مسند الإمام عبدالله بن المبارك: تفاوت میان نسخه‌ها

در یکی از روایات کتاب می‎خوانیم: «اخبرنا جدی نا حبّان انا عبدالله عن المثنی بن الصباح عن عمرو بن شعیب عن ابیه عن جده انهم ذکروا عند رسول‎الله(ص) رجلا فقالوا: لا یَأکل حتی یُطعم و لا یَرحل حتی یُرحل له، فقال النبی(ص) اغتبتموه. فقالوا: انما حدثنا ما فیه. قال: فحسبک اذا ذکرت اخاک بما فیه.» در این روایت از عمرو بن شعیب نقل شده که پدرش از جدش شنیده که نزد پیامبر خدا(ص) درباره مردی صحبت می‌کرده‎اند و گفته شده که فلانی تا وقتی‎که طعام به او ندهی غذا نمی‎خورد و تا وقتی‎که راه نبریش راه نمی‎رود [کنایه از تنبلی شخص]. پیامبر(ص) با شنیدن این سخن به آنان فرمود: غیبتش را کردید. آنان گفتند: ما فقط چیزی را گفتیم که در او هست [یعنی سخنمان دروغ نبود]. حضرت فرمودند: همین مقدار در غیبت کفایت می‌کند که پشت سر برادرت چیزی را بگویی که در او هست [و او از ذکر آن راضی نباشد].<ref>ر.ک: متن کتاب، ص4 </ref>