۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'جاحظ' به 'جاحظ '
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
جز (جایگزینی متن - 'جاحظ' به 'جاحظ ') |
||
| خط ۵۴: | خط ۵۴: | ||
نویسنده ابتدا به ریشه‌یابیاصطلاح «مکتب خلفا» یا «مدرسه خلفا» در برابر «مکتب اولیا» و «مدرسه اولیا» می‌پردازد و با ارائه توضیحات کافی به علت ساختن و پرداختن روایات مکاتب می‌پردازد و سپس به نقد و بررسی گفتار چند تن از علمای عامه که در خصوص عاشورا به‌تفصیل سخن گفته‌اند به ترتیب تاریخی می‌پردازد و تأثیر و تأثر هریک را بر یکدیگر و تطور تاریخی واقعه عاشورا را به دست می‌دهد. اولین شخصی وی که از او صحبت می‌کند ابن عربی است. | نویسنده ابتدا به ریشه‌یابیاصطلاح «مکتب خلفا» یا «مدرسه خلفا» در برابر «مکتب اولیا» و «مدرسه اولیا» می‌پردازد و با ارائه توضیحات کافی به علت ساختن و پرداختن روایات مکاتب می‌پردازد و سپس به نقد و بررسی گفتار چند تن از علمای عامه که در خصوص عاشورا به‌تفصیل سخن گفته‌اند به ترتیب تاریخی می‌پردازد و تأثیر و تأثر هریک را بر یکدیگر و تطور تاریخی واقعه عاشورا را به دست می‌دهد. اولین شخصی وی که از او صحبت می‌کند ابن عربی است. | ||
روایت جاحظ (ادیب و نویسنده عرب) درباره فاجعه عاشورا و یزید بن معاویه، قاضی عبدالجبار معتزلی، [[ابن جوزی، عبدالرحمن بن علی|ابن جوزی]]، [[ابن ابی‌الحدید، عبدالحمید بن هبةالله|ابن ابی‌الحدید معتزلی]]، ابن ابار اندلسی، از مطالبی است که نویسنده به آنها پرداخته و فصل را به پایان برده است. نویسنده پس از نقل گفتار [[ابن جوزی، عبدالرحمن بن علی|ابن جوزی]] می‌نویسد: «وی در سخنانش به چند مطلب مهم تصریح کرده که شایان توجه است: | روایت [[جاحظ، عمرو بن بحر|جاحظ]] (ادیب و نویسنده عرب) درباره فاجعه عاشورا و یزید بن معاویه، قاضی عبدالجبار معتزلی، [[ابن جوزی، عبدالرحمن بن علی|ابن جوزی]]، [[ابن ابی‌الحدید، عبدالحمید بن هبةالله|ابن ابی‌الحدید معتزلی]]، ابن ابار اندلسی، از مطالبی است که نویسنده به آنها پرداخته و فصل را به پایان برده است. نویسنده پس از نقل گفتار [[ابن جوزی، عبدالرحمن بن علی|ابن جوزی]] می‌نویسد: «وی در سخنانش به چند مطلب مهم تصریح کرده که شایان توجه است: | ||
# نه‌تنها خواص، بلکه عوام نیز راضی به بیعت با یزید نبودند، اما چون بر جان خویش بیمناک بودند مخالفت خود را اظهار نمی‌کردند. | # نه‌تنها خواص، بلکه عوام نیز راضی به بیعت با یزید نبودند، اما چون بر جان خویش بیمناک بودند مخالفت خود را اظهار نمی‌کردند. | ||