تفسیر نسفی: تفاوت میان نسخه‌ها

سبك و شيوه نگارش آن از تمام هنرنمائى‌هاى گويندگى و سخن‌سرائى و از همه محسّنات فصاحت و بلاغت برخوردار است. عباراتش موزون و آهنگين و داراى سجع‌هاى گوناگون و آرايش‌هاى لفظى و معنوى است. بهتر است كه نام اين‌گونه سخن را در سبك‌شناسى به نام نثر قرآنى نام‌گذارى كنيم، نه نثر صوفيانه. البته اين نام‌گذارى مانع از آن نيست كه بگوئيم بعداً در مكتب عرفان - كه گرايشى به سادگى كلام و وزن و موسيقى و سماع بوده - از اين شيوه براى فكر و انديشه صوفيان و هم از جهت تشحيذ ذوق آنان مدد گرفته و آن را در تعليم و تربيت سالكان به كار برده‌اند<ref>پيشگفتار، ص 14 و 15</ref>

#به‌هيچ‌وجه مزاحمت و برخورد ميان سنّى و شيعه در سرتاسر اين كتاب ديده نمى‌شود و بالعكس هر كس ترجمه سوره «و الفجر» را بخواند گمان مى‌كند كه امام نسفى شيعه بوده است؛ زيرا مى‌گويد: «سوگند به سپيده‌دم روز اوّل محرّم و سوگند به دهه عاشوراى محترم و سوگند به سپيده‌دم روز اوّل ماه رمضان و سوگند به دهه آخرين ماه رمضان...»<ref>ج 2، ص 1159</ref>

#از نظر واژگان و تعبيرات اصيل به‌قدرى غنى است كه مى‌تواند پشتوانه زبان فارسى و دستمايه فرهنگستان زبان و ادب فارسى در ايران گردد، لغاتى همچون: آسغده، آگفت، آماشتن، انفرز، بسوج كردن، چفسيدن، خويدرها و صدها واژه ديگر<ref>مقدمه چاپ سوم، ص 8</ref>

نگارش اين تفسير - كه هم از حروف و كلمات ساده برخوردار است و هم با آرايش‌هاى لفظى و معنوى همراه - نخستين بار به‌منظور درك مفاهيم و معانى قرآن و هم براى بهتر جلب كردن مسلمانان غير عرب بوده است، نه جز آن<ref>همان، ص 15</ref>