نصرالله منشی، نصرالله بن محمد: تفاوت میان نسخه‌ها

وى ملقب به حميدالدين بوده و اهل شيراز يا از مردم غزنين بود كه در زمان يمين الدوله بهرامشاه غزنوى مى‌زيست و نزد اين پادشاه تقرب داشت. در زمان خسروشاه (559-552ق) به سمت دبيرى رسيد و در دربار همين سلسله تا وزارت پيش رفت. از جمله استادان وى مى‌توان به قاضى محمد بن عبدالحميد اسحاق، برهان‌الدين عبدالرشيد نصر، صاعد ميمنى، ابوالحامد غزنوى، عبدالرحمان بستى و محمد سيفى اشاره كرد. ابوالمعالى علاوه بر مهارتى كه در ترسل و نثر داشت، در نظم فارسى نيز سرآمد بود. وى به زبان عربى نيز اشعارى سروده است. از شعراى بزرگ كه ابوالمعالى را در اشعار خود ستوده و مدح گفته‌اند، مى‌توان به سيد حسن غزنوى كه از بزرگان شعرا و ادباء روزگار بهرام شاه غزنوى است، اشاره كرد. به آورده عوفى در «لباب الالباب»، او در اثر سعايت بدخواهان در زمان خسرو ملك (583-559ق) به زندان افتاد و سرانجام در آنجا به قتل رسيد. در مورد نام وى بين تذكره‌ها اختلافاتى وجود دارد. از جمله آثار وى عبارتند از: كليله و دمنه بهرام شاهى كه ترجمه كليله و دمنه عربى [[ابن‌مقفع، عبدالله بن دادویه|ابن مقفع]] است و به امر بهرام شاه غزنوى (552-511ق) در حدود (539-536ق) به فارسى برگردانده شده است؛ ديوان شعر.