۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'ی‌گ' به 'ی‌گ'
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'ی‌گ' به 'ی‌گ') |
||
| خط ۴۵: | خط ۴۵: | ||
طبیعیات [[ارسطو]]، شامل هشت مقاله از [[ارسطو]] و دربردارنده مباحث فلسفه طبیعی ذیل است: مبادی وجود و اصول علم طبیعت (فیزیک)، شناخت طبیعت و مباحث مربوط به مکان، خلأ، زمان، تناهی و عدم تناهی و... که از لوازم طبیعت و شناخت آن هستند، مباحث حرکت و مطالب اصلی متعلق به آن، قابل تجزیه بودن حرکت (پیوستگی در حرکت)، علت حرکت و جاودانگی آن. | طبیعیات [[ارسطو]]، شامل هشت مقاله از [[ارسطو]] و دربردارنده مباحث فلسفه طبیعی ذیل است: مبادی وجود و اصول علم طبیعت (فیزیک)، شناخت طبیعت و مباحث مربوط به مکان، خلأ، زمان، تناهی و عدم تناهی و... که از لوازم طبیعت و شناخت آن هستند، مباحث حرکت و مطالب اصلی متعلق به آن، قابل تجزیه بودن حرکت (پیوستگی در حرکت)، علت حرکت و جاودانگی آن. | ||
«سماع طبیعی»، اصلی ترین کتاب [[ارسطو]] در طبیعیات است. وجه نامگذاری آن، این است که او این دروس را بهصورت درسگفتار بر شاگردانش ارائه میکرده است. درباره اینکه [[ارسطو]] این درسگفتارها را در کجا برای شاگردانش ارائه کرده است، سه احتمال وجود دارد: در آتن و زمانی که عضوی از اعضای آکادمی افلاطون بود؛ در آتن، پس از بازگشت از آسیای صغیر و پس از وفات افلاطون در آسوس. عبدالرحمن بدوی، احتمال سوم را به دلیل اقامت کوتاهمدت ارسطو در آسوس بعید میداند و به علت ذکر شهرهایی که نزدیک به آتن هستند، القای این دروس را در آتن تقویت میکند. وی درباره زمان القای این مباحث، قول «ژیرکه» را مبنی ارائه این مباحث در 335 قبل از میلاد ذکر میکند و رد «یِگِر» بر او را هم ذکر میکند. یگر | «سماع طبیعی»، اصلی ترین کتاب [[ارسطو]] در طبیعیات است. وجه نامگذاری آن، این است که او این دروس را بهصورت درسگفتار بر شاگردانش ارائه میکرده است. درباره اینکه [[ارسطو]] این درسگفتارها را در کجا برای شاگردانش ارائه کرده است، سه احتمال وجود دارد: در آتن و زمانی که عضوی از اعضای آکادمی افلاطون بود؛ در آتن، پس از بازگشت از آسیای صغیر و پس از وفات افلاطون در آسوس. عبدالرحمن بدوی، احتمال سوم را به دلیل اقامت کوتاهمدت ارسطو در آسوس بعید میداند و به علت ذکر شهرهایی که نزدیک به آتن هستند، القای این دروس را در آتن تقویت میکند. وی درباره زمان القای این مباحث، قول «ژیرکه» را مبنی ارائه این مباحث در 335 قبل از میلاد ذکر میکند و رد «یِگِر» بر او را هم ذکر میکند. یگر می‌گوید> ژیرکه، میان «سماع طبیعی» و «خطابه» خلط کرده است.<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/16447/2/1 ر.ک: مقدمه کتاب، ص1-2]</ref>. | ||
وی مؤیدات یگری بر ارائه فیالجمله این مقالات در دوره اول (زمانی که [[ارسطو]] شاگرد آکادمی بود) را ذکر کرده و آن را تأیید میکند و سپس بهتفصیل و بهصورت مجزا به ارائه ادله ایراد هریک از این درسگفتارها در زمان خاص خودش میپردازد<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/16447/2/2 ر.ک: همان، ص2-8]</ref>. | وی مؤیدات یگری بر ارائه فیالجمله این مقالات در دوره اول (زمانی که [[ارسطو]] شاگرد آکادمی بود) را ذکر کرده و آن را تأیید میکند و سپس بهتفصیل و بهصورت مجزا به ارائه ادله ایراد هریک از این درسگفتارها در زمان خاص خودش میپردازد<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/16447/2/2 ر.ک: همان، ص2-8]</ref>. | ||
وی مینویسد: این کتاب، بهجز مقاله هشتم، آن در اواخر حضور [[ارسطو]] در آکادمی، یعنی حدود 348 قبل از میلاد (که با فوت افلاطون ارسطو آنجا را ترک کرد)، نوشته شده است و مقاله هشتم آن به دوره اخیر اقامت [[ارسطو]] در آتن بهعنوان رئیس مدرسه لوقیون، | وی مینویسد: این کتاب، بهجز مقاله هشتم، آن در اواخر حضور [[ارسطو]] در آکادمی، یعنی حدود 348 قبل از میلاد (که با فوت افلاطون ارسطو آنجا را ترک کرد)، نوشته شده است و مقاله هشتم آن به دوره اخیر اقامت [[ارسطو]] در آتن بهعنوان رئیس مدرسه لوقیون، برمی‌گردد که از 334 قبل از میلاد تا 323 طول کشید<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/16447/2/6 ر.ک: همان، ص6]</ref>. | ||
دلایلی در دست هست که مقاله هفتم، جزء اساسی و مهمی از «سماع طبیعی» نیست و بهصورت استطرادی مطرح شده است؛ حتی اگر قائل شویم این مقاله به قلم خود [[ارسطو]] است.<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/16447/2/7 ر.ک: همان، ص7]</ref>. | دلایلی در دست هست که مقاله هفتم، جزء اساسی و مهمی از «سماع طبیعی» نیست و بهصورت استطرادی مطرح شده است؛ حتی اگر قائل شویم این مقاله به قلم خود [[ارسطو]] است.<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/16447/2/7 ر.ک: همان، ص7]</ref>. | ||
| خط ۶۳: | خط ۶۳: | ||
بدوی، سپس درباره شارح چهارم، یعنی ابوالفرج و اختلافات بر سر تعیین وی بحث میکند<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/16447/2/23 ر.ک: همان، ص23-24]</ref>. | بدوی، سپس درباره شارح چهارم، یعنی ابوالفرج و اختلافات بر سر تعیین وی بحث میکند<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/16447/2/23 ر.ک: همان، ص23-24]</ref>. | ||
سؤالی که درباره این کتاب ممکن است به ذهن بیاید این است که جامع این شروح، چه کسی است و سهم هرکدام از شارحان در این کتاب، چند درصد است؟ پاسخ این سؤال با مراجعه به پایان مقالههای اول و چهارم کتاب، روشن میشود؛ یعنی گردآورنده این اثر، ابوالحسین محمد بن علی بصری است. علی بن حسن بن سمح، از مقاله اول تا نیمه دوم مقاله ششم را تعلیقه زده و بعد از وی ابوالفرج عبدالله بن طیب بر نیمه مقاله دوم تعلیقه زده و تعلیقات منقول از ابوبشر متی بن یونس را هم به آن افزوده است. از اوایل مقاله سوم، یحیی بن عدی به این افراد اضافه میشود و تعلیقات وی تا پایان کتاب وجود دارد. نقش متی، از ابتدای مقاله سوم رو به کاستی | سؤالی که درباره این کتاب ممکن است به ذهن بیاید این است که جامع این شروح، چه کسی است و سهم هرکدام از شارحان در این کتاب، چند درصد است؟ پاسخ این سؤال با مراجعه به پایان مقالههای اول و چهارم کتاب، روشن میشود؛ یعنی گردآورنده این اثر، ابوالحسین محمد بن علی بصری است. علی بن حسن بن سمح، از مقاله اول تا نیمه دوم مقاله ششم را تعلیقه زده و بعد از وی ابوالفرج عبدالله بن طیب بر نیمه مقاله دوم تعلیقه زده و تعلیقات منقول از ابوبشر متی بن یونس را هم به آن افزوده است. از اوایل مقاله سوم، یحیی بن عدی به این افراد اضافه میشود و تعلیقات وی تا پایان کتاب وجود دارد. نقش متی، از ابتدای مقاله سوم رو به کاستی می‌گذارد تا جایی که دیگر اثری از او نمیبینیم. ازاینرو در ادامه، کسی غیر از یحیی بن عدی و ابوعلی حسن بن سمح باقی نمیماند. البته، هنگامی که به نیمه دوم مقاله ششم میرسیم، شارح چهارم یعنی ابوالفرج عبدالله بن طیب خودش را نشان میدهد و حسن بن سمح ناپدید می‌گردد؛ ولی ابوالفرج عبدالله بن طیب و یحیی بن عدی تا آخر کتاب هستند و در این قسمت از کتاب فقط این دو نفر هستند و تنها در یک مورد رد پایی از متی بن یونس میبینیم. بنا بر آنچه گفته شد: بخش اعظم شرح این کتاب را ابوعلی حسن بن سمح و یحیی بن عدی انجام دادهاند و سهم این دو نفر در شرح این مقدار تقریبا مساوی است و نصیب ابوبشر متی بن یونس از این امر بهموازات سهم ابوالفرج عبدالله بن طیب است. اگر خواسته باشیم این امر را بهصورت ریاضی و با بیان درصد تقریبی نشان دهیم، سهم حسن بن سمح، چیزی حدود 40 درصد خواهد بود و یحیی بن عدی هم به همین مقدار از شرح کتاب سهم خواهد داشت و هریک از متی بن یونس و عبدالله بن طیب نیز حدود 10 درصد در شرح آن سهیم بودهاند که مجموع سهم هر دو 20 درصد خواهد بود<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/16447/2/25 ر.ک: همان، ص25]</ref>. | ||
==وضعیت کتاب== | ==وضعیت کتاب== | ||