مظهر العجایب: تفاوت میان نسخه‌ها

'''مظهر العجایب''' مثنوی فارسی منسوب به فریدالدین عطار نیشابوری (متوفی 618ق)، در ذکر فضائل امام علی بن ابی‎طالب(ع) و کرامات آنحضرت سروده شده است. مظهر العجایب از القاب امیرالمؤمنین علی(ع) است. در انتهای کتاب نیز یکی دیگر از آثار عطار با نام «مظهر الأسرار» به چاپ رسیده است. این اثر با مقدمه و تصحیح احمد خوشنویس منتشر شده است.

کتاب با مقدمه مصحح در معرفی عطار و آثار او آغاز شده است. سپس متن مظهر العجایب و مظهر الأسرار به تفکیک ارائه شده است.

به عقیده سعید نفیسی مظهر العجایب (مثنوی نزدیک به نه هزار بیتی است) همانند لسان الغیب، جواهر الذات، بی‎سر نامه، هیلاج نامه، اشترنامه، مواعظ یا ترجمه احادیث، خیاط نامه، کنز الاسرار و کنز الحقایق اشعار بسیار سست دارد و گوینده آن شیعه است و به همین جهت به‎هیچ‎وجه به فریدالدین عطار مربوط نیست<ref>ر.ک: نفیسی، سعید، ص135-134</ref>. ایشان می‎گوید هیچ تردیدی نیست که این اشعار متعلق به مردی است که از جعال قرن نهم به شمار می‎رود و خود را فریدالدین محمد عطار می‎خواند و از مردم تون بوده و در مشهد می‎زیسته است<ref>همان، ص175</ref>.

برخی از محققین معتقدند که اشعار عطار به لحاظ تفکرات شیعی سیر تکاملی دارد و او در مقطعی از زندگی شیعه می‎شود و «مذهب خود را در دو اثر آخرش مظهر العجایب و لسان الغیب به‎صراحت آشکار می‎کند. مثنوی مظهر العجایب نمودار اوج تعالی و تکامل باور این عارف بزرگ است. این مثنوی کلاً درباره امام علی(ع) و بر حق بودن او و فرزندانش است»<ref>ر.ک: وحیدیان کامیار، تقی، ص43-42</ref>.

صاحب روضات الجنات درباره عطار می‎گوید: ایشان در مراتب اظهار ولایت و محبت نسبت به خاندان علی(ع) بین افراط و تفریط است؛ گاهی به اقتضای عشق فطری و محبت باطنی (نسبت به خانواده عصمت) مورد توهم غالی بودن و گاهی به مراعات تقیه که به مدح و ثنای اهل سنت پرداخته، محل توهم سنی بودنش می‎گردد و بعد می‎گوید: و لن یصلح العطار ما افسد الدهر.

شاید هم تهدیدات و محرومیت‎ها سبب گرایش عطار به تشیع بود: «شیخ عطار باوجود ترغیب مردم به دوری از تعصبات مذهبی، در ایام پیری از تعصب‎پیشگان و مذهب‎گرایان وطنش خراسان، عذاب و مشقت، تعقیب و تهدید و محرومیت‎های شدید و زیادی دید و از خانه و جای و دیار عزیزش بیرون کرده شد. سبب روی دادن چنین واقعه مدهش، در روحیه مذهب تشیع، تألیف نمودن مثنوی «مظهر العجایب» و ستایش نمودن خصلت‎های نجیب و نیک خلیفه چهارم علی بن ابی‎طالب در آن بوده است». البته سعید نفیسی آن را از تألیفات او نمی‎شمارد<ref>ر.ک: علی‎مردان، امریزدان، ص36</ref>.

# پس از اینکه نام عرفا و صوفیه قدیم را که در تذکرة الاولیاء از عرفا و مشایخ قدیم به‎طور نثر ذکر کرده، عیناً در این کتاب به نظم آورده است؛ مانند داستان ملاقات داود طایی با امام جعفر صادق(ع) که در تذکرة الاولیاء ذکر کرده در مظهر العجایب عین داستان را با نظم چنین می‎گوید:

# با قطع‎نظر از سبک گفتار، اساساً این کتاب را از لحاظ شیوه عرفانی نیز می‎توان از شیخ دانست و ممکن است سلیقه نظم و شعر در حالات مختلف و سنین عمر یک نفر عالم تغییر کند و چون همان‎طور که مرحوم قزوینی در مقدمه تذکرة الاولیاء چاپ نیکلسن اظهارنظر نموده، چون نظم مظهر العجایب در اواخر عمر عطار و سنین کهولت و پیری شیخ بوده، لذا مرتبه سخن شیخ در این کتاب با آثار دیگر او فرق زیادی دارد<ref>ر.ک: همان، ص42</ref>.

#سپس در نعت شاه اولیا علی(ع)، صداقت و راست‎گویی را اولین ویژگی آنحضرت می‎شمارد:

#و با توضیح نام کتاب، علی(ع) را مظهر همه عجایب دانسته چنین می‎سراید:

#و با ذکر حکایات و داستان‎ها بر جذابیت کتاب می‎افزاید؛ از جمله این داستان‎ها قصه شیخ شقیق بلخی و هارون‎الرشید است. در این ابیات شیخ پس از بیان فضائل علی(ع)، هارون‎الرشید را به امام موسی کاظم(ع) که امام زمانش است ارجاع می‎دهد. ذکر این حکایات گریزی به بیان فضائل علمی و معنوی علی(ع) به سایر ائمه(ع) است. شاعر در این ابیات امام موسی کاظم(ع) را سرچشمه علم و مصداق «حق الیقین» دانسته است:

اما مثنوی دیگر منسوب به عطار «مظهر الاسرار» است که در انتهای کتاب ارائه شده است. «مظهر العجایب» در بحر رمل و «مظهر الأسرار» در بحر هزج سروده شده‎اند و بدون استثنا اشعار بد و غلط و ناخوشایند و تکرار مکررات فراوان دارند. در آغاز «مظهر الاسرار» به چند کتاب خود هم اشاره کرده‎ است<ref>ر.ک: سجادی، سید ضیاءالدین، ص57</ref>.

<references/>