۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - ' {{' به '{{'
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - ' {{' به '{{') |
||
| خط ۴۱: | خط ۴۱: | ||
نويسنده اولين فصل كتاب را به ذكر نام نخستين شاعران آغاز كرده است. اولين شاعر پارسى‌گويى كه نامى از مكه و حرم در اشعار او آمده «بسام كورد» نام دارد. وى از شاعران قرن سوم و از خوارج عهد يعقوب ليث بود كه به صلح نزد او آمد و در مدح يعقوب شعرهاى بسيار به روش محمد بن وصيف گفت<ref>[http://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/19646/1/21 متن كتاب، ص21]</ref> | نويسنده اولين فصل كتاب را به ذكر نام نخستين شاعران آغاز كرده است. اولين شاعر پارسى‌گويى كه نامى از مكه و حرم در اشعار او آمده «بسام كورد» نام دارد. وى از شاعران قرن سوم و از خوارج عهد يعقوب ليث بود كه به صلح نزد او آمد و در مدح يعقوب شعرهاى بسيار به روش محمد بن وصيف گفت<ref>[http://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/19646/1/21 متن كتاب، ص21]</ref> | ||
اولين شاعر پارسى‌گويى كه نام «كعبه» در اشعار وى آمده «رودكى» است. او را از قديمى‌ترين شاعران و پدر شعر فارسى خوانده‌اند. وى در اشعارى خطاب به معشوق مى‌گويد: من به چشم‌هاى سياه تو افتخار مى‌كنم؛ آن‌گونه كه اهل مكّه به كعبه... افتخار مى‌كنند.<ref>[http://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/19646/1/22 همان، ص22]</ref> | اولين شاعر پارسى‌گويى كه نام «كعبه» در اشعار وى آمده «رودكى» است. او را از قديمى‌ترين شاعران و پدر شعر فارسى خوانده‌اند. وى در اشعارى خطاب به معشوق مى‌گويد: من به چشم‌هاى سياه تو افتخار مى‌كنم؛ آن‌گونه كه اهل مكّه به كعبه... افتخار مى‌كنند.<ref>[http://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/19646/1/22 همان، ص22]</ref>{{شعر}}{{ب|''مكى به كعبه فخر كند مصريان به نيل''|2=''ترسا به اسقف و علوى بافتخار جد''}}{{ب|''فخر رهى بدان دو سيه چشمكان توست''|2=''كآمد پديد زير نقاب از بر دو خد''}}{{پایان شعر}} | ||
{{شعر}} | |||
{{ب|''مكى به كعبه فخر كند مصريان به نيل''|2=''ترسا به اسقف و علوى بافتخار جد''}} | |||
{{ب|''فخر رهى بدان دو سيه چشمكان توست''|2=''كآمد پديد زير نقاب از بر دو خد''}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
نويسنده با ذكر نام «منطقى رازى» به‌عنوان اولين شاعر پارسى‌گويى كه از كعبه به‌عنوان تشبيه استفاده كرده است، چنين مى‌نويسد: «به‌راستى نمى‌توان از ميان ديوان‌هاى شاعران پارسى‌گوى گذشته و معاصر، ديوانى را يافت كه شاعرش به‌گونه‌اى از كعبه سخنى نگفته و مقصود و مطلوب خود را به كعبه تشبيه نكرده باشد. شاعران بدون استثنا هر مفهوم زيبا و هر واژه پاك و باقداست و هر خوب و خوبى را به كعبه همانند كرده‌اند»<ref>[http://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/19646/1/23 همان، ص23]</ref> | نويسنده با ذكر نام «منطقى رازى» به‌عنوان اولين شاعر پارسى‌گويى كه از كعبه به‌عنوان تشبيه استفاده كرده است، چنين مى‌نويسد: «به‌راستى نمى‌توان از ميان ديوان‌هاى شاعران پارسى‌گوى گذشته و معاصر، ديوانى را يافت كه شاعرش به‌گونه‌اى از كعبه سخنى نگفته و مقصود و مطلوب خود را به كعبه تشبيه نكرده باشد. شاعران بدون استثنا هر مفهوم زيبا و هر واژه پاك و باقداست و هر خوب و خوبى را به كعبه همانند كرده‌اند»<ref>[http://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/19646/1/23 همان، ص23]</ref> | ||
| خط ۵۸: | خط ۵۴: | ||
تشبيه دل به كعبه، يكى از گسترده‌ترين و بيشترين تشبيهاتى است كه عرفا و شعرا در نظم و نثر خود آورده‌اند و وجه شبه آن را اين‌گونه بيان كرده‌اند كه: چنان‌كه در ظاهر كعبه‌اى است قبله خلق و آن از آب و گل است در باطن نيز كعبه‌اى است منظور نظر حق و آن دل صاحبدل است.<ref>[http://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/19646/1/259 همان، ص259]</ref> | تشبيه دل به كعبه، يكى از گسترده‌ترين و بيشترين تشبيهاتى است كه عرفا و شعرا در نظم و نثر خود آورده‌اند و وجه شبه آن را اين‌گونه بيان كرده‌اند كه: چنان‌كه در ظاهر كعبه‌اى است قبله خلق و آن از آب و گل است در باطن نيز كعبه‌اى است منظور نظر حق و آن دل صاحبدل است.<ref>[http://www.noorlib.ir/view/fa/book/bookview/text/19646/1/259 همان، ص259]</ref> | ||
{{شعر}}{{ب|''كعبه بنياد خليل آزر است''|2=''دل نظرگاه خليل اكبر است''}}{{پایان شعر}} | |||
{{شعر}} | |||
{{ب|''كعبه بنياد خليل آزر است''|2=''دل نظرگاه خليل اكبر است''}} | |||
{{پایان شعر}} | |||