العلامة البلاغي رجل العلم و الجهاد: تفاوت میان نسخه‌ها

تفصیل مطالب فوق این است که: در تمهید و مقدمه، مختصرا به تبیین موضوع ابواب کتاب، پرداخته شده است.<ref>ر.ک: مقدمه، ص5-8</ref>.

فصل اول، به معرفی نام، نسب و القاب ایشان، اختصاص یافته است. اصحاب تراجم و سیری که هم‎عصر علامه بودند، از جمله محمد حرزالدین در «معارف الرجال»، سید محسن امین در «أعيان الشيعة» و شیخ جعفر محبوبه در «ماضي النجف و حاضرها»، از وی با نام «جواد» یاد کرده‎اند، ولی شیخ عباس قمی در «الكنی و الألقاب» و همچنین علامه طهرانی در «الذريعة»، ایشان را «محمدجواد» نامیده‎اند<ref>ر.ک: متن کتاب، ص11</ref>.

ایشان دارای سه لقب بود که عبارتند از: «بلاغی» (که معروف‎ترین القاب ایشان بوده و نویسنده به این نکته اشاره نموده که شناخت اصل این نسبت و علت معروف شدن ایشان به آن، برای من میسر نشد)، «ربعی» (منسوب به ربیعه، یکی از قبایل بزرگ عرب) و «نجفی» (منسوب به محل تولد ایشان که نجف اشرف بوده است) <ref>ر.ک: همان، ص12</ref>.

# سال 1280ق (قول شیخ محمد حرزالدین، میرزا محمدعلی مدرس تبریزی و شیخ جعفر مجبوبه) <ref>ر.ک: همان، ص13</ref>.

# سال 1282ق (نظر شیخ محمد سماوی، شیخ طهرانی، استاد علی خاقانی، [[زرکلی، خیرالدین|خیرالدین زرکلی]]، [[مرعشی، شهاب‌الدین|آیت‎‎الله مرعشی نجفی]] و اکثر معاصرین علامه) <ref>ر.ک: همان</ref>.

# سال 1283ق (قول شیخ علی کاشف‎الغطاء) <ref>ر.ک: همان، ص14</ref>.

# سال 1285ق (نظر سید محسن امین و سید عبدالوهاب صافی) <ref>ر.ک: همان</ref>.

نویسنده، خود قول دوم را ترجیح داده و در تأیید آن، دلایلی را ذکر کرده است.<ref>ر.ک: همان</ref>.

در فصل سوم، اقوال علما و بزرگان درباره خانواده علامه، از جمله والد، والده، جد، زوجه و عقبه ایشان، بیان شده است.<ref>ر.ک: همان، ص15-20</ref>.

# در نجف، از سال 1338ق تا پایان عمر<ref>ر.ک: همان</ref>.

در فصل پنجم، ویژگی‎های شخصیتی و اخلاقی و در فصل ششم نیز حیات اجتماعی وی، مورد بررسی قرار گرفته است و از موضع وی نسبت به وهابیت در ویران کردن قبور، موضع او نسبت به بابیه، موضع او نسبت به انقلاب 1920 عراق و... سخن به میان آمده است.<ref>ر.ک: همان، ص39-67</ref>.

در فصل اول، تحصیل، اساتید و مشایخ ایشان، معرفی گردیده است. از جمله اساتید وی عبارتند از: [[صدر، حسن|سیدحسن صدر موسوی کاظمی]]، [[نوری، حسین بن محمدتقی|میرزا حسین نوری طبرسی نجفی]]، شیخ آقا رضا فرزند شیخ محمدهادی همدانی، [[شیرازی، محمدتقی بن محب‌علی|میرزا محمدتقی شیرازی حائری]]، [[مامقانی، محمدحسن|شیخ محمدحسن]] فرزند [[مامقانی، عبدالله|شیخ عبدالله مامقانی نجفی]] نام برد <ref>ر.ک: همان، ص79-80</ref>.

در فصل دوم، به نحوه تدریس و شاگردان و رواتی که از ایشان روایت کرده‎اند، اشاره شده است. از جمله معروف‎ترین شاگردان ایشان، می‎توان به: شیخ ابراهیم بن شیخ مهدی قرشی، معروف به «اطیمش»، [[خویی، ابوالقاسم|سید ابوالقاسم خوئی]]، شیخ جعفر بن باقر محبوبه نجفی، شیخ نجم‎الدین جعفر بن میرزا محمد عسکری طهرانی، [[محلاتی، ذبیح‌الله|شیخ ذبیح‎الله بن محمدعلی ‎محلاتی]]، [[مرعشی، شهاب‌الدین|سید شهاب‎الدین مرعشی نجفی]]، سید صدرالدین جزایری، علی خاقانی، شیخ علی‎محمد بروجردی، شیخ محمدرضا بن شیخ طاهر فرج‎الله، شیخ محمدرضا بن عباس طبسی نجفی، میرزا محمدعلی ادیب طهرانی، سید محمدهادی حسینی میلانی و... اشاره کرد<ref>ر.ک: همان، ص84-91</ref>.

در فصل سوم، ویژگی‎های شخصیت علمی و در فصل چهارم، روش ایشان در مباحث علمی، ذکر گردیده است <ref>ر.ک: همان، ص93-152</ref>.

فصل پنجم، به معرفی آثار علامه، اختصاص یافته است که از جمله آن‎ها، عبارتند از: «[[آلاء‌الرحمن في تفسير القرآن|آلاء الرحمن في تفسير القرآن]]»، «أعاجيب الأكاذيب»، «أنوار الهدی»، «البداء»، «البلاغ المبين»، «تعليقة علی بيع المكاسب»، «رسالة في شأن التفسير المنسوب للإمام الحسن العسكری(ع)»، «رسالة في التوحيد و التثليث»، «رسالة حرمة حلق اللحية»، «دعوة الهدی إلی الورع في الأفعال و الفتوی»، «[[الرد علی الوهابية]]»، «العقود المفصلة»، «نسمات الهدی و نفحات المهدي»، «نصائح الهدی»، «[[الهدی إلی دين المصطفی|الهدی إلی دين المصطفی(ص)]]» و <ref>ر.ک: همان، ص153-205</ref>.

در سه فصل دیگر نیز، مراسلات، شعر و مدح و تمجید ایشان توسط علما، ذکر گردیده است <ref>ر.ک: همان، ص215-318</ref>.

در باب سوم، در ضمن سه فصل، به وفات و مدفن، انعکاس و تأثیر انتشار خبر رحلت ایشان در جامعه آن دوران و مرثیه‎هایی که برای ایشان سروده شده، اشاره گردیده است. وفات ایشان، بر اثر بیماری ذات الجنب، در شب دوشنبه، بیست‎ودوم ماه شعبان سال 1352ق، واقع گردیده است.<ref>ر.ک: همان، ص321</ref>.