۵۳٬۳۲۷
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - '</div> ' به '</div> ') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
</div> | </div> | ||
'''حسینی قزوینی، شرف‌الدین فضل‌الله''' از اديبان و مورخان و شاعران سده‌هاى هفتم و هشتم (روزگار ايلخانان مغول) بود و همزمان با كسانى؛ مانند رشيدالدين فضل‌الله و جوينى مى‌زيست. او در بحبوحه اقتدار مغولان و كمابيش در 660ق در قزوين به دنيا آمد و در دستگاه وزيران ايرانى عهد ايلخانان به خدمت‌گزارى سرگرم بود. او همچنين مدتى به اتابك نصرت‌الدين لُر خدمت رساند و در شعر خود، او و خواجه غياث‌الدين محمد رشيدى را ستود. وى در 732ق در دشت اوجان با پايمردى غياث‌الدين به دربار اولجاتيو راه يافت و همراه خواجه به تبريز رفت و در 684 در خدمت اتابك نصرت‌الدين بود. همچنين شعرهايى در ستايش غياث‌الدين محمد و شمس‌الدين بغال و... در سروده‌هاى وى يافت مى‌شود. | |||
شعر او را «متصنع» خوانده و عبدالله بن فضل‌الله شيرازى، نويسنده تاريخ وصاف را فرزند او دانسته و از اين‌رو، برخى از تذكره‌نويسان شرف‌الدين را با عزالدين فضل‌الله شيرازى، پدر وصاف الحضره يكى شمرده‌اند. براى نمونه، [[براون، ادوارد گرانویل|ادوارد براون]] چنين پنداشته، اما با توجه به اينكه شرف‌الدين فضل‌الله قزوينى از سادات حسينى و عزالدين فضل‌الله، پدر وصاف الحضره از مردمان شيراز بوده است، سخن او را نمى‌توان درست دانست. افزون بر اين، پدر وصاف الحضره در سى سالگى شرف‌الدين متولد شده است و بنابراين، هيچ نسبتى ميان آن دو نيست و تنها در نام (فضل‌الله) و تخلص (شرف) به يك‌ديگر مى‌مانند. بارى، قزوينى در روزگار خود شاعرى پرآوازه بود؛ چنان‌كه محمد بن بدر جاجرمى در مونس الاحرار او را «الامام الفاضل افتخار شعراء المتأخرين» خواند. | شعر او را «متصنع» خوانده و عبدالله بن فضل‌الله شيرازى، نويسنده تاريخ وصاف را فرزند او دانسته و از اين‌رو، برخى از تذكره‌نويسان شرف‌الدين را با عزالدين فضل‌الله شيرازى، پدر وصاف الحضره يكى شمرده‌اند. براى نمونه، [[براون، ادوارد گرانویل|ادوارد براون]] چنين پنداشته، اما با توجه به اينكه شرف‌الدين فضل‌الله قزوينى از سادات حسينى و عزالدين فضل‌الله، پدر وصاف الحضره از مردمان شيراز بوده است، سخن او را نمى‌توان درست دانست. افزون بر اين، پدر وصاف الحضره در سى سالگى شرف‌الدين متولد شده است و بنابراين، هيچ نسبتى ميان آن دو نيست و تنها در نام (فضل‌الله) و تخلص (شرف) به يك‌ديگر مى‌مانند. بارى، قزوينى در روزگار خود شاعرى پرآوازه بود؛ چنان‌كه محمد بن بدر جاجرمى در مونس الاحرار او را «الامام الفاضل افتخار شعراء المتأخرين» خواند. | ||