الإمام أبوالقاسم الشاطبي: تفاوت میان نسخه‌ها

فصل اول کتاب حاوی مطالبی درباره زندگینامه شاطبی و هجرت وفات اوست. قاسم بن فیره بن خلف بن احمد ابوالقاسم (ابومحمد) رعینی شاطبی اندلسی ضریر در اواخر سال 538 هجری در شاطبه (شهری بزرگ در شرق اندلس نزدیکی بلنسیه) متولد شد. وی نابینا به دنیا آمد. در همان شهر بزرگ شد و قرآن را قراءت کرد و نزد برخی اساتید آموخت. سپس به بلنسیه رفت و قراءات را در آنجا خواند و «التیسیر» را به‌صورت حفظ بر ابوالحسن علی بن محمد بن هذیل خواند و در مدرسه اثریة حدیث و فقه و عربی و آداب و ... را از جماعتی از مشایخ آنجا آموخت.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص17</ref> وی پس از مدتی به شاطبه بازگشت و قراءت قرآن را نشر داد و در آنجا شاگردانی را پرورش داد که قراءات را بر او می‌خواندند. شاطبی در جوانی بر همسالان خودش خطبه می‌خواند.<ref>ر.ک: همان، ص18</ref> گویا ولایت مسند خطابه در شهرش علت هجرت او از اندلس به مشرق بوده است؛ زیرا در آن زمان موحدین به امام مهدی معتقد بودند و آن حضرت را هدایت شده و دارای عصمت و ... می‌دانستند و به ایشان دعوت می‌کردند، اما حاکمان آن زمان منبری‌ها را اجبار می‌کردند که مدح آنان را بگویند. ازاین‌رو شاطبی به عذر رفتن به حج از زیر بار این امر شانه خالی کرد و از اندلس هجرت کرد و به مصر رفت.<ref>ر.ک: همان</ref> او در مصر به شهرهای مختلفی رفت و گویا قصیده‌های رائیه و لامیه‌اش را در مدرسه معزیه قاهره گفته باشد. <ref>ر.ک: همان، ص18-19</ref> وی در مصر با زنی از بنی حمیریان ازدواج کرد و پس از حدود سه سال اولین فرزند ذکورش به دنیا آمد. او دختری هم دارد که بعد از وفات شاطبی با ابوالحسن علی بن شجاع معروف به کمال ضریر ازدواج کرد. شاطبی پس از نماز عصر یکشنبه 28 جمادی‌الثانی 590ق در سن 52 سالگی در مصر از دنیا رفت و فردای آن روز در قرافه دفن شد. قبر او در مقبره قاضی فاضل است.<ref>ر.ک: همان، ص19-20</ref>