۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - ' عليه السلام' به 'عليه‌السلام'
جز (جایگزینی متن - 'عليهم السلام' به 'عليهم‌السلام') |
جز (جایگزینی متن - ' عليه السلام' به 'عليه‌السلام') |
||
| خط ۵۳: | خط ۵۳: | ||
1-اوهام درباره نهج البلاغه | 1-اوهام درباره نهج البلاغه | ||
2-نصوص نهج البلاغه در وصايت | 2-نصوص نهج البلاغه در وصايت علىعليه‌السلام | ||
3-ثناء امام | 3-ثناء امام علىعليه‌السلام بر خلفاء | ||
4-مدح و ثناء امام بر اصحاب نبى اكرم(ص) | 4-مدح و ثناء امام بر اصحاب نبى اكرم(ص) | ||
| خط ۶۱: | خط ۶۱: | ||
5-نهى امام از جزع در مصيبت | 5-نهى امام از جزع در مصيبت | ||
6-نهى امام | 6-نهى امام علىعليه‌السلام از لغو | ||
7-آيا برأئمه وحى مى شده يا روايت مى كرده‌اند ؟ | 7-آيا برأئمه وحى مى شده يا روايت مى كرده‌اند ؟ | ||
| خط ۸۲: | خط ۸۲: | ||
از ديگر ادعاهاى مطرح شده احتجاج امام بر بيعت مردم با خلفاء و مدح و ثناء نسبت به آنهاست. در استشهادات صورت گرفته رعايت امانت نشده و صدر و يا ذيل آنها حذف شده و يا اينكه عبارات و كلمات تغيير كرده است كه از نويسنده متعهد بعيد است. | از ديگر ادعاهاى مطرح شده احتجاج امام بر بيعت مردم با خلفاء و مدح و ثناء نسبت به آنهاست. در استشهادات صورت گرفته رعايت امانت نشده و صدر و يا ذيل آنها حذف شده و يا اينكه عبارات و كلمات تغيير كرده است كه از نويسنده متعهد بعيد است. | ||
امام | امام علىعليه‌السلام در كلماتى صحابه را مدح كرده است. عموميت دادن اين مدح و ثناء به همه صحابه از برداشتهاى ناصوابى است كه از كلام امام برداشت نمى شود و نويسنده سنى با هدف اثبات عدالت صحابه به آن متوسل شده است. صحابه در قرآن كريم به نُه گروه تقسيم شده‌اند كه محكمترين دليل بر عدم عدالت همه صحابه است. اين برداشت قرآنى در كتاب " مع الشيعة الامامية " نيز آمده است. | ||
شيعه اماميه همواره متهم بوده است كه ساير فرق را به كفر منتسب مى كند. اينكه | شيعه اماميه همواره متهم بوده است كه ساير فرق را به كفر منتسب مى كند. اينكه علىعليه‌السلام احدى را تكفير نكرده است ادعاى ديگرى است كه با ذكر موارد متعدد تكفير از كتب حنابله پاسخ داده شده است. اطلاعات اندك موجب ايجاد اين شبهه شده است كه تمامى مردم كوفه در زمان اميرالمؤمنين شيعه بوده‌اند و ذم مردم كوفه در حقيقت ذمّ شيعيان است. نويسنده با برشمردن طوايف مختلف كوفه اين ادعا را نيز واهى مى داند. | ||
اندوه و ناراحتى در فقدان دوستان امرى است كه فطرت انسانى بر آن سرشته شده است. هنگاميكه كسى به مصيبت عزيزى دچار مى شود به حزن شديد گرفتار شده و بى اختيار اشك از ديدگانش جارى مى شود. در كتاب مذكور با استناد به دو فقره از عبارات نهج البلاغه، گريه و جزع بر ميت نفى شده است. به اين شبهه نيز با استناد به منابع اهل سنت پاسخ داده شده و ازعزادارى ايام عاشورا به عنوان مظهر حبّ رسول و اهل بيت عليهم‌السلام ياد شده است. | اندوه و ناراحتى در فقدان دوستان امرى است كه فطرت انسانى بر آن سرشته شده است. هنگاميكه كسى به مصيبت عزيزى دچار مى شود به حزن شديد گرفتار شده و بى اختيار اشك از ديدگانش جارى مى شود. در كتاب مذكور با استناد به دو فقره از عبارات نهج البلاغه، گريه و جزع بر ميت نفى شده است. به اين شبهه نيز با استناد به منابع اهل سنت پاسخ داده شده و ازعزادارى ايام عاشورا به عنوان مظهر حبّ رسول و اهل بيت عليهم‌السلام ياد شده است. | ||