۶۱٬۱۸۹
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'محمد رضا' به 'محمدرضا'
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'محمد رضا' به 'محمدرضا') |
||
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
'''آخوند ملا آقا دربندى شيروانى''' فرزند عابد فرزند رمضان فرزند زاهد دربندى، معروف به فاضل دربندى (وف 1286/1285ق)، عالم متتبّع جليل، فقيه اصولى، جدلى رجالى، محقّق مدقّق، متولد و بزرگ شده دربند شيروان (در مازندران) مى‌باشد كه مدتى نيز در كربلا زيسته است.<ref>نصيرى، | '''آخوند ملا آقا دربندى شيروانى''' فرزند عابد فرزند رمضان فرزند زاهد دربندى، معروف به فاضل دربندى (وف 1286/1285ق)، عالم متتبّع جليل، فقيه اصولى، جدلى رجالى، محقّق مدقّق، متولد و بزرگ شده دربند شيروان (در مازندران) مى‌باشد كه مدتى نيز در كربلا زيسته است.<ref>نصيرى، محمدرضا، ص20</ref> | ||
وى در جوانى به عتبات عراق رفت و از مجلس درس استادانى چون [[آل کاشف‌الغطاء، علی|شيخ على كاشف الغطاء]] و [[شریف‌العلماء مازندرانی، محمدشریف بن حسنعلی|شريف العلماى مازندرانى]] بهره برد و با [[انصاری، مرتضی بن محمدامین|شيخ مرتضى انصارى]] و شيخ محمدحسن [[صاحب جواهر، محمدحسن|صاحب جواهر]] به مباحثات دينى مى‌پرداخت.<ref>انوشه، حسن، ص27</ref> | وى در جوانى به عتبات عراق رفت و از مجلس درس استادانى چون [[آل کاشف‌الغطاء، علی|شيخ على كاشف الغطاء]] و [[شریف‌العلماء مازندرانی، محمدشریف بن حسنعلی|شريف العلماى مازندرانى]] بهره برد و با [[انصاری، مرتضی بن محمدامین|شيخ مرتضى انصارى]] و شيخ محمدحسن [[صاحب جواهر، محمدحسن|صاحب جواهر]] به مباحثات دينى مى‌پرداخت.<ref>انوشه، حسن، ص27</ref> | ||
وى در فقه، اصول، حكمت، رجال و حديث مهارت كافى داشت<ref>همان، ص27</ref>و در بلاغت، فصاحت عرب و عجم و علوم عربى، كلام و حكمت بى‌نظير بود.<ref>نصيرى، | وى در فقه، اصول، حكمت، رجال و حديث مهارت كافى داشت<ref>همان، ص27</ref>و در بلاغت، فصاحت عرب و عجم و علوم عربى، كلام و حكمت بى‌نظير بود.<ref>نصيرى، محمدرضا، ص20</ref> | ||
[[تنکابنی، محمد بن سلیمان|ميرزا محمد تنكابنى]] (-1302 ق)، صاحب «قصص العلماء» كه از شاگردان او بود، استادى وى را در فصاحت و بلاغت و علوم عربى و رجال مى‌ستايد و مى‌گويد كه وى در كلام و حكمت نيز از استادان روزگار خود بوده است. به گفته مدرس تبريزى، ملا آقا دربندى در محبت خاندان رسالت و نشر علوم و معارف اسلامى و محبت به امام حسين(ع) بلند آوازه بود و در آيين سوگوارى شهداى كربلا كوشش بسيار مى‌كرد. گويند كه وى در عاشورا چندان در سوگوارى افراط مى‌كرد كه گريبان خود را چاك مى‌داد، عمامه‌اش را بر زمين مى‌كوبيد و بر سرش قمه مى‌زد. پس از آن بود كه در پاره‌اى نواحى ايران، به ويژه آذربايجان، رسم قمه‌زنى رواج گرفت. در روزهاى محرم گروه فراوانى در پاى منبرش گرد مى‌آمدند.<ref>انوشه، حسن، ص27</ref> | [[تنکابنی، محمد بن سلیمان|ميرزا محمد تنكابنى]] (-1302 ق)، صاحب «قصص العلماء» كه از شاگردان او بود، استادى وى را در فصاحت و بلاغت و علوم عربى و رجال مى‌ستايد و مى‌گويد كه وى در كلام و حكمت نيز از استادان روزگار خود بوده است. به گفته مدرس تبريزى، ملا آقا دربندى در محبت خاندان رسالت و نشر علوم و معارف اسلامى و محبت به امام حسين(ع) بلند آوازه بود و در آيين سوگوارى شهداى كربلا كوشش بسيار مى‌كرد. گويند كه وى در عاشورا چندان در سوگوارى افراط مى‌كرد كه گريبان خود را چاك مى‌داد، عمامه‌اش را بر زمين مى‌كوبيد و بر سرش قمه مى‌زد. پس از آن بود كه در پاره‌اى نواحى ايران، به ويژه آذربايجان، رسم قمه‌زنى رواج گرفت. در روزهاى محرم گروه فراوانى در پاى منبرش گرد مى‌آمدند.<ref>انوشه، حسن، ص27</ref> | ||
از ديگر شاگردان ايشان، مى‌توان از ميرزا سيد | از ديگر شاگردان ايشان، مى‌توان از ميرزا سيد محمدرضا موسوى هندى، ملقب به ميرزا على جاه بهادر خان<ref>نصيرى، محمدرضا، ص20</ref>نام برد. | ||
وى در بيست سالگى شرح نهج‌البلاغه [[ابن ابی‌الحدید، عبدالحمید بن هبةالله|ابن ابى‌الحديد]] را درس مى‌گفت. به كتب روايات و احاديث دينى چندان حرمت مى‌نهاد كه آن‌ها را نيز، مانند قرآن، مى‌بوسيد و بر سر مى‌گرفت.<ref>انوشه، حسن، ص27</ref> | وى در بيست سالگى شرح نهج‌البلاغه [[ابن ابی‌الحدید، عبدالحمید بن هبةالله|ابن ابى‌الحديد]] را درس مى‌گفت. به كتب روايات و احاديث دينى چندان حرمت مى‌نهاد كه آن‌ها را نيز، مانند قرآن، مى‌بوسيد و بر سر مى‌گرفت.<ref>انوشه، حسن، ص27</ref> | ||
| خط ۹۴: | خط ۹۴: | ||
1- انوشه، حسن، «دانشنامه ادب فارسى»، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامى، ج5، ص27. | 1- انوشه، حسن، «دانشنامه ادب فارسى»، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامى، ج5، ص27. | ||
2- نصيرى، | 2- نصيرى، محمدرضا، «اثرآفرينان»، انجمن آثار و مفاخر فرهنگى، ج3، ص20. | ||
3- مدرس، ميرزا محمد على، «ريحانة الادب»، كتابفروشى خيام، ج5، ص216. | 3- مدرس، ميرزا محمد على، «ريحانة الادب»، كتابفروشى خيام، ج5، ص216. | ||