دیوان ایرج‌میرزا: تفاوت میان نسخه‌ها

هیچ تغییری در اندازه به وجود نیامده‌ است. ،  ‏۶ سپتامبر ۲۰۱۹
جز
جایگزینی متن - 'ی‎آ' به 'ی‌آ'
جز (جایگزینی متن - 'ن‎ه' به 'ن‌ه')
جز (جایگزینی متن - 'ی‎آ' به 'ی‌آ')
خط ۳۸: خط ۳۸:
شعر ایرج، ویژگی‎هایی دارد که نظام‎ زبانی‎ او را از نظام‎های زبانی‎ معاصرانش متمایز می‌کند. شعر‎ او‎ نه فقط از حیث تنوع‎ معنایی‎، که از حیث ساختار جمله، کاربرد دستور زبان، کنش و واکنش واژه‌ها، تصویر‎سازی‎ و گاه نمادپردازی و کاربرد زیبایی‌شناختی زبان‎ در‎ بین‎ هم‎عصرانش برجسته‎ است‎<ref>ر.ک: صارمی، سهیلا، ص84-83</ref>.  
شعر ایرج، ویژگی‎هایی دارد که نظام‎ زبانی‎ او را از نظام‎های زبانی‎ معاصرانش متمایز می‌کند. شعر‎ او‎ نه فقط از حیث تنوع‎ معنایی‎، که از حیث ساختار جمله، کاربرد دستور زبان، کنش و واکنش واژه‌ها، تصویر‎سازی‎ و گاه نمادپردازی و کاربرد زیبایی‌شناختی زبان‎ در‎ بین‎ هم‎عصرانش برجسته‎ است‎<ref>ر.ک: صارمی، سهیلا، ص84-83</ref>.  


کاربرد زبان عامیانه در شعر ایرج در سطح وسیعی صورت می‌گیرد که غالباً ً‎ آن‎ را با نوعی طنز و شوخی‎ درمی‎آمیزد:
کاربرد زبان عامیانه در شعر ایرج در سطح وسیعی صورت می‌گیرد که غالباً ً‎ آن‎ را با نوعی طنز و شوخی‎ درمی‌آمیزد:
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|'' هی بتابد سبیل و سازدُ پز''|2='' در کند پیش این و آن قنپُز''}}{{پایان شعر}}
{{ب|'' هی بتابد سبیل و سازدُ پز''|2='' در کند پیش این و آن قنپُز''}}{{پایان شعر}}
خط ۴۴: خط ۴۴:
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|'' دلم زین عمر بی‎حاصل‎ سرآمد‎''|2='' که ریش عمر هم کم‎کم‎ درآمد''}}
{{ب|'' دلم زین عمر بی‎حاصل‎ سرآمد‎''|2='' که ریش عمر هم کم‎کم‎ درآمد''}}
{{ب|'' گهی دندان به درد آید گهی چشم‎''|2='' زمانی معده می‎آید سر خشم‎''<ref>ر.ک: گلبن، محمد، ص514</ref>}}{{پایان شعر}}
{{ب|'' گهی دندان به درد آید گهی چشم‎''|2='' زمانی معده می‌آید سر خشم‎''<ref>ر.ک: گلبن، محمد، ص514</ref>}}{{پایان شعر}}


گاه هنجارهای تربیتی عصر و در نتیجه، هنجارهای کلام عادی را در‎ هم‎ می‌شکند‎ و آن را با کلمات رکیک درمی‎آمیزد. گاهی نیز این هنجارشکنی و دور شدن از ادب مرسوم، در سطح ‎‎معنایی‎ صورت می‌گیرد؛ مانند طعنه‌ای که در این بیت‎ها به عارف قزوینی‎ - موسیقی‌دان‎ و شاعر‎ ملی - می‎زند:
گاه هنجارهای تربیتی عصر و در نتیجه، هنجارهای کلام عادی را در‎ هم‎ می‌شکند‎ و آن را با کلمات رکیک درمی‌آمیزد. گاهی نیز این هنجارشکنی و دور شدن از ادب مرسوم، در سطح ‎‎معنایی‎ صورت می‌گیرد؛ مانند طعنه‌ای که در این بیت‎ها به عارف قزوینی‎ - موسیقی‌دان‎ و شاعر‎ ملی - می‎زند:
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|'' گروهی بچه ژاندارمند در وی''|2='' که اللهم احفظهم من الغی''}}
{{ب|'' گروهی بچه ژاندارمند در وی''|2='' که اللهم احفظهم من الغی''}}
۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش