إلزام النواصب بإمامة علي بن أبي‌طالب عليه‌السلام: تفاوت میان نسخه‌ها

در باب اول، به اختلاف مذاهب پیش آمده پس از پیامبر(ص) پرداخته شده و به این مطلب، اشاره شده است که پس‌ازآن حضرت، امت اسلامی به سه مذهب تقسیم شد: گروهی قائل به امامت حضرت(ع) پس از پیامبر(ص) بوده که به شیعیان معروف شده و گروهی، امام بعد از پیامبر(ص) را به سبب وراثت، عباس بن مطلب دانستند. اما اکثریت مردم، ابوبکر را به‌عنوان امام خود برگزیدند و به اهل سنت معروف گردیدند. نویسنده در ادامه، به توضیح اصول عقاید این سه گروه و مذاهب منشعب از آن، پرداخته است.<ref>متن کتاب، ص87- 93</ref>

در باب دوم، در دو فصل زیر، به بررسی آیات و اخباری از اهل سنت پرداخته شده است که دلالت بر امامت و فضیلت [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]] بر سایرین دارد:

فصل دوم، به اخبار و روایاتی از عامه اختصاص یافته است که دلالت بر امامت [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]] و عدم صلاحیت دیگران بر امامت دارند. ازجمله این روایات، روایتی است از اخطب خوارزم به نقل از ابن مسعود بدین مضمون که: «لمّا خلق اللّه تعالى آدم و نفخ فيه من روحه عطس آدم، فقال:الحمدللّه، فقال اللّه تعالى:«حمدني عبدي و عزّتي و جلالي لو لا عبدان أريد ان أخلقهما في دار الدنيا ما خلقتك». فقال:«يا الهي! يكونان منّي»؟ قال:«نعم يا آدم، ارفع رأسك و انظر»، فرفع رأسه، فإذا مكتوب على العرش: «لا إله إلا اللّه، محمّد رسول اللّه نبيّ الرّحمة، عليّ مقيم الحجّة، من عرف حقّ عليّ زكى و طاب و من أنكر حقّه لعن و خاب، أقسمت بعزّتي و جلالي أن أدخل النار من عصاه و لو أطاعني و أقسمت بعزّتي أن أدخل الجنّة من أطاعه و لو عصاني»؛ وقتى خداوند آدم(ع) را خلق كرد و از روحش به وى دميد، آدم عطسه كرد و گفت: الحمد للَّه، خداوند فرمود: بنده‏ام مرا حمد كرد. قسم به عزت و جلالم، اگر من اراده به خلق دو بنده‏ام نداشتم كه آن‌ها را در دار دنيا خلق كنم، اى آدم، تو را نمی‌آفريدم. آدم(ع) گفت: خداوندا، آن دو نفر از نسل من هستند؟ خداوند فرمود: بلى اى آدم، سرت را بلند كن و نگاه كن. آدم(ع) سرش را بلند كرده ديد در ساق عرش نوشته شده: لا اله الا اللَّه، محمد نبى الرحمه و على مقيم الحجه، هر كس حق على را بشناسد، پاك و طاهر است و هر كس حق او را انكار كند، ملعون و زیان‌کار است. من به عزت خود سوگند خورده‏ام كه هر كس على را عصيان كند او را داخل جهنم كنم، اگرچه به من اطاعت كرده باشد و به عزتم سوگند کسی که او را اطاعت كند داخل بهشت نمايم، هرچند مرا عصیان کرده باشد.<ref>همان، ص147- 148</ref>

اخبار عامه در فرار ائمه و بزرگانشان از جنگ؛ قصیده ابن ابی‌الحدید و شرح آن؛ اقرار عامه به اباحه متعه؛ اقرار عامه به مخالفت با شریعت و اعتراف اشخاصی مانند عمرو بن عاص، عبدالعزیز بن مروان بن عبدالعزیز و عمر بن عبدالعزیز به حقانیت [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]]، ازجمله مباحث مطرح شده در این باب است.<ref>همان، ص180- 223</ref>