النحو التطبيقي وفقا لمقررات النحو العربي في المعاهد و الجامعات العربية: تفاوت میان نسخه‌ها

1. اسم: لفظى است كه بر معناى مستقلى دلالت دارد، بدون دلالت بر زمان خاص. نويسنده، معتقد است در تعريف اسم، مى‌توان از اين عبارت نيز استفاده كرد: كلمه‌اى كه مى‌توان آن را «ما يخبر عنها» و «ما يخبر به» ناميد؛ تعريفى كه به قابليت اسناد اسم، اشاره دارد. علاماتى كه وى براى اسم برشمرده است، عبارتند از: قبول جر، تنوين، نداء، ال تعريف، مضاف و مضاف‌اليه واقع شدن، مخبربه و مخبرعنه قرار گرفتن، قبول نعت، تثنيه، جمع، تكسير، تصغير، نسبت و ترخيم.

 

2. فعل: لفظى كه دلالت بر معنايى مستقل و زمانى معين مى‌كند و مى‌توان به‌وسيله آن خبر داد، ولى نمى‌شود از آن خبر داد. نويسنده، مشهورترين علامات فعل را، موارد زير مى‌داند: قبول «تاء» مضمومه، مفتوحه يا مكسوره فاعل مانند «ايقنتُ»، «ايقنتَ» و «ايقنتِ»، «تاء» تأنيث ساكن، قد، سين و سوف، نواصب و جوازم، نون تأكيد و تغيير صيغه به‌واسطه اختلاف زمان.

 

3. حرف: لفظى است كه داراى معنايى غير مستقل مى‌باشد و لذا اخبار از آن و به‌وسيله آن، امكان ندارد. نويسنده اقسام حروف را، بر اساس وظايف، اعراب و اختصاص به اسماء يا افعال، بر سه قسم: حروف معجم، مبانى و معانى تقسيم كرده است.

1. حركات (ضمه و فتحه كه بين اسماء و افعال مشترك بوده و كسره كه مختص به اسماء منصرف و سكون كه ويژه فعل مضارع مى‌باشد).

 

2. حروف (در اسماء سته، مثنى و جمع و افعال خمسه).

 

3. حذف (مختص به مضارعى كه حرف آخر آن، حرف عله است).

 

4. نيابت (در اسم غير منصرف و جمع مؤنث سالم).

 

5. اعراب تقديرى (كه مشترك بين اسماء و افعال مى‌باشد).

 

6. اعراب محلى (مختص به اسم مبنى).

1. اسم و خبر آن نكره باشند.

 

2. لا نافيه باشد (نه براى عطف يا زائده).

 

3. بين آن و اسمش چيزى فاصله نشود.

 

4. خبر آن بر اسمش مقدم نشود.

 

5. بين عامل و معمول واقع نگردد.

 

6. اسم آن دلالت بر استغراق داشته باشد.