رایج‌ سیالکوتی، میر محمدعلی بن‌ دوست‌‌محمد: تفاوت میان نسخه‌ها

== زندگی‌نامه ==

رایج سپس از محضر میر جمال‌الدین سیادت لاهوری از دانشمندان آن عصر استفاده‌ها کرد. اما‌ از‌ درآمدن به خدمت پادشاهان و امیران خودداری کرد و برای گذران زندگی به کشاورزی‌ روی‌ آورد‌ و هم‌زمان به شعر می‌پرداخت. رایج علی‌رغم اکثر شاعران شبه ‌قاره از سفر به دهلی و اقامت در‌ دربار‌ بابریان‌ امتناع داشت. تنها گفته‌اند که سفری به کشمیر رفته و با ابوالبرکات‌خان حاکم‌ آنجا‌ ملاقات کرده است. با این وصف او گروهی از رجال و دست‌اندرکاران آن روزگار را ستایش کرده‌ که‌ از آن جمله‌اند: نواب شکرالله‌خان فوجدار شاه جهان‌آباد و محمد عسکری عاقل‌خان از‌ امرای‌ عالی‌رتبه اورنگ زیب. او همچنین به‌ هجو‌ دسته‌ دیگر از بزرگان پرداخت. از کسانی که آنها‌ را‌ هجو کرده باید از حاجی عبدالعزیز از احفاد فریدالدین گنجشکر نام برد‌ که‌ منصب فوجداری چکله را داشت. دیگر‌ نورمحمدخان کشمیری فوجدار اورنگ‌آباد‌ بود‌ که رایج قطعاتی در هجو‌ او‌ نیز پرداخته است. رایج شاگردانی چند نیز تربیت کرد که پس از مرگش‌ زبان‌ فارسی و شعرسرایی را در سیالکوت‌ زنده‌ نگه‌ داشتند<ref>ر.ک: همان</ref>.

رایج زندگی ساده‌ای داشت. وی در سیالکوت، با استفاده از محصولات چند قطعه زمین، امرار معاش می‌کرد. اگرچه درآمدش خیلی کم بود، ولی به همان قناعت می‌نمود و هیچ‌گاه از وضع مادی خود، شکوه نمی‌کرد.

{{شعر}}{{ب|''گر نیم از اهل دولت شکوه‌ام از چرخ نیست''|2='' شکر صد شکر ایمن از بیم گزند افتاده‌ام''}}{{پایان شعر}}<ref>ر.ک: رایج سیالکوتی، محمدعلی، صفحه چهارده</ref>.

رایج تنها یک فرزند داشت که او هم در زمان حیات وی فوت کرد. شاعر از مرگ فرزند خیلی غمگین شد. وی در این‌باره، چنین سروده است:

ولی وی صبر و بردباری پیشه کرد و به رضای خدا تن داد. او شعر خود را کمتر از فرزند نمی‌داند:

زیرا:

==مذهب==

رایج پیرو مذهب تسنن بود و به اهل‌بیت(ع) هم ارادت خاصی داشت. وی از هیچ مذهبی بدگویی نمی‌کرد؛ به‌خصوص هر دو مذهب سنی و شیعه را دوست داشت؛ لذا متعصبان هر دو مذهب، وی را متهم به خارجی و رافضی بودن کردند. وی در جواب انتقاد و اتهام آنها گفت:

وی درباره عشق و علاقه خود به حضرت علی(ع) و ائمه اطهار(ع)، چنین اظهار می‌نماید:

قصیده‌های رایج در مدح ائمه(ع) و مرثیه‌هایش در سوگ شهادت امام حسین(ع) بیانگر عشق و علاقه او به اهل‌بیت(ع) است<ref>ر.ک: همان، صفحه شانزده</ref>.