۵۳٬۳۲۷
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
(صفحه ای تازه حاوی «<div class='wikiInfo'>
[[پرونده:NUR00532.jpg|بندانگشتی» ایجاد کرد.) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
</div> | </div> | ||
==ولادت== | |||
«عبد الحسين ميرزا، ملقب به فرمانفرما»، در سال 1274ق (1236ش) متولد شد. پدرش، فيروز ميرزا، ملقب به نصرت الدوله، پسر شانزدهم عباس ميرزاى نايب السلطنه و عموى ناصر الدين شاه بود. مادرش، شاهزاده حاجيه هما خانم، دختر بهمن ميرزا بهاء الدوله، پسر فتحعلى شاه و كوچك‌ترين فرزند خانواده بود. | «عبد الحسين ميرزا، ملقب به فرمانفرما»، در سال 1274ق (1236ش) متولد شد. | ||
==خاندان== | |||
پدرش، فيروز ميرزا، ملقب به نصرت الدوله، پسر شانزدهم عباس ميرزاى نايب السلطنه و عموى ناصر الدين شاه بود. مادرش، شاهزاده حاجيه هما خانم، دختر بهمن ميرزا بهاء الدوله، پسر فتحعلى شاه و كوچك‌ترين فرزند خانواده بود. | |||
==تحصیلات== | |||
تحصيلات عبد الحسين ميرزا همانند ديگر شاهزادگان آن دوره نبود؛ معمولا شاهزادگان بعد از فراگرفتن ادبيات فارسى و عربى و آداب دينى و تعليم خط، به تيراندازى و شكار مشغول مى‌شدند، آن‌گاه در دربار حضور مى‌يافتند، اما براى عبد الحسين ميرزا، معلم سرخانه آوردند. او ادبيات فارسى، عربى و آداب دينى را فراگرفت. فارسى را خوب مى‌دانست و در نوشتن، سبك خاصى داشت. مطلب را صريح، مؤثر و بدون زوايد ادا مى‌كرد. بعد او را به مدرسه نظام اتريشى كه در تهران داير بود، فرستادند و در آنجا زبان فرانسه را ياد گرفت و بعد از مدتى مسئول تعليم سربازان و انتظامات جنگى شد. | تحصيلات عبد الحسين ميرزا همانند ديگر شاهزادگان آن دوره نبود؛ معمولا شاهزادگان بعد از فراگرفتن ادبيات فارسى و عربى و آداب دينى و تعليم خط، به تيراندازى و شكار مشغول مى‌شدند، آن‌گاه در دربار حضور مى‌يافتند، اما براى عبد الحسين ميرزا، معلم سرخانه آوردند. او ادبيات فارسى، عربى و آداب دينى را فراگرفت. فارسى را خوب مى‌دانست و در نوشتن، سبك خاصى داشت. مطلب را صريح، مؤثر و بدون زوايد ادا مى‌كرد. بعد او را به مدرسه نظام اتريشى كه در تهران داير بود، فرستادند و در آنجا زبان فرانسه را ياد گرفت و بعد از مدتى مسئول تعليم سربازان و انتظامات جنگى شد. | ||
| خط ۵۳: | خط ۶۰: | ||
او بعد از تبعيد، در اولين كابينه بعد از مشروطيت، وزير دادگسترى شد و در اواسط همين سال (1325ق)، به استاندارى آذربايجان منصوب گرديد و در آنجا درگيرى‌هايى نيز با دولت عثمانى داشت. پس از فتح تهران در سال 1327ق، در هيئت دولتى كه بى‌نخست‌وزير بود، فرمانفرما وزارت دادگسترى را بر عهده داشت و در كابينه مستوفى الممالك، در سال 1328ق، وزير جنگ بود و در كابينه عين الدوله، وزير كشور بود. وى در كابينه وثوق الدوله، والى فارس شد. | او بعد از تبعيد، در اولين كابينه بعد از مشروطيت، وزير دادگسترى شد و در اواسط همين سال (1325ق)، به استاندارى آذربايجان منصوب گرديد و در آنجا درگيرى‌هايى نيز با دولت عثمانى داشت. پس از فتح تهران در سال 1327ق، در هيئت دولتى كه بى‌نخست‌وزير بود، فرمانفرما وزارت دادگسترى را بر عهده داشت و در كابينه مستوفى الممالك، در سال 1328ق، وزير جنگ بود و در كابينه عين الدوله، وزير كشور بود. وى در كابينه وثوق الدوله، والى فارس شد. | ||
==آثار== | |||
كتاب «مسافرت‌نامه كرمان و بلوچستان»، اثر آن مرحوم است. | |||
==وفات== | |||
سرانجام، فرمانفرما بعد از پنجاه سال حضور در صحنه سياسى ايران و درك دوران پنج شاه و رنج سال‌ها تبعيد و معاصر بودن با دو انقلاب بزرگ و ديدن انقراض سلسله خاندانش، در سال 1318ش، بعد از آنكه فرزند ارشد خويش را در راه سياست از دست داد، در سن 82 سالگى، در تهران درگذشت و در شهر رى، در كنار حرم حضرت عبد العظيم به خاك سپرده شد. | سرانجام، فرمانفرما بعد از پنجاه سال حضور در صحنه سياسى ايران و درك دوران پنج شاه و رنج سال‌ها تبعيد و معاصر بودن با دو انقلاب بزرگ و ديدن انقراض سلسله خاندانش، در سال 1318ش، بعد از آنكه فرزند ارشد خويش را در راه سياست از دست داد، در سن 82 سالگى، در تهران درگذشت و در شهر رى، در كنار حرم حضرت عبد العظيم به خاك سپرده شد. | ||