الإكليل من أخبار اليمن و أنساب حمير (صنعاء): تفاوت میان نسخه‌ها

'''الاكليل من اخبار اليمن و انساب حمير'''، اثرى است به زبان عربى، درباره انساب قبيله معروف همدان. تا مدّتى پيش فقط جلد هشتم و دهم اين كتاب در دسترس بود، و اين نيز به دنباله تحقيقات مولر بود كه در قرن نوزدهم همدانى را به محافل علمى شناسانيد. اكنون جلد هشتم نيز با همكارى دانشوران عرب و امريكايى ترجمه و منتشر شده است. جلد اوّل و دوم نيز به وسيله لوفگرن، خاور شناس سوئدى، در برلن كشف شده و جلد نهم نيز در كتابخانه بارودى در بيروت به دست آمده است. بنابراين براى فرض بدبينانه و اسرارآميز درنبورگ بر اين كه مؤلف فقط جلد هشتم و دهم را نوشته، جايى باقى نمانده است. در مورد ديگر مجلدات كتاب قويا شايع است كه يك نسخه كامل از آن در كتابخانه امام، در صنعا و چند قسمت متفرق در استانبول و جنوب جزيرةالعرب و بلكه در جاهاى دور دست، مانند جاوه وجود دارد.

همدانى در اين جلد از اثر بزرگ خويش در ادامه بررسى نسب قحطانى كه معرفى انساب حمير با آن آغاز شد، به بررسى نسب كهلان بن سبأ مى‌پردازد. اين قبيله به سه شاخه تقسيم مى‌شود: عربى، مالكى و غالبى. قبيله كهلان بزرگترين قبيله حمير و از بطون بيشترى برخوردار است؛ اما همدانى در بررسى انساب انشعابات اين قبيله به تفصيل سخن نگفته و تنها به هنگام معرفى نسب قبيله همدان؛ يعنى قبيله خودش، بحث را به درازا مى‌كشاند، به نحوى كه گويى اين بخش از كتاب وى به انساب و اخبار و شعراى اين قبيله اختصاص پيدا كرده است.

همدانى ضمن بيان نسب حاشد بن همدان اين نكته را يادآور مى‌شود كه وى از دوستان عمرو بن عاص بود و چون در روز صفين معاويه سپاهيان على(ع) را از دستيابى به آب منع نمود، وى زبان به اعتراض گشود و بين او و عمرو بن عاص درگيرى لفظى پديد آمد كه حاشد ضمن شعرى به تعريض نسبت به معاويه و عمرو بن عاص پرداخت. سپس به على(ع) پيوست و در ركاب آن حضرت به شهادت رسيد. اين واقعه‌اى است كه در هيچ يك از منابع تاريخى جز الاكليل بدان اشاره نشده است.

همدانى سپس از فرد ديگرى با نام ابومعيد احمد بن حمزه بن يريم، از قبيله حاشد، ياد مى‌كند كه جزء شيعيان على(ع) بوده و در جنگ صفين شركت جسته است و هنگامى كه حضرت پرچم قبيله همدان را به دست سعيد بن قيس همدانى داد، وى خشمگين شده، به سپاه معاويه پيوست. سپس به يمن مهاجرت كرد و در جريان سركوب شيعيان يمن به دست بسر بن ارطاه در كنار وى بود.

همدانى ضمن بيان نسب بكيل، به معرفى آن دسته از بكيليان كه به جنگ با خولان پرداختند، مى‌پردازد.

همدانى در فراهم آوردن مطالب اين جلد از كتاب خود از منابعى چند بهره برده است:

از جمله نكاتى كه از اين بخش قابل استفاده است، اين است كه همدانى در ناشناخته ماندن انساب كهلان و حمير انگشت اتهام را به سوى نسابه‌هاى عراق نشانه مى‌رود و بنا به دلايلى كه در كتاب موجود است، معتقد است كه ايشان به عمد در اين جهت كوتاهى ورزيده‌اند.

روش همدانى در معرفى انساب؛ مانند ساير نسب‌شناسان عرب بر تفريع اصول مبتنى است و با اسلوب جمله فعليه؛ يعنى «أَولَدَ» يا «وَلَدَ» به بيان انساب مى‌پردازد.

الاكليل در معرفى انساب حمير و همدان از اهميت ويژه‌اى برخوردار است، چرا كه منبعى كامل‌تر از اين كتاب در اين باره در اختيار ما نيست. ابن كلبى هم كه در انساب كتابى نگاشته، به معرفى انساب مالك بن حمير بسنده كرده، اما از نسب هميسع بن حمير به اختصار ياد نموده است. همدانى اين كاستى را معلول عدم مسافرت ابن كلبى به يمن و ارتباط با نسب‌شناسان آن ديار مى‌داند.