاین‎رو، حقیقت وجود، واحد است و وحدتش به‌صورت وحدت حقه مى‎باشد. از اینجا روشن مى‎گردد که حقیقت وجود، داراى هر کمال واقعى، بلکه عین آن مى‎باشد و چون وجود، ذاتاً نقیض عدم و طردکننده آن است، ذاتش به‌گونه‌اى مى‎باشد که عدم، نمى‎تواند بر آن عارض و حمل شود؛ ازاین‎رو، وجود، حقیقتى است که ذاتاً، واجب‌الوجود باشد. بنابراین، حقیقت وجود، ذاتاً و از هر جهتى، واجب‌الوجود است و داراى همه صفات کمال و مبرا از تمام نقص‎ها و امور عدمى مى‎باشد»<ref>ر.ک: متن کتاب، ص16</ref>.