تأملی در معنای مناسک حج: تفاوت میان نسخه‌ها

[[نقی زاده، محمد]] (نويسنده)

| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE3917AUTOMATIONCODE

كتاب حاضر خلاصه‌اى است از آنچه طى سفر حج به ذهن نويسنده رسيده است. غرض اصلى از نگارش اين اثر، سخن گفتن از معشوقى زيباست كه حضرت حق، جاودانگى و عزت و شرافت آن را معرفى فرموده است.<ref>مقدمه، ص13</ref>

كتاب با مقدمه نويسنده آغاز و مطالب در شش بخش، عرضه شده است.

على‌رغم آنكه سعى نويسنده بر اين بوده است كه ابهامى در متن كتاب نباشد و منابع و مآخذ، دقيقا ذكر و معرفى شوند، اما به جهاتى از جمله عدم انتشار قبلى برخى تصاوير و در نتيجه عدم امكان مراجعه خواننده به آنها و همچنين به منظور رفع برخى ابهامات ظاهرى تذكراتى در مقدمه داده شده است.<ref>همان، ص11-12</ref>

در بخش دوم، به اجزاء و مواضع و مكان‌هايى كه حاجى در آنها حاضر خواهد شد، پرداخته شده است. مراد از «اجزاء» در اين بخش كتاب، اجزاء كالبدى و مادىِ مكان‌هايى است كه حاجيان يا اعمالشان به‌نحوى با آنها مرتبط هستند. به نظر نويسنده ذكر اين اجزاء و آشنايى با ويژگى‌ها و مختصات برخى معانى آنها، از آن جهت اهميت دارد كه اوّلاً روند و توالى و سلسله مراتب مناسك روشن‌تر مى‌شود و ثانياً آشنايى با اين مكان‌ها كه «ظرف» يك سرى اعمال و مناسك روحانى و معنوى و عبادى و جمعى هستند، ضرورتى است كه مى‌تواند برخى حكمت‌هاى اعمال و مناسك را روشن نمايد. طبيعى است كه ذكر همه موضوعات مربوط به هريك از اجزاء و عناصر، هركدام پژوهش‌هاى مستقلّى را طلب مى‌كند كه از حوصله كتاب خارج است؛ لذا در اين بخش، نويسنده تنها از باب آشنايى و زمينه‌سازى مباحث بعدى، به ذكر مختصر نكاتى بسنده كرده است. از جمله مكان‌هاى معرفى‌شده، عبارتند از: ميقات، حرم، مكه مكرمه، مسجد الحرام، كعبه معظمه، مقام ابراهيم(ع)، حجر اسماعيل(ع)، صفا و مروه، صحراى عرفات، مشعر الحرام، منى، جمرات و.<ref>همان، ص43-81</ref>

در بخش سوم، به مناسك پرداخته شده است. يكى از اصلى‌ترين نمودها و عوامل هويتى تمامى اديان (و حتى مكاتب غير دينى) آيين‌هايى است كه اديان و مكاتب، به دلايل و اهداف گوناگون براى پيروان خود معرفى مى‌كنند. در اين مبحث بدون توجه به آيين‌هاى مكاتب غير دينى و همچنين بدون بررسى اهدافى كه برپايى آيين‌ها را ايجاد و توصيه مى‌كنند، تنها به نقش و برخى ويژگى‌هاى آيين‌ها اشاره شده است. آيين‌ها يا مناسك، يكى از اصلى‌ترين عوامل هويت‌بخش اديان و پيروان اديان هستند كه عموماً جنبه جمعى و گروهى دارند و به مناسبت‌هاى گوناگون و در زمان‌ها و مكان‌هاى خاص اجرا مى‌شوند. اين موضوع مورد عنايت قرآن كريم قرار گرفته و در آن، به اينكه «هر قومى مناسكى دارد» اشاره شده است.<ref>حج: 67</ref>به اين ترتيب به اعتقاد نويسنده، مى‌توان حج را به‌عنوان مهم‌ترين مراسم آيينى اسلام و به‌مثابه يكى از اصلى‌ترين نمادهاى اسلام معرفى كرد.<ref>همان، ص85-86</ref>

در بخش چهارم، مختصرى در مورد مدينه كه به تأكيد روايات، زيارت مشاهد متبرکه آن، تكميل‌كننده حج مى‌باشد، پرداخته شده است. نويسنده، معتقد است سخن گفتن از حج و كعبه، بدون ياد كردن از كسى كه سنت الهى حج را زنده كرد، حج ابراهيمى را به عالميان آموخت، پرچم توحيد ابراهيمى را در عالم برافراشت، كعبه را از لوث وجود بت‌ها تطهير كرد، مكه را از شرك و بت‌پرستى رهايى بخشيد، صراط مستقيم الهى و رهروى در آن را به عالميان آموخت و در يك كلام، خاتم پيامبران الهى و آخرين سفير و رابط مستقيم خداوند و بندگانش بود، ابتر و ناقص خواهد بود؛ كه خود فرموده است: پس از انجام مناسك حجّ به زيارت ما بياييد و حجّ خود را با زيارت ما تمام كنيد.<ref>همان، ص147-148</ref>

به اعتقاد نويسنده، شتافتن به مدينه و زيارت پيامبر(ص) و فرزندانش(ع) در آن شهر، ريشه در سخنان پيامبر اكرم(ص) و ائمّه(ع) دارد. در خبر است كه پيامبر(ص) فرموده است: «هركه به حجّ آيد و مرا در مدينه زيارت نكند، بر من ستم كرده است». از امام محمّدباقر(ع) نيز منقول است كه: «همانا مردم دستور دارند كه گرد كعبه طواف كنند و سپس سوى ما كوچ كنند و ولايت و دوستى خود را به ما اعلام دارند و يارى خود را نسبت به ما عرضه كنند».<ref>همان، ص148</ref>

فهرست مطالب در ابتدا و فهرست منابع مورد استفاده نويسنده، در انتهاى كتاب آمده است.