۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'ی‌آ' به 'ی‌آ'
جز (جایگزینی متن - 'ه‌و' به 'ه‌و') |
جز (جایگزینی متن - 'ی‌آ' به 'ی‌آ') |
||
| خط ۴۹: | خط ۴۹: | ||
سید احمد هاتف از سادات حسینی و از یک خانواده نجیب اصفهانی بود<ref>ر.ک: مشیری، چنگیز، ص333</ref>. | سید احمد هاتف از سادات حسینی و از یک خانواده نجیب اصفهانی بود<ref>ر.ک: مشیری، چنگیز، ص333</ref>. | ||
«اصل خاندان او چنانکه از تذکره نگارستان دارا و تذکره محمدشاهی | «اصل خاندان او چنانکه از تذکره نگارستان دارا و تذکره محمدشاهی برمی‌آید از اهل اردوباد آذربایجان بوده و در زمان پادشاهان صفوی از آن دیار به اصفهان هجرت کرده و در این شهر متوطن گردیده‌اند»<ref>اقبال، عباس، ص46</ref>. | ||
از خاندان و اولاد هاتف، جز پسرش سید محمد سحاب (متوفی 1223) ذکری نشده است؛ وی در زمان پادشاهی فتحعلی شاه از شاعران نامدار بوده و بیش از 5000 بیت شعر از او باقی مانده است. گذشته از این دیوان، تذکره‌ای به نام رشحات به او نسبت داده‌اند که البته ناتمام مانده است<ref>ر.ک: مشیری، چنگیز، ص334</ref>. | از خاندان و اولاد هاتف، جز پسرش سید محمد سحاب (متوفی 1223) ذکری نشده است؛ وی در زمان پادشاهی فتحعلی شاه از شاعران نامدار بوده و بیش از 5000 بیت شعر از او باقی مانده است. گذشته از این دیوان، تذکره‌ای به نام رشحات به او نسبت داده‌اند که البته ناتمام مانده است<ref>ر.ک: مشیری، چنگیز، ص334</ref>. | ||
| خط ۷۰: | خط ۷۰: | ||
«غالب غزلیات او لطیف و حاوی مضامین عاشقانه و دلکش است و حق این است که بعضی از ابیات هاتف را بهآسانی نمی‌توان از ابیات شیخ و خواجه مشخص کرد»<ref>اقبال، عباس، ص48</ref>. | «غالب غزلیات او لطیف و حاوی مضامین عاشقانه و دلکش است و حق این است که بعضی از ابیات هاتف را بهآسانی نمی‌توان از ابیات شیخ و خواجه مشخص کرد»<ref>اقبال، عباس، ص48</ref>. | ||
هاتف، بذله‌گو بود، ولی اهل تملق نبود و نمود این کار در اشعارش بر زیبایی آن می‌افزود. اشعار او روان و سهل است و در برخی از قسمتها، اشعار «گلشن راز» را به خاطر | هاتف، بذله‌گو بود، ولی اهل تملق نبود و نمود این کار در اشعارش بر زیبایی آن می‌افزود. اشعار او روان و سهل است و در برخی از قسمتها، اشعار «گلشن راز» را به خاطر می‌آورد. او مطالب عرفانی را به لطافتی ذکر کرده است که مثل یک حکایت پرفایده خاطر را جلب می‌کند<ref>ر.ک: مشیری، چنگیز، ص332</ref>. | ||
از میان شاعران آن زمان، «آذر» به استادی او اعتراف داشت، ولی سایر شعرا و ادیبانی که با شهرت او مقام خود را در خطر می‌دیدند، هجویاتی درباره او ساخته و در میان مردم منتشر کردند. چنانکه بیت ذیل گواهی می‌دهد، در اصفهان کمتر کسی خریدار ابیات او بوده است: | از میان شاعران آن زمان، «آذر» به استادی او اعتراف داشت، ولی سایر شعرا و ادیبانی که با شهرت او مقام خود را در خطر می‌دیدند، هجویاتی درباره او ساخته و در میان مردم منتشر کردند. چنانکه بیت ذیل گواهی می‌دهد، در اصفهان کمتر کسی خریدار ابیات او بوده است: | ||