ابن رشیق، حسن بن رشیق: تفاوت میان نسخه‌ها

ابن رشيق، در مسيله متولد شد و دوران كودكى را در زادگاه خود گذراند و تحت نظر پدر، فنون زرگرى را آموخت و به تحصيل شعر و ادب نيز همت گماشت و به‌زودى استعداد خود را در اين زمينه آشكار ساخت تا آنجا كه قبل از رسيدن به سن بلوغ، به سرودن شعر پرداخت.

ورود او به قيروان، مصادف با مرگ باديس، سومين امير زيرى و انتقال حكومت به پسرش معز كه در آن هنگام 8 سال بيشتر نداشت، گرديد. ابن رشيق كه در اين هنگام شهرتى يافته و در زمره شعرا و ادباى قيروان درآمده بود، با ايجاد روابط دوستانه با رجال حكومتى و مخصوصاً ابن ابى‌رجال كه در آن زمان، نيابت اداره امور قيروان را از طرف معز و همچنين رياست ديوان او را بر عهده داشت، راه ورود خود را به دربار معز هموار كرد.

در اواخر سده 4 و اوايل سده 5ق، شيرازه دولت اموى از هم پاشيده شده و هریک از امرا و حكام در گوشه و كنار سرزمين اندلس و مغرب، كشور مستقل كوچكى كه گاه از حدّ یک شهر درنمى‌گذشت، تشكيل داده بودند. اين دولت‌هاى كوچك، آن‌چنان بى‌مقدار بودند كه ابن رشيق، خليفگان آن‌ها را كه خود را به القاب خلفاى بغداد ملقب مى‌كردند، به باد تمسخر گرفت، اما به‌رغم ضعف سياسى، اين روزگار را بايد عصر شكوفايى علم و ادب در مغرب و اندلس دانست؛ چه، امرا و حكام در جذب شعرا و مشاهير ادبا به دربار خود، بر یکديگر پيشى جسته و در بخشش هدايا و صلات به اهل علم و ادب، با هم در رقابت بودند و ابن باديس، یکى از اين حاميان و مدافعان شعر و ادب بود.

در اين كشاكش، ابن باديس نيز مانند خليفگان و اميران بغداد، هميشه با برترى دادن یکى از آن دو بر ديگرى، آتش اختلافات را دامن مى‌زد. در اين مدت، ابن رشيق، چندين رساله در قالب هجو در ردّ ابن شرف نوشت.

به دنبال اين امر، مستنصر بالله در صدد انتقام برآمد و با تحریک او، قبايل بنى هلال، قيروان را مورد حمله قرار دادند و پس از قتل و غارت و تخريب منازل، شهر را به تصرف خود درآوردند. ابن باديس مخفيانه به همراه عده‌اى از خواص خود و از جمله ابن رشيق به دربار پسرش تميم بن معز كه خود در 445ق، او را به حكومت مهديه گمارده بود، پناهنده شد.