عصرة المنجود فی علم الكلام: تفاوت میان نسخه‌ها

هیچ تغییری در اندازه به وجود نیامده‌ است. ،  ‏۶ سپتامبر ۲۰۱۹
جز
جایگزینی متن - 'ه‎ع' به 'ه‌ع'
جز (جایگزینی متن - 'م‎ا' به 'م‌ا')
جز (جایگزینی متن - 'ه‎ع' به 'ه‌ع')
خط ۴۲: خط ۴۲:
عصرة المنجود که بـعد‎ از‎ [[الصراط المستقيم إلی مستحقی التقديم|صراط‎ مستقیم]] به نگارش درآمـده اسـت، بـا توجه به مباحث مطرح‎شده در آن مى‎توان آن‎ را‎ مکمل‎ [[الصراط المستقيم إلی مستحقی التقديم|الصراط المستقيم]] دانست<ref>ر.ک: شهسواری، حسین، ص60؛ دیانت، علی‌اکبر، ص243</ref>‎ و باید پس از آن تألیف شده باشد؛ زیرا بارها در آن به این کتاب ارجاع داده است<ref>ر.ک: میرشریفی، سید علی، ص37</ref>‎.
عصرة المنجود که بـعد‎ از‎ [[الصراط المستقيم إلی مستحقی التقديم|صراط‎ مستقیم]] به نگارش درآمـده اسـت، بـا توجه به مباحث مطرح‎شده در آن مى‎توان آن‎ را‎ مکمل‎ [[الصراط المستقيم إلی مستحقی التقديم|الصراط المستقيم]] دانست<ref>ر.ک: شهسواری، حسین، ص60؛ دیانت، علی‌اکبر، ص243</ref>‎ و باید پس از آن تألیف شده باشد؛ زیرا بارها در آن به این کتاب ارجاع داده است<ref>ر.ک: میرشریفی، سید علی، ص37</ref>‎.


[[نباطی عاملی، علی بن محمد|بیاضی]] به‎عنوان متکلمی امامی در مکتب جبل‎عامل، از مشایخ آن بوم، به‌ویژه [[شهید اول، محمد بن مکی|شهید اول]] متأثر بوده و با عنوان «علامه زمان» از او یاد کرده و به شرح برخی از آثارش پرداخته است. او در آثار کلامی خویش، برخلاف [[نصیرالدین طوسی، محمد بن محمد|نصیرالدین طوسی]] از صبغه فلسفی دادن به مسائل کلامی خودداری کرده و از متکلمان شیعی پیش از وی پیروی نموده است. از شاخص‎ترین آراء کلامی او، مخلوق دانستن قرآن کریم، اعتقاد به «صرفه» در اعجاز قرآن و قول به «نسبت و اضافه» در ماهیت علم است. [[نباطی عاملی، علی بن محمد|بیاضی]] گرایشی به اندیشه‌های فلسفی نداشته و نمونه‌هایی چون رد استدالال فلسفی بر ضرورت بعثت انبیا و رد قاعده «الواحد» نشان‌دهنده بی‌توجهی او به فلسفه است. بی‌اعتنایی او به شیوه [[نصیرالدین طوسی، محمد بن محمد|نصیرالدین طوسی]] نیز شاید به همین سبب بوده و این رویکرد، به‌ویژه در عصرة ‎المنجود بازتاب‌های چشمگیرتری یافته است. [[نباطی عاملی، علی بن محمد|بیاضی]] نسبت به اندیشه‌های صوفیانه نیز روی خوش ننموده است<ref>ر.ک: دیانت، علی‌اکبر، ص243</ref>‎.
[[نباطی عاملی، علی بن محمد|بیاضی]] به‌عنوان متکلمی امامی در مکتب جبل‎عامل، از مشایخ آن بوم، به‌ویژه [[شهید اول، محمد بن مکی|شهید اول]] متأثر بوده و با عنوان «علامه زمان» از او یاد کرده و به شرح برخی از آثارش پرداخته است. او در آثار کلامی خویش، برخلاف [[نصیرالدین طوسی، محمد بن محمد|نصیرالدین طوسی]] از صبغه فلسفی دادن به مسائل کلامی خودداری کرده و از متکلمان شیعی پیش از وی پیروی نموده است. از شاخص‎ترین آراء کلامی او، مخلوق دانستن قرآن کریم، اعتقاد به «صرفه» در اعجاز قرآن و قول به «نسبت و اضافه» در ماهیت علم است. [[نباطی عاملی، علی بن محمد|بیاضی]] گرایشی به اندیشه‌های فلسفی نداشته و نمونه‌هایی چون رد استدالال فلسفی بر ضرورت بعثت انبیا و رد قاعده «الواحد» نشان‌دهنده بی‌توجهی او به فلسفه است. بی‌اعتنایی او به شیوه [[نصیرالدین طوسی، محمد بن محمد|نصیرالدین طوسی]] نیز شاید به همین سبب بوده و این رویکرد، به‌ویژه در عصرة ‎المنجود بازتاب‌های چشمگیرتری یافته است. [[نباطی عاملی، علی بن محمد|بیاضی]] نسبت به اندیشه‌های صوفیانه نیز روی خوش ننموده است<ref>ر.ک: دیانت، علی‌اکبر، ص243</ref>‎.


از نکات برجسته در آثار کلامی وی، اهتمام به ارائه شواهد متنوع از گفته‌های صاحبان اقوال و مستندسازی و نیز گردآوری آراء پیروان فرق و مذاهب گوناگون است و از این رهگذر منقولات او را باید دربردارنده آثاری دانست که در طول زمان از میان رفته‌اند<ref>ر.ک: همان</ref>‎.
از نکات برجسته در آثار کلامی وی، اهتمام به ارائه شواهد متنوع از گفته‌های صاحبان اقوال و مستندسازی و نیز گردآوری آراء پیروان فرق و مذاهب گوناگون است و از این رهگذر منقولات او را باید دربردارنده آثاری دانست که در طول زمان از میان رفته‌اند<ref>ر.ک: همان</ref>‎.
۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش