الگو:صفحهٔ اصلی/مقالهٔ برگزیده اول: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
<div class="boxTitle"><big>'''[[خویی، ابوالقاسم|آیت‌الله خویی]]'''</big></div>
<div class="boxTitle"><big>'''[[رياض الأبرار في مناقب الأئمة الأطهار]]'''</big></div>
[[پرونده:NUR00013.jpg|بندانگشتی|خویی، ابوالقاسم|185px]]
[[پرونده:NUR10768J1.jpg|بندانگشتی|رياض الأبرار في مناقب الأئمة الأطهار|185px]]


'''سید ابوالقاسم خویى''' (1317- 1413قفقیه، اصولی، عالم بزرگ رجالی، مفسر قرآن، از مراجع تقلید شیعه.
'''رياض الأبرار في مناقب الأئمة الأطهار'''، تألیف [[جزایری، نعمت‌الله|سید نعمت‌الله جزائری]] (1050-1112قکتابی است پیرامون مناقب و زندگی‌نامه ائمه شیعه (به‌جز [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]])، به اضافه حضرت زهرا(ع) که به زبان عربی نوشته شده است.
در شب پانزدهم ماه رجب سال 1317ق، در خانواده علم و دانش و تقوا در شهرستان خوى دیده به جهان گشود.


آیت‌الله سید ابوالقاسم خویى در دامان پاک پدر و مادرش دوران کودکى را پشت سر نهاده و پس از آموختن قرآن و خواندن و نوشتن، در 13 سالگى (سال 1330ق) همراه برادر بزرگ خویش مرحوم سید عبدالله خویى و دیگر افراد خانواده رهسپار نجف شد.
این اثر، گرایشی حدیثی دارد و مؤلف در برخی موارد توضیحاتی پیرامون احادیث را ارائه کرده است. منبع نقل روایات در این کتاب، آثار کهن و متأخر شیعه است؛ هرچند غالب ارجاعات در پاورقی‌ها که به‌وسیله ناشر استخراج شده، به منابع یادشده در متن نیست.
با توجه به گرایش حدیثی مؤلف، کتاب شکل روایی به خود گرفته و با استفاده از منابع مختلف، روایات فراوانی درباره زندگی و مناقب ائمه(ع) نقل شده است. نویسنده در مواردی از کتاب به اظهار نظر نیز پرادخته و یا برخی از اخبار و گزارش‌ها را توضیح داده است.


ایشان از دوران کودکى و نوجوانى به هوش و ذکاوت و حافظه و استعداد در میان همسالان خود معروف بود و در اندک زمانى گوى سبقت را از همگان ربود.
جلد اول، به مناقب و زندگی‌نامه حضرت زهرا(س) و حسنین(ع) اختصاص یافته است. از جمله مطالب مذکور در این جلد، عبارتند از: ولادت، اسماء، معجزات و مکارم اخلاقی حضرت زهرا(س)؛ ازدواج حضرت زهرا با [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]]؛ احوال فاطمه(س) پس از رحلت پیامبر(ص) و چگونگی محبان او در قیامت؛ ولادت حسنین و نقش انگشتری آنان؛ احوال امام مجتبی(ع)؛ عمر و شهادت آن حضرت(ع)؛ احوال امام حسین(ع) اعم از معجزات، احتجاجات با معاویه و خبردادن انبیا درباره شهادت ایشان؛ عظمت مصیبت سیدالشهداء(ع) و ثواب گریه بر وی؛ مقتل امام حسین(ع)؛ وقایع پس از عاشورا و احوال مختار و قیام او.


از ویژگی‌هاى بارز رفتار ایشان دستگیرى از نیازمندان و کمک به درماندگان بود. هر جا احساس مى‌نمود عده‌اى به کمک و رسیدگى نیاز دارند بدون درنگ به یارى آنان مى‌شتافت؛ لذا مى‌بینیم که مؤسسات خیریه زیادى به نام ایشان در هند و پاکستان و تایلند و ایران و عراق و لبنان تأسیس شده است.
جلد دوم، مناقب و زندگی‌نامه امام چهارم(ع) تا امام حسن عسکری را در خود جای داده است که از جمله مطالب آن می‌توان به امور زیر اشاره نمود: احوال امام سجاد(ع) از اسما و القاب، معجزات، دعاها، مکارم اخلاق، همسران و فرزندان، نوادگان خروج‌کننده علیه بنی‌امیه و بنی‌عباس؛ احوال امام باقر(ع) شامل اسما، ولادت و شهادت، مناقب، اصحاب و برخی اخبار؛ احوال [[امام جعفر صادق(ع)|امام صادق(ع)]] و کیفیت مواجهه با مخالفین و علمای آنان؛ احوال امام کاظم(ع)، اصحاب امام و احتجاجات هشام بن حکم، زندان‌های حضرت، ابطال مذهب واقفه پس از شهادت امام(ع)؛ احوال امام رضا(ع)، ماجرای ولایتعهدی، آثار و برکات روضه مبارکه آن حضرت؛ احوال امام جواد(ع)، ازدواج با ام‌الفضل و کیفیت شهادت؛ احوال امام هادی، عصر امام(ع)، جعفر کذاب و احوال [[امام حسن عسکری(ع)]].


به‌خصوص در ماه‌هاى رمضان و ذى‌الحجه، توجه و اهتمام ایشان به زندگى فقرا و ایتام، بیشتر مى‌شد.
جلد آخر نیز به مناقب امام مهدی(عج) و مسائل مربوط به ایشان اختصاص یافته است که از جمله آن‌ها عبارتند از: اخبار پیامبر(ص) و ائمه(ع) از قائم(عج)؛ دلائل [[طوسی، محمد بن حسن|شیخ طوسی]] بر غیبت امام(ع)؛ احوال سفرای امام(ع)؛ علت غیبت و علائم ظهور؛ وقایع هنگام ظهور؛ رجعت و چگونگی آن و نواب اربعه و جانشینان پس از او


ایشان هیچ لحظه‌ای را به بطالت نمی‌گذراند، بلکه تمام اوقات شبانه‌روز خود را جز اندکی که ناگزیر از استراحت بود، در راه تدریس، مطالعه، عبادت و تهجد، قرائت قرآن، جواب استفتائات، ملاقات با مردم، تألیف، نماز جماعت و زیارت مصروف می‌داشت.
<div class="mw-ui-button">[[رياض الأبرار في مناقب الأئمة الأطهار|'''ادامه''']]</div>
 
این عالم بزرگ پس از 96 سال حیات پرافتخار و برجاى نهادن خدمات بزرگ دینى و ده‌ها اثر جاویدان و تحمل فشارها و رنج‌ها و مصیبت‌هاى فراوان در حکومت ظالمانه صدام و پس از یک سال دورى از جوار جد بزرگوارش امیرالمؤمنین على(ع) و تبعید به کوفه، سرانجام خورشید فروزان زندگانى آیت‌الله ‌خویى در عصر روز شنبه هشتم صفر 1413ق، براى همیشه غروب کرد و مسلمانان را با اندوهى جانکاه مواجه نمود.
 
<div class="mw-ui-button">[[خویی، ابوالقاسم|'''ادامه''']]</div>
۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش