معادشناسی (سبحانی): تفاوت میان نسخه‌ها

[[شیروانی، علی|دکتر شیروانی]] در بخش اول، به «مروری بر مباحث معاد» پرداخته است. او سه دلیلِ عبث بودن دنیا بدون معاد، معاد مقتضای عدل الهی و معاد مقتضای رحمت الهی را از عوامل ضرورت معاد مطرح می‌نماید و درباره هرکدام توضیحی مختصر ارائه می‌دهد<ref>ر.ک: همان، ص17</ref>. سپس از انگیزه منکرین معاد سخن به میان می‎آورد. او در این رابطه می‎گوید: پیروی از هوا و هوس، زمینه انکار معاد و استبعاد وقوع آن را در ذهن باطل‎گرایان فراهم می‌سازد و با بهانه‎های گوناگون از پذیرش آن خودداری می‌کنند<ref>ر.ک: همان، ص18</ref>.

او درباره مرگ می‎گوید: مرگ، نیستی و نابودی نیست، بلکه انتقال از عالمی به عالم دیگر است و حیات انسان پس از مرگ به‎گونه‌ای دیگر ادامه می‎یابد<ref>ر.ک: همان، ص21</ref>. حیات پس از مرگ ابتدا در برزخ ادامه می‎یابد. آیات قرآن و روایات متواتری بر این مدعا گواهی می‌دهند که انسان پس از مرگ به‎یکباره وارد عالم قیامت کبرا نمی‌شود، بلکه میان دنیا و آخرت، دوره‌ای می‎گذارند که برزخ نامیده می‌شود<ref>ر.ک: همان، ص22</ref>. در برزخ نیز همچون قیامت سؤال و مؤاخذه وجود دارد؛ لیک این سؤال و مؤاخذه، اختصاص به مؤمنان و ظالمان دارد و شامل مستضعفان و متوسطان نمی‌شود. [[کلینی، محمد بن یعقوب|کلینی]] در این‎باره از [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] نقل نموده که آن حضرت فرموده: در قبر تنها از کسانی سؤال و مؤاخذه خواهد شد که دارای ایمان محض یا کفر محض باشند و دیگران به حال خود رها می‌شوند<ref>ر.ک: همان، ص28</ref>.

در این بخش آمده است: با مراجعه به قرآن دانسته می‌شود که برپا شدن قیامت، مقارن با تحولات بزرگی در نظام این جهان است؛ به‎گونه‌ای که بساط این عالم برچیده شده و عالم دیگری برپا می‎گردد. آنگاه همه انسان‎ها از آغاز تا پایان خلقت زنده می‎گردند و نتایج اعمال خود را می‎بینند. قرآن، این واقعه بزرگ را با این ویژگی‎ها مطرح نموده است: دگرگونی زمین، کوه‎ها و دریاها؛ دگرگونی آسمان و ستارگان؛ شیپور مرگ (نفخه صور اول)؛ شیپور حیات (نفخه صور دوم)؛ ظهور حاکمیت خدا و قطع سبب‌ها و نسب‌ها؛ دادگاه عدل الهی؛ به‎سوی بهشت یا دوزخ<ref>ر.ک: همان، ص29-37</ref>.

شفاعت، بحث پایانی این بخش از کتاب است. نویسنده می‎گوید: بنا بر آنچه از آیات قرآن و روایات معصومین(ع) استفاده می‌شود، اگر انسان با ایمان از دنیا برود، هرچند اعمالش چندان رضایت‎بخش نباشد، به عذاب ابدی گرفتار نشده، سرانجام وارد بهشت خواهد شد<ref>ر.ک: همان، ص41</ref>. عقیده به شفاعت نباید مستلزم، نقصی در خداوند سبحان باشد؛ لذا خداوند، خط بطلان بر شفاعتی که مشرکان به آن باور داشتند کشیده است و فرموده: «جز خدا سرپرست و شفاعت‎گری نخواهد داشت» (انعام: 51، 70؛ سجده: 4؛ زمر: 44). در کنار نفی چنین شفاعتی، شفاعت به اذن خدا اثبات شده است: «هیچ شفاعت‎کننده‌ای نیست، مگر بعد از اذن الهی» (یونس: 3؛ بقره: 255 و...)<ref>ر.ک: همان، ص42</ref>.

در تقریظ [[سبحانی تبریزی، جعفر|آیت‌الله سبحانی]]، به چگونگی ترجمه اشاره شده است. او می‎گوید: این‎جانب بخشی از این ترجمه را از نظر گذراندم و آن را کاملاً با متن برابر یافتم و حاکی از آن است که مترجم بر هر دو زبان تسلط داشته و در نویسندگی فارسی قوی و تواناست. بااینکه کتاب، شرایط اصولی ترجمه را داراست، ولی درعین‎حال، نگارش، کاملاً فارسی است و خواننده احساس نمی‌کند که آنچه می‌خواند، ترجمه از کتاب عربی است و این خود یکی از مزایای ترجمه کامل است که گاهی از آن غفلت می‌شود<ref>ر.ک: همان، ص46</ref>.