۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - ' ' به ' '
جز (جایگزینی متن - 'سیوطی' به 'سیوطی ') |
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
|- | |- | ||
|نام های دیگر کتاب | |نام های دیگر کتاب | ||
|data-type='otherBookNames'|درس نامه علوم قرآن 2 مقطع كارشناسي | |data-type='otherBookNames'|درس نامه علوم قرآن 2 مقطع كارشناسي | ||
|- | |- | ||
|پدیدآورندگان | |پدیدآورندگان | ||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
|- | |- | ||
||سال نشر | ||سال نشر | ||
|ata-type='publishYear'|مجلد1: 1390ش , 1432ق , | |ata-type='publishYear'|مجلد1: 1390ش , 1432ق , | ||
|-class='articleCode' | |-class='articleCode' | ||
| خط ۶۹: | خط ۶۹: | ||
بیشتر متکلمان و مفسران شیعه، در مورد جایگاه و عظمت اعجاز «قرآن»، مطالبى را ارائه نموده‌اند که بسیار سودمند است؛ ولى با بررسى آثار کلامى و تفسیرى و علوم قرآنى، به‌ویژه در مورد اعجاز قرآن، به نظر مى‌رسد که سخن از اعجاز «قرآن» به‌صورت کلامى و برهانى، به قرن سوم باز مى‌گردد و اگر پیش از آن‌هم مطرح بوده، به‌صورت مسئله‌اى مستقل و با روش کلامى مورد بحث قرار نگرفته است. در درس ششم، به‌گونه‌اى مختصر، به دیدگاه آن دسته از مشاهیرى که بحث مستقلى را به اعجاز قرآن اختصاص داده‌اند، پرداخته شده است<ref>همان، ص69</ref>. | بیشتر متکلمان و مفسران شیعه، در مورد جایگاه و عظمت اعجاز «قرآن»، مطالبى را ارائه نموده‌اند که بسیار سودمند است؛ ولى با بررسى آثار کلامى و تفسیرى و علوم قرآنى، به‌ویژه در مورد اعجاز قرآن، به نظر مى‌رسد که سخن از اعجاز «قرآن» به‌صورت کلامى و برهانى، به قرن سوم باز مى‌گردد و اگر پیش از آن‌هم مطرح بوده، به‌صورت مسئله‌اى مستقل و با روش کلامى مورد بحث قرار نگرفته است. در درس ششم، به‌گونه‌اى مختصر، به دیدگاه آن دسته از مشاهیرى که بحث مستقلى را به اعجاز قرآن اختصاص داده‌اند، پرداخته شده است<ref>همان، ص69</ref>. | ||
دانشمندان اهل سنت نیز در تبیین اعجاز «قرآن» و وجوه آن تحقیق و بررسى فراوان نموده‌اند و هریک اثرى مستقل یا بخشى از کتاب خویش را به آن اختصاص داده‌اند. در درس هفتم، به آراى هفت تن از مشهورترین آنان اشاره شده است که عبارت‌اند از: خطابی؛ باقلانی؛ جرجانی؛ فخر رازی؛ زرکشی؛ [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|سیوطی]] | دانشمندان اهل سنت نیز در تبیین اعجاز «قرآن» و وجوه آن تحقیق و بررسى فراوان نموده‌اند و هریک اثرى مستقل یا بخشى از کتاب خویش را به آن اختصاص داده‌اند. در درس هفتم، به آراى هفت تن از مشهورترین آنان اشاره شده است که عبارت‌اند از: خطابی؛ باقلانی؛ جرجانی؛ فخر رازی؛ زرکشی؛ [[سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر|سیوطی]] و رافعی<ref>همان، ص79-85</ref>. | ||
در درس هشتم، به‌منظور آشنایى با ویژگى امى بودن پیامبر اسلام (ص) | در درس هشتم، به‌منظور آشنایى با ویژگى امى بودن پیامبر اسلام (ص) و دفع شبهات مربوط به آن بر اساس آیات قرآن، به تبیین ملازمه بین امى بودن پیامبر(ص) و اعجاز قرآن پرداخته شده است. عالمان قرآن‌پژوه، هر یک براى اثبات اعجاز «قرآن» به وجه یا بعد خاصى تکیه کرده و دلایل متعددى براى آن ذکر نموده‌اند. در این زمینه برخى از آن‌ها به آیات تحدى استناد کرده، اعجاز «قرآن» را از جهت شخصى که «قرآن» بر او نازل شده، مطرح ساخته‌اند. با این بیان که قرآن، بشر را به شخص رسول اکرم(ص) -که آورنده آن است-تحدى نموده است؛ از این حیث که پیامبر(ص) شخصى امى بوده و هرگز نزد کسى درس نخوانده؛ حال آن‌که کتاب او، هم به لحاظ الفاظ و عباراتش و هم از جهت معانى و محتواى آن، پدیده‌اى فوق‌العاده بوده و معجزه است<ref>همان، ص87</ref>. | ||
اندیشمندان قرآن‌پژوه براى اثبات اعجاز قرآن، دلایل و نشانه‌هاى گوناگونى را بیان نموده‌اند؛ از جمله اعجاز تشریعى، اعجاز علمى، اعجاز بیانى و... و براى هر یک از این دلایل نیز آیاتى از «قرآن مجید» نقل و تبیین شده است. در درس نهم، به تعریف، شرح و توضیح «اعجاز بیانى» پرداخته شده است. اعجاز بیانى، معمولاً بیانگر بلاغت و نکات بلاغى هر کلام و متن است. از نگاه جرجانى «شیرینى، حسن و مزیتى که کارشناس سخنان برجسته احساس مى‌کند، مربوط به معنایى است که آن سخن در بردارد. پس بلاغت به معنا بستگى دارد؛ زیرا زیبایى را معنا به لفظ مى‌بخشد»<ref>همان، ص99</ref>. | اندیشمندان قرآن‌پژوه براى اثبات اعجاز قرآن، دلایل و نشانه‌هاى گوناگونى را بیان نموده‌اند؛ از جمله اعجاز تشریعى، اعجاز علمى، اعجاز بیانى و... و براى هر یک از این دلایل نیز آیاتى از «قرآن مجید» نقل و تبیین شده است. در درس نهم، به تعریف، شرح و توضیح «اعجاز بیانى» پرداخته شده است. اعجاز بیانى، معمولاً بیانگر بلاغت و نکات بلاغى هر کلام و متن است. از نگاه جرجانى «شیرینى، حسن و مزیتى که کارشناس سخنان برجسته احساس مى‌کند، مربوط به معنایى است که آن سخن در بردارد. پس بلاغت به معنا بستگى دارد؛ زیرا زیبایى را معنا به لفظ مى‌بخشد»<ref>همان، ص99</ref>. | ||