الكافية في الجدل: تفاوت میان نسخه‌ها

'''الكافية في الجدل'''، تألیف ابوالمعالی عبدالملک بن عبدالله جوینی شافعی (متوفی 478ق) در موضوع آداب مناظره و جدل است. تحقیق و پاورقی‌های کتاب به قلم خلیل منصور است.

لفظ جدل و مشتقات آن در 29 جای از قرآن در 27 آیه وارد شده است. در همه این موارد جز در سه جا جدل مذموم می‌باشد<ref>ر.ک: العمیرینی، علی بن عبدالعزیز، ص193</ref>‏. کتب اصولیون، تحت تأثیر اسلوب‌ها و روش‌های جدل قرآنی، آکنده از صورت‌های جدل و اسلوب مناظره و احتجاج است و حتی بعضی از آنان کتبی را فقط به بحث جدل در اصول فقه اختصاص داده‌اند؛ مانند: «الكافية في الجدل» تألیف امام الحرمین جوینی و «المنهاج في ترتيب الحجاج» نوشته ابوالولید باجی (متوفی 474ق) و «المعونة في الجدل» تألیف ابواسحاق شیرازی (متوفی 1081ق) <ref>ر.ک: پارسا، فرزاد، ص19</ref>‏.

جوینی در مقدمه کتاب معنای جدل و رابطه آن با مناظره را این‌گونه تبیین می‌کند: اما مناظره مأخوذ از نظر است و هر مناظره‌ای نظر است؛ اگرچه هر نظری مناظره نیست؛ زیرا مناظره از باب مفاعله است و به معنای نظر بین دو نفر است. بین مناظره و جدل، و مجادله و جدل در عرف علمای اصول و فروع تفاوتی نیست. اگرچه بین جدل و مناظره از جهت لغت تفاوت است و جدل در لغت از غیر آن چیزی مشتق شده که نظر از آن مشتق شده است. ولی حقیقت آن است که در عرف علمای اصول و فروع عبارات مختلفی در تعریف جدل ذکر شده است. برخی از متأخرین همچون علی بن حمزه آن را این‌گونه تعریف کرده‌اند: جدل دفع خصم با حجت یا شبهه است. این تعریف اشتباه است؛ چراکه کسی که با خصم مکالمه می‌کند اگرچه خصم را با حجت یا شبهه دفع نکند مناظر است. گاهی خصم با حجت و شبهه آغاز می‌کند و آنکه با او مناظره می‌کند ساکت می‌شود؛ پس دفع خصم مناظره نیست<ref>ر.ک: مقدمه نویسنده، ص18-17</ref>‏. پس تعریف صحیح جدل اظهار متنازعین به‌مقتضای نظرشان بر تدافع و تنافع، با کلام و یا جایگزین آن از اشاره و دلالت است<ref>ر.ک: مقدمه نویسنده، ص19</ref>‏.

جوینی اولین چیزی را در ضمن آداب مناظره مطرح کرده است، قصد قربت به خداوند و طلب رضایت او در امتثال اوامر و نواهی است. همچنین درخواست از حق برای کشف از حقیقت و نابودی باطل است. همچنین تقوای الهی را پیشه کند از این‌که برای فخرفروشی، طلب جاه، لجبازی، ستیزه و ریا این کار را انجام دهد و هدفش پیروزی بر خصم و شادی از غلبه بر او نباشد؛ چراکه این شیوه حیوانی است که با درگیری، بر یکدیگر غلبه می‌یابند<ref>ر.ک: همان، ص318</ref>‏.

جوینی رعایت اخلاق و اصول انسانی را از لوازم مناظره دانسته می‌نویسد: «و تو باید از کوچک و مسخره کردن کسی که با او مناظره می‌کنی، بپرهیزی؛ چراکه خصم تو اگرچه در دین مناظره با او بر تو واجب است اما همنوع توست و برای تو پسندیده نیست مگر مناظره‌ای یکسان»<ref>ر.ک: همان، ص319</ref>‏. او حتی توصیه می‌کند که با مناظر با تبسم و چهره گشاده برخورد کن؛ چراکه با این کار از انگیزه غضب و ناراحتی به دور خواهی بود<ref>ر.ک: همان، ص320</ref>‏.

<references/>