۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'علاء الدين' به 'علاءالدين') |
جز (جایگزینی متن - 'ظهير الدين' به 'ظهيرالدين') |
||
خط ۹۵: | خط ۹۵: | ||
ابن بىبى آخرين شاهى را كه از سلاجقه روم ذكر كرده، ملك غياث الدين مسعود بن كيكاووس (679 - 683ق) است. وى سرانجام کتاب خود را باز به مدح و ثناى عطاملك جوينى ختم كرده است.<ref>همان</ref> | ابن بىبى آخرين شاهى را كه از سلاجقه روم ذكر كرده، ملك غياث الدين مسعود بن كيكاووس (679 - 683ق) است. وى سرانجام کتاب خود را باز به مدح و ثناى عطاملك جوينى ختم كرده است.<ref>همان</ref> | ||
تاريخ ابن بىبى علاوه بر عبارتپردازى و سجعسازى، مشحون از اشعار پارسى و تازى است كه بسيارى از آنها اثر طبع مؤلف است. از جمله اشعار شيوايى كه در آن کتاب آمده، قصيدهاى است كه | تاريخ ابن بىبى علاوه بر عبارتپردازى و سجعسازى، مشحون از اشعار پارسى و تازى است كه بسيارى از آنها اثر طبع مؤلف است. از جمله اشعار شيوايى كه در آن کتاب آمده، قصيدهاى است كه ظهيرالدين ابوالفضل طاهر بن محمد فاريابى درگذشته در سال 698ق، در ستايش سلطان ركن الدين سليمان شاه (592 - 600ق) سروده است.<ref>همان</ref> | ||
ديگر قصيده شيوايى است به نام انگوريه كه امام ملكالكلام جلالالدين وركانى در مدح صاحب شمسالدين محمد اصفهانى وزير سلطان عز الدين كيكاووس كه مشتمل بر هفده بيت است.<ref>همان، ص بيست و دو</ref> | ديگر قصيده شيوايى است به نام انگوريه كه امام ملكالكلام جلالالدين وركانى در مدح صاحب شمسالدين محمد اصفهانى وزير سلطان عز الدين كيكاووس كه مشتمل بر هفده بيت است.<ref>همان، ص بيست و دو</ref> |
ویرایش