ابن ابی‌داود، عبدالله بن سلیمان: تفاوت میان نسخه‌ها

فى آيات القرآن، به صورت خطى در دمشق موجود است.نوشته‌هاى ديگر ابن ابى داوود كه در حال حاضر جز نام، اطلاعى از آنها در دست نيست، اينهاست:المسند و السنن، هر دو در حديث؛ الناسخ و المنسوخ؛فضائل القرآن؛شريعة القارى؛شريعة التفسير؛نظم القرآن؛ [[المصابيح]]، در حديث؛ القراءات و التفسير ([[ابن ندیم، محمد بن اسحاق|ابن نديم]]،324؛بغدادى، 444/1؛ داوودى،230/1؛حاجى خليفه،1702/2). مذهب ابن ابى داوود چندان روشن نيست.نياى بزرگ او عمرو- ابن عمران از ياران [[امام على(ع)]] بود و در پيكار صفين شهيد شد (سمعانى،85/7)، اما ابن ابى داوود خود در اصفهان و بغداد به ناصبى‌بودن متهم گرديد كه از آن تبرّى جسته و تبرئه شده است([[ذهبى]]، ميزان الاعتدال،434/2،435؛ ابن بدران،442/7).با آنكه رواياتى نيز حاكى است كه وى در فضايل على(ع)سخن مى‌گفته است، شيعى بودن او غير محتمل است؛به ويژه آنكه طبرى تجليل وى از على(ع) را ناشى از ترس دانسته است([[ذهبى]]، ميزان الاعتدال،435/2).از سوى ديگر، نام وى هم در سلسلۀ فقيهان و محدّثان حنبلى آمده (ابن ابى يعلى،51/1) و هم در طبقات فقيهان شافعى (عبادى،60؛سبكى، 307/3)، اما احتمال حنبلى بودن او بيش‌تر است.ابن بدران تصريح مى‌كند كه ابن ابى داوود پس از تبرئه شدن از انتساب به ناصبيان در بغداد به نقل فضايل على(ع)پرداخت، سپس مذهب حنبلى گزيد و از مشايخ آنان شد(442/7).از سخنان اوست؛همۀ مردمان از من بهلند، مگر آنان كه مرا به بغض على رضى الله عنه متهم داشته‌اند([[ذهبى]]، ميزان الاعتدال،434/2).