أصل الشيعة و التشيع في الكتاب و السنة: تفاوت میان نسخه‌ها

| پدیدآوران =  

 

| ناشر =  

| مکان نشر =عراق - کربلاي معلي

| کتابخانۀ دیجیتال نور = 33338

 

آیاتی از قبیل: «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ لاَ تُبْطِلُوا أَعْمَالَکُمْ‌«(محمد: 33)؛ «اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد، خدا را اطاعت كنيد و از پيامبر [او نيز] اطاعت نماييد و كرده‏‌هاى خود را تباه مكنيد»، «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْکُمْ» (النساء: 59)؛ «اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد، خدا را اطاعت كنيد و پيامبر و اولياى امر خود را [نيز] اطاعت كنيد» و... دلالت بر وجوب اطاعت از پیامبر(ص) می‌کند و اگر پیامبر ما را به تبعیت از مذهب معینی امر کند، پیروی از او واجب است؛ حال این سؤال مطرح است که آیا پیامبر ما را به تبعیت از مذهبی معین فرمان داده یا امت را سر خود رها کرده؟ بی‌تردید امر فرموده و آن مذهب معین هم مذهب اهل‌بیت(ع) است. آخر مگر تمسک به ثقلین یکی از وصیت‌های پیامبر(ص) نبوده است؟ ثقلین همان «قرآن» و «اهل‌بیت» هستند و در برخی از منابع اهل سنت با لفظ «خليفتين» نیز آمده است. هیثمی در مجمع الزوائد و [[قشیری نیشابوری، مسلم بن حجاج|مسلم]] در صحيح مسلم و [[البانی، محمد ناصر‌الدین|البانی]] در السلسلة الصحيحة، این روایت را صحیح السند دانسته‌اند و ترمزی در کتاب الجامع خود آن را «حسن غریب» معرفی نموده است.<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/33338/1/15 ر.ک: همان، ص15-19]</ref>.

روایت دار<ref>همان، ص63</ref>، منزلت<ref>همان، ص68</ref>، سفینه<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/33338/1/88 همان، ص88]</ref> حدیث «علي مني و أنا من علي و علي ولي كل مؤمن بعدي»<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/33338/1/75 همان، ص75]</ref>، «يا علي من فارقني فارق الله و من فارقك يا علي فارقني»<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/33338/1/77 همان، ص77]</ref>، «من أطاع عليا فقد أطاعني و من عصی عليا فقد عصاني»<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/33338/1/82 همان، ص82]</ref>، «یکون بين الناس فرقة و اختلاف، فیکون هذا و أصحابه علی الحق»<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/33338/1/84 همان، ص84]</ref>، «علي مني و أنا من علي و لا یؤدي عني إلا أنا أو علي»<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/33338/1/85 همان، ص85]</ref> و... از جمله روایاتی است که مؤلف از لحاظ سند و دلالت مورد بررسی قرار داده و شبهاتی که ذیل آنها مطرح شده را پاسخ داده است.

ایشان می‌گوید: بعد از وفات پیامبر، [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]] برای حفظ وحدت [[قشیری نیشابوری، مسلم بن حجاج|مسلم]] ین، از دنیای سیاست روگردان شد و گوشه‌نشینی را در زمان دو خلیفه اول ترجیح داد و به نصیحت و مشورت اکتفا نمود<ref>ر.ک: همان، ص118</ref>.

مؤلف در بحث جلوگیری از نشر تشیع، به وقایع تاریخی‌ای - برگرفته از منابع اهل سنت - که به دنبال سقیفه اتفاق افتاد اشاره می‌کند<ref>ر.ک: همان، ص119 و 132</ref>.

بعد از شهادت [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]]، شیعیان به رنج‌ها و مصائب زیادی دچار شدند؛ به‌گونه‌ای ‌که علویان و هرکس که به علوی بودن معروف و مشهور بود را قتل عام می‌نمودند. امویان برای این منظور روشمند عمل کرده و محاربه با شیعه، سب، وضع احادیث کاذب علیه آنان، قتل عام و وضع اصطلاح رفض را در دستور کار خود قرار داده بودند<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/33338/1/195 ر.ک: همان، ص195 تا ص199]</ref>. بنی‌امیه پا را فراتر گذاشته و حتی کسانی را که در مذهب شیعه نبودند، به شیعه‌گری متهم نموده و از دم تیغ گذراندند<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/33338/1/199 ر.ک: همان، ص199]</ref>.