۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'ه‌ها' به 'ه‌ها'
جز (جایگزینی متن - 'ه‌گ' به 'ه‌گ') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
جز (جایگزینی متن - 'ه‌ها' به 'ه‌ها') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| خط ۵۷: | خط ۵۷: | ||
خاتمه: در بیان احوال برخى از علما و جمعى از حکما و بعضى از شعرای غرای عصر صاحبقران و منه التوفيق و عليه التكلان»<ref>ر.ک: همان، ص18-19</ref>. | خاتمه: در بیان احوال برخى از علما و جمعى از حکما و بعضى از شعرای غرای عصر صاحبقران و منه التوفيق و عليه التكلان»<ref>ر.ک: همان، ص18-19</ref>. | ||
ولیقلیبیگ در اکثر موارد گزارش مطالب کتاب، در میان حوادث بوده و بیشتر اخبار را از مشاهدات خود نقل کرده است. او صورت بسیاری از دستورالعملها و احکام و فرمان‌ها و | ولیقلیبیگ در اکثر موارد گزارش مطالب کتاب، در میان حوادث بوده و بیشتر اخبار را از مشاهدات خود نقل کرده است. او صورت بسیاری از دستورالعملها و احکام و فرمان‌ها و وقفنامههای شهریاران صفوی و ماده تاریخهای فراوان و شرح انواع بنّاییهای بناهای بزرگ این روزگار را در قصص الخاقاني بیان کرده است. از جمله این موارد می‌توان به دستور شاه طهماسب در استقبال و پذیرایی همایونشاه و نیکوداشت وی، متن وقفنامه شاه عباس بزرگ، مبنی بر وقف همه مایملکش از املاک (از جمله حمام شاه اصفهان و دکان‌های قیصریه) و جواهراتش تا اصطبل خاص سلطنتی و... برای خیرات، بنای پل زایندهرود به فرمان شاه عباس دوم و توصیف مفصل از چراغانی آن و بیان اشعاری از شاعران در این ارتباط و... اشاره کرد<ref>ر.ک: مقدمه مصحح، صفحه هجده</ref>. | ||
این اثر، دربردارنده سه تذکره نیز است؛ در تذکره اول احوال بیستوپنج تن از علما و حکما و بزرگان مطرح شده که حاج آقا حسین خوانساری، ملا خلیل قزوینی، مجلسی اول و دوم، شیخ حسین تنکابنی، محمدرضا کرمانی و... از جمله این افراد هستند<ref>ر.ک: همان، صفحه هشت</ref>. | این اثر، دربردارنده سه تذکره نیز است؛ در تذکره اول احوال بیستوپنج تن از علما و حکما و بزرگان مطرح شده که حاج آقا حسین خوانساری، ملا خلیل قزوینی، مجلسی اول و دوم، شیخ حسین تنکابنی، محمدرضا کرمانی و... از جمله این افراد هستند<ref>ر.ک: همان، صفحه هشت</ref>. | ||
| خط ۶۵: | خط ۶۵: | ||
در تذکره سوم نام نوزده تن از درویشان آن دوران، یعنی شیخ مؤمن دستجردی، شیخ محمدعلی مؤذن، شیخ گنجعلی تبریزی، درویش بابا کلبعلی، میر محمدباقر اردستانی، شیخ عماد مازندرانی، درویش حاجی محمد خمشکن، درویش کمال سدیری، آقا محمدصالح لنبانی، درویش محمدمحسن، سید معز، درویش منیری، مولانا میرزا محمد، درویش میرزا علی، حاجی شجاع اصفهانی، بابا قطبالدین صاقیدی، درویش بابا علیخان، حاجی درویش حسین هروی و توضیحی کوتاه درباره آنان آمده است<ref>ر.ک: همان، صفحات ده و یازده</ref>. | در تذکره سوم نام نوزده تن از درویشان آن دوران، یعنی شیخ مؤمن دستجردی، شیخ محمدعلی مؤذن، شیخ گنجعلی تبریزی، درویش بابا کلبعلی، میر محمدباقر اردستانی، شیخ عماد مازندرانی، درویش حاجی محمد خمشکن، درویش کمال سدیری، آقا محمدصالح لنبانی، درویش محمدمحسن، سید معز، درویش منیری، مولانا میرزا محمد، درویش میرزا علی، حاجی شجاع اصفهانی، بابا قطبالدین صاقیدی، درویش بابا علیخان، حاجی درویش حسین هروی و توضیحی کوتاه درباره آنان آمده است<ref>ر.ک: همان، صفحات ده و یازده</ref>. | ||
نویسنده در سیوهشت سالگی به نوشتن این اثر پرداخته و در باب علت نامگذاری آن به قصص الخاقاني می‌نویسد: به این علت که کتاب را در 1072ق، آغاز کرده و نام آن را قصص الخاقاني گذاشته تا عدد آن به حساب | نویسنده در سیوهشت سالگی به نوشتن این اثر پرداخته و در باب علت نامگذاری آن به قصص الخاقاني می‌نویسد: به این علت که کتاب را در 1072ق، آغاز کرده و نام آن را قصص الخاقاني گذاشته تا عدد آن به حساب جمله‌ها با سال شروع تألیفش برابر درآید<ref>ر.ک: همان، صفحه یازده</ref>. او بهصورت منظوم این امر را چنین بیان کرده است: | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب|''مدتی در پی تألیف کتاب''|2='' داده‌ام عمر ز کف تا دانی''}} | {{ب|''مدتی در پی تألیف کتاب''|2='' داده‌ام عمر ز کف تا دانی''}} | ||
| خط ۷۴: | خط ۷۴: | ||
{{پایان شعر}}<ref>ر.ک: مقدمه مؤلف، ص، 16</ref>. | {{پایان شعر}}<ref>ر.ک: مقدمه مؤلف، ص، 16</ref>. | ||
[[شاملو، ولیقلی بن داودقلی|ول‌ی‌قلی‌خان شاملو]]، در بسیاری از موارد با عبارت «لمحرره» از ابیات منظومی از خودش استفاده کرده است. از ویژگیهای این کتاب، دقت در صحت روایات، نثر فنی مربوط به نیمه دوم سده یازدهم هجری و واژهسازیهای بدیع، طبع شاعرانه مؤلف و تمایلش به حماسهسرایی، خالی نبودن از برخی مطالب فلسفی و اخلاقی و مذهبی و اصطلاحات موسیقی، استفاده از منابع مفید و دست اول در ارائه تراجم اشخاص در | [[شاملو، ولیقلی بن داودقلی|ول‌ی‌قلی‌خان شاملو]]، در بسیاری از موارد با عبارت «لمحرره» از ابیات منظومی از خودش استفاده کرده است. از ویژگیهای این کتاب، دقت در صحت روایات، نثر فنی مربوط به نیمه دوم سده یازدهم هجری و واژهسازیهای بدیع، طبع شاعرانه مؤلف و تمایلش به حماسهسرایی، خالی نبودن از برخی مطالب فلسفی و اخلاقی و مذهبی و اصطلاحات موسیقی، استفاده از منابع مفید و دست اول در ارائه تراجم اشخاص در تذکره‌هایی که در خاتمه کتاب ذکر شده و... را می‌توان ذکر کرد<ref>ر.ک: مقدمه مصحح، صفحات هجده و نوزده</ref>. | ||
==وضعیت کتاب== | ==وضعیت کتاب== | ||