حمل قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

هیچ تغییری در اندازه به وجود نیامده‌ است. ،  ‏۲۲ اوت ۲۰۱۹
جز
جایگزینی متن - 'ی‎د' به 'ی‌د'
جز (جایگزینی متن - 'ه‎ا' به 'ه‌ا')
جز (جایگزینی متن - 'ی‎د' به 'ی‌د')
خط ۵۲: خط ۵۲:
در فصل پایانی نیز به «آثار حمل قرآن» اشاره گشته است.
در فصل پایانی نیز به «آثار حمل قرآن» اشاره گشته است.


پیامبر اعظم(ص) بر تعلیم و تحفیظ قرآن، بسیار تأکید می‎ورزیدند. وقتی آیه‌ای بر آن حضرت وحی می‎شد، افزون بر تلاوت آن بر مردم، ایشان را به معنا و تفسیر آن نیز آگاه می‌ساختند و به تحفیظ و تعلیم آن به دیگران سفارش و ترغیب می‎کردند. ازآنجاکه آن حضرت، نخستین معلم قرآن محسوب می‌گردد، پرسشی مطرح می‎شود که ایشان چگونه قرآن را آموزش می‎دادند؟<ref>ر.ک: آسه، جواد، ص50</ref>.
پیامبر اعظم(ص) بر تعلیم و تحفیظ قرآن، بسیار تأکید می‎ورزیدند. وقتی آیه‌ای بر آن حضرت وحی می‎شد، افزون بر تلاوت آن بر مردم، ایشان را به معنا و تفسیر آن نیز آگاه می‌ساختند و به تحفیظ و تعلیم آن به دیگران سفارش و ترغیب می‎کردند. ازآنجاکه آن حضرت، نخستین معلم قرآن محسوب می‌گردد، پرسشی مطرح می‎شود که ایشان چگونه قرآن را آموزش می‌دادند؟<ref>ر.ک: آسه، جواد، ص50</ref>.


اثر حاضر، درصدد پاسخگویی به پرسش مزبور و ارزیابی بی‎غرض برخی از شیوه‎های رایج در زمینه آموزش قرآن است. مؤلف در این‎باره می‎نویسد: به‎طور کلی، این کتاب، تحقیق و تتبع در جهت بازیابی اسوه حسنه پیامبر(ص) در امر بنیادین تعلیم و تحفیظ قرآن کریم و ارزیابی جستجوگرانه و بی‎غرض برخی شیوه‎های رایج در این زمینه‎ها و بررسی آیات و روایات در هریک از مباحث است.<ref>ر.ک: همان</ref>.
اثر حاضر، درصدد پاسخگویی به پرسش مزبور و ارزیابی بی‎غرض برخی از شیوه‎های رایج در زمینه آموزش قرآن است. مؤلف در این‎باره می‎نویسد: به‎طور کلی، این کتاب، تحقیق و تتبع در جهت بازیابی اسوه حسنه پیامبر(ص) در امر بنیادین تعلیم و تحفیظ قرآن کریم و ارزیابی جستجوگرانه و بی‎غرض برخی شیوه‎های رایج در این زمینه‎ها و بررسی آیات و روایات در هریک از مباحث است.<ref>ر.ک: همان</ref>.
خط ۶۹: خط ۶۹:
کتاب حاضر در پی تبیین و ارائه «شیوه‎های حفظ قرآن» به مفهوم مصطلح نیست؛ زیرا درباره آن، کتاب‎های متعددی نوشته شده است. همچنین این کتاب در پی انباشت دایرةالمعارف‎گونه اطلاعات مربوط به حافظان و قاریان قرآن نیز نمی‎باشد و نقل‎های تاریخی این کتاب که حجمی را نیز به خود اختصاص داده‌اند، به‎صورتی گزینش‎شده و به قصد بررسی و تحلیل کارشناسی آورده شده‌اند. هدف نویسنده از نقل این مطالب، عینی و ملموس بودن آنهاست. او در پی یافتن مطالبی برگرفته از متن زندگی امروز و دیروز آحاد امت اسلامی بوده است تا در اثرش، به نقل کلیات و آموزه‎ها اکتفا نشود<ref>ر.ک: همان، ص5-‎6</ref>.
کتاب حاضر در پی تبیین و ارائه «شیوه‎های حفظ قرآن» به مفهوم مصطلح نیست؛ زیرا درباره آن، کتاب‎های متعددی نوشته شده است. همچنین این کتاب در پی انباشت دایرةالمعارف‎گونه اطلاعات مربوط به حافظان و قاریان قرآن نیز نمی‎باشد و نقل‎های تاریخی این کتاب که حجمی را نیز به خود اختصاص داده‌اند، به‎صورتی گزینش‎شده و به قصد بررسی و تحلیل کارشناسی آورده شده‌اند. هدف نویسنده از نقل این مطالب، عینی و ملموس بودن آنهاست. او در پی یافتن مطالبی برگرفته از متن زندگی امروز و دیروز آحاد امت اسلامی بوده است تا در اثرش، به نقل کلیات و آموزه‎ها اکتفا نشود<ref>ر.ک: همان، ص5-‎6</ref>.


در این کتاب به مباحث اساسی و ارزشمندی اشاره شده است که در صورت توجه و عمل بدان‎ها، انس بیشتر آحاد مردم را با متن و محتوای قرآن به دنبال خواهد داشت. با وجود این، در این کتاب، به مطالبی پرداخته شده است که صحیح به نظر نمی‎رسد؛ از جمله: مؤلف بر این باور است که احکام قرآن و کارکردهای آن در جامعه، فقط در صورتی ضمانت اجرایی و تحقق پیدا می‎کند که در تعلیم قرآن، از روش پیامبر(ص) و اهل‎بیت(ع) استفاده شود. وی هرگونه تخطی از آن را باعث ایجاد مانع در اثربخشی قرآن و بی‎جاذبه گشتن آن برای مخاطبان می‎داند.
در این کتاب به مباحث اساسی و ارزشمندی اشاره شده است که در صورت توجه و عمل بدان‎ها، انس بیشتر آحاد مردم را با متن و محتوای قرآن به دنبال خواهد داشت. با وجود این، در این کتاب، به مطالبی پرداخته شده است که صحیح به نظر نمی‎رسد؛ از جمله: مؤلف بر این باور است که احکام قرآن و کارکردهای آن در جامعه، فقط در صورتی ضمانت اجرایی و تحقق پیدا می‎کند که در تعلیم قرآن، از روش پیامبر(ص) و اهل‎بیت(ع) استفاده شود. وی هرگونه تخطی از آن را باعث ایجاد مانع در اثربخشی قرآن و بی‎جاذبه گشتن آن برای مخاطبان می‌داند.
در اینکه باید از شیوه پیامبر(ص) و اهل‎بیت(ع) در تعلیم و تحفیظ قرآن سود جست، تردیدی نیست، اما اینکه شیوه تعلیم و تحفیظ قرآن را منحصر در شیوه آن حضرات(ع) بدانیم، صحیح نیست؛ زیرا اولا روش آنان در آموزش قرآن، برای فراگیرانی بود که زبان آنان، زبان قرآن (عربی) بود؛ درصورتی‎که فراگیرانی که ما در صدد آموزش آنان هستیم، اغلب با زبان قرآن، آشنایی چندانی ندارند؛ ثانیا، همواره روش‎های آموزش مهارت‎ها در حال تغییر و تحول است؛ پس نمی‎توان در فراگیری قرآن تنها به یک روش بسنده نمود<ref>ر.ک: آسه، جواد، ص51</ref>.
در اینکه باید از شیوه پیامبر(ص) و اهل‎بیت(ع) در تعلیم و تحفیظ قرآن سود جست، تردیدی نیست، اما اینکه شیوه تعلیم و تحفیظ قرآن را منحصر در شیوه آن حضرات(ع) بدانیم، صحیح نیست؛ زیرا اولا روش آنان در آموزش قرآن، برای فراگیرانی بود که زبان آنان، زبان قرآن (عربی) بود؛ درصورتی‎که فراگیرانی که ما در صدد آموزش آنان هستیم، اغلب با زبان قرآن، آشنایی چندانی ندارند؛ ثانیا، همواره روش‎های آموزش مهارت‎ها در حال تغییر و تحول است؛ پس نمی‎توان در فراگیری قرآن تنها به یک روش بسنده نمود<ref>ر.ک: آسه، جواد، ص51</ref>.


۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش