تاريخ الإمامية و أسلافهم من الشيعة: تفاوت میان نسخه‌ها

وی در ادامه مقدمه، سه راه برای ادامه دعوت پیامبر پس از رحلت آن حضرت متصور دانسته است. موضع منفی و بی‌تفاوتی، موضع مثبت و در قالب شورایی، موضع مثبت و به امر خداوند. سپس دو روش اول را رد کرده و روش سوم را برگزیده می‌نویسد: احادیث و نصوصى که به‌‏طور متواتر از پیغمبر(ص) روایت شده است و دلالت مى‌‏کند که آن حضرت مشغول آماده‏‌سازى عقیدتى و فرهنگى ویژه در مورد یکى از پیام‏رسانان و مبلغان اسلام بوده- در حدى که وى را براى عهده‌‏دار شدن رهبرى فکرى و سیاسى مهیا کرده- و این‏که پیامبر(ص) او را به پیشوایى فکرى و سیاسى پس از خود توصیه نموده است، همه گویاى این مطلبند که پیامبر(ص) روش سوم را برگزید<ref>ر.ک: همان، ص17-5؛ همان، ص25-9</ref>.

نویسنده مباحثش را به شیوه دیگر آثار علمی با تعریف لغوی و اصطلاحی شیعه آغاز شده است. شیعه در لغت به معنى یاران و پیروان است و در اصلاح این کلمه بر تمام کسانى اطلاق مى‌‏شود که على(ع) و خاندان آن حضرت را دوست بدارند<ref>ر.ک: متن کتاب، ص31؛ فیاض، عبدالله، ص44</ref>.