مسند الإمام عبدالله بن المبارك: تفاوت میان نسخه‌ها

کتاب مسند امام اهل تسنن و حافظ ثقه عبدالله بن مبارک، از کتاب‎های حدیثی مهم اهل سنت است. به دو دلیل: یکی اینکه این اثر از یکی از علمای بزرگ مسلمان است و دوم اینکه از مصنفات قرن دوم است یعنی از مصنفات حلقه‎ای از حلقات تدوین متصل است که از زمان رسول خدا(ص) آغاز شد؛ یعنی از زمان اذن آن حضرت(ص) به کتابت برای برخی اصحابشان شروع شد. در آن زمان کتاب‎هایی مانند صحیفه عبدالله بن عمرو بن عاص و صحیفه امیرالمؤمنین علی بن ابی‎طالب(ع) و صحیفه سمرة بن جندب و ابوهریره و انس و ابی بن کعب و جابر بن عبدالله و ابوهند داری و جریر بن عبدالله و زید بن ثابت و دیگران از صحابه نوشته شد. سپس تدوین در عهد تابعین آغاز شد که از نوشته‎های در آن زمان می‎توان به کتابت همام بن منبه از صحیفه ابوهریره اشاره کرد. همچنین آثار عروة بن زبیر (متوفی 93ق) و مجاهد بن جبر (102ق) و سعید بن جبیر (95ق) و ابوعالیه ریاحی (90ق) و عبیده سلمانی (73ق) و عبدالله بن ابی‎قتاده (99ق) و شعبی (103ق) و طاوس بن کیسان (100ق) و قاسم بن محمد بن ابی‎بکر (105ق) و جمیل بن زید طائی از ابن عمر و ابراهیم بن عثمان بن عفان و ابوقلابه و ابی‎سلمه بن عبدالرحمن و دیگران. البته که تدوین این آثار نظم خاص و باب بندی نداشت.<ref>ر.ک: مقدمه محقق، صفحات أ و ب</ref>

در یکی از روایات کتاب می‎خوانیم: «اخبرنا جدی نا حبّان انا عبدالله عن المثنی بن الصباح عن عمرو بن شعیب عن ابیه عن جده انهم ذکروا عند رسول‎الله(ص) رجلا فقالوا: لا یَأکل حتی یُطعم و لا یَرحل حتی یُرحل له، فقال النبی(ص) اغتبتموه. فقالوا: انما حدثنا ما فیه. قال: فحسبک اذا ذکرت اخاک بما فیه.» در این روایت از عمرو بن شعیب نقل شده که پدرش از جدش شنیده که نزد پیامبر خدا(ص) درباره مردی صحبت می‎کرده‎اند و گفته شده که فلانی تا وقتی‎که طعام به او ندهی غذا نمی‎خورد و تا وقتی‎که راه نبریش راه نمی‎رود [کنایه از تنبلی شخص]. پیامبر(ص) با شنیدن این سخن به آنان فرمود: غیبتش را کردید. آنان گفتند: ما فقط چیزی را گفتیم که در او هست [یعنی سخنمان دروغ نبود]. حضرت فرمودند: همین مقدار در غیبت کفایت می‎کند که پشت سر برادرت چیزی را بگویی که در او هست [و او از ذکر آن راضی نباشد].<ref>ر.ک: متن کتاب، ص4 </ref>