دیوان کاتبی نیشابوری (ترشیزی): تفاوت میان نسخه‌ها

==ساختار==

==گزارش محتوا==

کتاب با ذکر شرح حال شاعر آغاز شده است. پس از آن ویژگی‎های شعر کاتبی مورد بررسی قرار گرفته است. کاتبی در نیمه دوم قرن هشتم به دنیا آمد و در نیمه اول قرن نهم درگذشته است. [[صفا، ذبیح‌الله|دکتر صفا]] در کتاب تاریخ ادبیات، ضمن بحث از نابسامانی نثر و شعر و کم‎مایگی پارسی‌گویان این دوره می‌نویسد: «از مسائل دیگری که مسلماً در سستی زبان فارسی در آثار ادبی این دوران مؤثر افتاده آن است که استادان زبان فارسی که می‎بایست مربی شاعران و نویسندگان جدید باشند، به‎تدریج از میان رفتند و در نتیجه کار شعر و نثر به دست کسانی افتاد که بهره آنان از فنون ادب کم بود»<ref>ر.ک: مقدمه، ص11</ref>.

ویژگی دیگر شعر کاتبی به گفته دکتر صفا توانایی و مهارت اعجاب‎انگیز او در خلق معانی و رعایت قواعد سخنوری حتی در مشکل‎ترین التزامات است و کاتبی را از این نظر شاید در ادب فارسی بتوان بی‌نظیر دانست؛ زیرا نه‎تنها مثنوی‎هایی سروده که تمام اشعار آنها ذوبحرین و ذوقافیتین است (مجمع البحرین و محب و محبوب) و در همه ابیات مثنوی ده باب نیز صنعت تجنیس به‎کار برده، بلکه در به‎کارگیری بعضی تکلفات و التزام‎های دشوار زبانزد است.<ref>ر.ک: همان، ص12</ref>.

دکتر صفا در مورد قصاید کاتبی می‌نویسد که قصاید کاتبی هم که همگی منتخب و استادانه است، بنا بر عادت شعرای زمان ما در جواب قصاید معروف شاعران پیشین ساخته شده و یا در صورت مبتکر و به قول استادان آن دوره «مخترع» بودن، تحت تأثیر مستقیم شیوه قصیده‎سرایان معروف پیش از کاتبی است.<ref>ر.ک: همان، ص13-12</ref>.  

{{شعر}}{{ب|''تو آن گلی که تو را صد هزار دستان است''|2=''زباغ عارض تو هر گلی گلستان است''}}{{پایان شعر}}

هنروری کاتبی نه‎تنها در قصاید و مثنوی‎های وی متجلی است، که در وادی غزل نیز مورد توجه شاعران هم‎روزگار و پس از خود شده است. غزلیات او به رسم غزل‎گویان زمانه‌اش، چون شیخ کمال خجندی، بیشتر شش و هفت بیتی است و در سادگی به زبان اهل کوی و برزن می‎ماند؛ در قطعه‌ای می‌گوید:

{{شعر}}{{ب|''آفاق پر صداست زکوه گناه ما''|2='' کوه گناه چند بود سنگر راه ما''}}{{ب|''بودیم همچو نافه همه عمر در ختا''|2='' موی سفید بین و درون سیاه ما''}}{{پایان شعر}}

==وضعیت کتاب==