أسرار المعارف: تفاوت میان نسخه‌ها

در مقدمه به موضوع و چگونگی نگارش کتاب، اشاره شده است.<ref>ر.ک: مقدمه، ص2-6</ref>.

نویسنده در ابتدای بخش نخست، تصوف را مانند گوهری در قعری محیط دانسته که عمق آن، به اندازه عمر آدمی است و نهنگان بسیار در اطراف آن صدف است و بدیهی است که چنین گوهری را به محض ادعا و تصور، نتوان به دست آورد، بلکه تحصیل آن، شرایطی دارد که عمل به آن هم بدون تأییدات الهی و عنایات ازلی ممکن نباشد. از جمله این شروط، گذشتن از جان و مال و مرادات دنیوی است.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص7-8</ref>.

وی شرط دیگر را خدمت غواصی دانسته و در تشبیهی زیبا، دستیابی به تصوف حقیقی را چنین به تصویر کشیده است: «دیگر از شرایط، خدمت غواصی است که وضع فرو رفتن در این بحر و وقت آن را بداند و جای آن را بشناسد و از تدبیر دفع نهنگ آگاه باشد و او را بیاموزد و نفسی که ماهیان دریا راست از وی طلب کند؛ تا اگر زمان غوصش دراز کشد، خستگی نیابد و از راه نماند و قوت قلبی که از هیبت و تلاطم بحر مضطرب نگردد، از وی بیابد و بصیرتی که آن صدف را که گوهر در اوست از غیر آن تمیز دهد، به نظر او حاصل کند و طور نفس را که در آب چگونه باید کشید که خسته نگردد، از وی بیاموزد و از وضع و وقت و جای فرو شدن مطلع بود... و از هجوم جانوارن بحری نترسد و از کثرت عمق بحر مضطرب نشود و به واهمه نیفتد» و تازه بعد از همه این امور و طی تمام این عقبات و حفظ مقامات، وی کار را موقوف به خواست خدا و نصیب و روزی او دانسته است.<ref>ر.ک: همان، ص8</ref>.

وی سپس به این نکته اشاره می‎کند که دستیابی به این گوهر، منحصر است به دو اصل و هزار شرط که اصل اول، گذشتن از جان و ترک آمال دنیوی و اخروی و مرادات ظاهری و باطنی و اصل دوم، طلب دلیلی که افسون جانوارن بحری را بداند و از تدبیر دفع نهنگ، آگاه باشد<ref>ر.ک: همان، ص9</ref>.

وی سپس از مدعیان و جماعتی که در عمر خود به‎جز فکر لقمه و لباس از حلال و حرام اندوهی نداشته و بر بزرگانی همچون محی‎الدین و رکن‎الدین سمنانی طعن وارد کردند، نالیده و آنان را از جنس مدرسین معقول و منقولی دانسته که از بوی مطبخ همسایه قوت گرفته و ناطقه یافته‎اند و معتقد است: «در صد قرن، یکی چون علاءالدوله سمنانی نیاید و روزگار چون محی‎الدین یکی یاد ننماید»<ref>ر.ک: همان، ص11</ref>.

وی در ادامه، ضمن تقسیم مدعیان حقیقت، به بیان این نکته پرداخته است که انقیاد و عبودیت حقیقی، بر پنج اصل استوار است: حاضر شدن عبد به خدمت مولا در همه اوقات شبانه‎روز (که به زبان شرع آن را نماز می‎گویند)؛ کف نفس از هر چیزی که عبد را از حضور مولا کسل کند و دیرتر حاضر شود (که در زبان شرع به آن روزه گفته می‎شود)؛ صرف نمودن مال مولا که به او داده در راه محبت مولا (که در زبان شرع به آن زکات گفته می‎شود)؛ شناختن مراتب عبودیت و دریافتن نکات و دقایق ارادت که با مراعات آن حدود، به بالاترین درجه قرب می‎رسد (که منظور حج می‎باشد) و دوستی اهل‎بیت و خواص و اتباع مولا (که در زبان شرع، به آن ولایت گفته می‎شود). در ادامه، به توضیح هریک از این امور در شریعت و ارکان، اجزا و شرایط آن پرداخته شده است.<ref>ر.ک: همان، ص17-19</ref>.

در ادامه، به بیان اوصاف اهل طریقت و انسان کامل پرداخته شده است که از جمله آن‎ها عبارت است از اینکه: خودرو و خودسر نباشد؛ اظهار منیت به داشتن علم و کمال و مقامی نکند؛ با کسی سخن به وقاحت نگوید؛ حرام نخورد؛ گوش به تهمت و غیبت و لغو و کذب ندهد و... <ref>ر.ک: همان، ص21-22</ref>.

نویسنده در پایان بخش نخست کتاب (نکته 73)، خواننده را از انکار تصوف برحذر داشته و چنین گفته است: «ای برادر عزیز به اشتباه نیفتی! گفتم هر گردی گردو نیست، نه آنکه گردو گرد نیست؛ گفتم به دعوی شیخی و مرشدی و نوشته تنها قناعت مکن، نه اینکه اینها چیزی نیست» و سپس به کلامی از [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]] اشاره نموده و چنین استنباط کرده است که: «[[امام على(ع)|علی(ع)]] فرمود: مبین قرآن منم و بدون امر و اطاعت من در کاغذ و مرکب چیزی نیست؛ نپنداری که او(ع) نفی قرآن کرد، بلکه تعظیم قرآن نمود؛ یعنی در قرآن، اسرار و دقایقی است که باید از من به‎ ظهور رسد و بدون ولایت من، به آن اسرار نتوان رسید»<ref>ر.ک: همان، ص72</ref>.

بخش دوم کتاب، دربردارنده رساله «میزان ‎المعرفة و برهان ‎الحقيقة» است. نویسنده در این رساله، به بیان نکاتی اخلاقی و مطالبی مربوط به سیر و سلوک پرداخته است؛ از جمله اینکه انسانیت موقوف به آداب ظاهری و سلوک باطنی است. نویسنده، معتقد است که رفع نقصان و رسیدن به کمال عرفان، حق انسان و ادراک آدمیت، فایده اصلی از خلقت عالم و امکان و تحصیل این مرتبه عظمی، منحصر در دو چیز است: رعایت آداب ظاهر که آن را شریعت گویند و دیگری تنزیه باطن که آن را تصوف خوانند<ref>ر.ک: همان، ص81</ref>.

دیگر مطالب مطرح‎شده، عبارتند از اینکه دریافت مرتبه انسانیت، منحصر به سلوک تصوف است؛ تمییز اهل معنی از مدعی؛ تحقیق در بیان ظهور حضرت مهدی(عج)؛ اوصاف و اعمالی که متعلق به سلوک صوفی و اصل توحید و عرفان است؛ آداب متعلق به رسوم معاشرت و اصول مدنیت؛ اوصافی که مناسب ارباب عقول نیست و ترکش بر اهل دانش واجب است و ارتکابش موجب افسوس و پشیمانی است.<ref>ر.ک: همان، ص85-133</ref>.

خاتمه کتاب، به چند شعر آراسته شده که از جمله آنها، می‎توان به شعر زیر اشاره نمود:{{شعر}}{{ب|''الهی ببخش آنچه از ما خطاست''|2=''ز تو نیکی آمد بدی‎ها ز ماست''}}{{ب|''شرور از عدم گفت و خیر از وجود''|2='' عدم را کجا بود بود و نمود''}}{{ب|''همه خیر، از هستی ایزد است ''|2=''ز ما باشد ار قول و فعلی بد است''}}{{پایان شعر}}<ref>ر.ک: همان، ص130</ref>.