تاریخ لرستان؛ روزگار قاجار: از تاسیس تا کودتای 1299: تفاوت میان نسخه‌ها

[[والی‌زاده معجزی، محمدرضا]] (نويسنده)

نوشته‌هاى كتاب، آميزه‌اى از تاريخ شفاهى، اسناد تاريخى و آثار تاريخ‌نگاران رسمى است و نويسنده مى‌كوشد تا به كمك آنها، خطوط برجسته تاريخ لرستان را براى خواننده خويش مشخص سازد.

اگرچه نويسنده، سازماندهى مشخصى به مطالب نداده؛ اما ويراستار، علاوه بر افزودن شرح و توضيحاتى درباره اشخاص، رويدادها و مكان‌ها، مطالب را با نظم خاص و به ترتيب دوره‌هاى سلطنت پادشاهان قاجار تدوين كرده است، به اين ترتيب، كتاب از پنج بخش لرستان در روزگار محمد شاه، مظفرالدين شاه، ناصرالدين شاه و مشروطيت (محمدعلى شاه و احمد شاه) تشكيل شده است.

قلم نويسنده، روان، ولى داراى اطناب است، چنانكه گاه يك بند را همچون گفتار، يك نفس در پى هم آورده است. با اين همه، شيرينى و جذابيتى كه در كلام اوست، ريشه در همنشينى با مردم و حضور داشتن در مجالس و محافل مردمى دارد. در نتيجه، در بسيارى از موارد، مرز ميان قصه و تاريخ از ميان رفته و همين امر سبب شده است تا خواننده، به ويژه خواننده مبتدى و عامى، از هر بخشى آغاز كند، نه تنها در فهم مطالب به دشوارى برنخورد كه سخت شيفته آن گردد.

نويسنده براى منابع رسمى اهميت و اعتبار دست اولى قائل شده و بيشتر براى نقد آنها و حتى در پانويس، تاريخ شفاهى را بكار گرفته است.

نويسنده در دودمانى پا بر گيتى نهاده كه دست كم دويست سال حضور تأثيرگذار در رويدادهاى لرستان داشته و زير نظر مردانى پرورش يافته است كه خود تاريخ‌ساز بودنده‌اند. آن چه بر او خواندند يا به ميراث گذاشتند، چيزى نبود؛ مگر خاطرات تلخ و شيرين زندگى پرماجراى كوه‌نشينان لر، حماسه مردان بلندآوازه ايل، حضور پرهياهو و گاه نفس‌گير حكمران و...، تلگراف‌ها، نامه‌ها، احكام، فرامين و يا مكاتباتى كه ميان نياكانش با دولت مركزى رد و بدل شده بود. عباراتى چون «به گفته والد» يا «براساس تلگراف يا نامه‌اى كه نگارنده در دست دارد» كه خواننده در لابلاى مطالب به آنها برمى‌خورد، كم نيستند و نشان از تأثير محيط خانواده بر شكوفايى استعداد نويسنده دارد.

در تاريخ‌نگارى وى، به مصداق: «عيب مى جمله بگفتى هنرش نيز بگو»، ضمن اشاره به همين مصراع، كوشش شده تا حد ممكن رعايت بى‌طرفى بشود. به عنوان نمونه از داورى‌هاى او درباره «نظرعلى خان امير اشرف»، مى‌توان ياد كرد: وى يكى از قهرمانان اثر اوست كه نويسنده دلبستگى و ارادت خاصى به وى دارد و حضور پر رنگ او در لرستان را به خوبى نمودار ساخته است؛ ولى با اين همه، در پاره‌اى موارد به سبب اشتباهاتش بى‌رحمانه بر او مى‌تازد و اين تنها در چارچوب نقد دلسوزانه و تعالى‌بخش واقع‌گرايانه قابل تحليل است تا غرض‌ورزى‌هاى شخصى.

به جز همنشينى با پيران پرتجربه، نويسنده همدمى ديگر دارد و آن دوست دير آشناى فرهنگ و تاريخ لرستان؛ يعنى «كتاب» است. او كتاب را دوست دارد و به هر كس كه اهل آن باشد، عشق مى‌ورزد. در جاى جاى اثر خود، با تأكيد به وجود كتاب‌خانه‌هاى بزرگ برخى از رجال، اشاره مى‌كند و از كلامش برمى‌آيد كه اين، بهترين وصفى است كه درباره صاحب سرگذشت مى‌نمايد.

نكته‌اى كه در كنار ويژگى‌هاى درخور ستايش كتاب، بايد به آن توجه كرد، «نقد خبر» در تاريخ است. با اينكه نويسنده كوشيده تا سرحد امكان در گردآورى اطلاعات از منابع موثق تلاش كند؛ ولى آنچه ارائه كرده است، هيچ گاه مطلق واقعيت نيست، بلكه گزارشى از تاريخ لرستان به روايت نويسنده، آن هم بر پايه مدارک و منابعى مى‌باشد كه از آفت‌ها، محدوديت‌ها و نارسايى‌هاى معمول به دور نيست و اين مسأله‌اى است كه خود در پاره‌اى موارد با عبارت «و اللّه اعلم» بدان اشاره كرده است.

از اين‌رو بايد گفت كه مطالب، اخبارى از رويدادهاى تاريخى لرستان است كه نويسنده به گردآورى آن همت گماشته و گاه از ديدگاه خويش به نقد و تحليل آنها پرداخته است.

نويسنده از جمله مورخين سنتى و خود آموخته است كه از سر ذوق و نوعى احساس وظيفه يا رسالت تاريخى، دست به قلم برده است. اثر وى، اگر چه از پاره‌اى كاستى‌هاى شكلى و روشى به دور نيست؛ ولى از آن جا كه او بيش از هر چيز، به مضمون اهميت داده است، چندان كاستى قابل انتقادى نبوده و اثر وى، به سبب نقشى كه در گردآورى وقايع دارد، تأثير ژرفى بر نويسندگان بعدى برجاى خواهد گذاشت.

دربست بودن مطالب و توضيحات فراوان نويسنده كه گاه به حشو و تكرار مى‌انجامد، ويژگى بارز كتاب است كه البته با زمان و مخاطبان صاحب اثر پيوند دارد.