ابن سهلان ساوی، عمر بن سهلان: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - ' الدين' به '‌الدين'
جز (جایگزینی متن - 'شهاب الدين' به 'شهاب‌الدين')
جز (جایگزینی متن - ' الدين' به '‌الدين')
خط ۳۲: خط ۳۲:




«زين الدين عمر بن سهلان ساوى»، قاضى، حكيم و منطقى نام‌آور قرن 6ق / 12م، است. اطلاعات ما درباره زندگانى او بسيار اندك است. همين اندازه مى‌دانيم كه مدت‌ها در زادگاه خود، ساوه، عهده‌دار منصب قضا بود و سپس به علت نامعلومى از اين كار دست بازداشته و از ساوه به نيشابور رفته و همان جا ماندگار شده است. از اين پس، وى در نيشابور به تحصيل و تحقيق و مكاتبه و مراوده با دانشمندان مشغول بوده و از راه استنساخ كتب، مخصوصاً آثار [[ابن سینا، حسین بن عبدالله|ابن سينا]]، روزگار مى‌گذرانيده است. ابن سهلان، چنان‌كه خود مى‌نويسد بيشتر عمر را «در پرورش انواع علوم به سر برده است، چه آنچه به علوم شرع تعلق دارد و چه آنچه به علوم حكمت».
«زين‌الدين عمر بن سهلان ساوى»، قاضى، حكيم و منطقى نام‌آور قرن 6ق / 12م، است. اطلاعات ما درباره زندگانى او بسيار اندك است. همين اندازه مى‌دانيم كه مدت‌ها در زادگاه خود، ساوه، عهده‌دار منصب قضا بود و سپس به علت نامعلومى از اين كار دست بازداشته و از ساوه به نيشابور رفته و همان جا ماندگار شده است. از اين پس، وى در نيشابور به تحصيل و تحقيق و مكاتبه و مراوده با دانشمندان مشغول بوده و از راه استنساخ كتب، مخصوصاً آثار [[ابن سینا، حسین بن عبدالله|ابن سينا]]، روزگار مى‌گذرانيده است. ابن سهلان، چنان‌كه خود مى‌نويسد بيشتر عمر را «در پرورش انواع علوم به سر برده است، چه آنچه به علوم شرع تعلق دارد و چه آنچه به علوم حكمت».


سال تولد و وفات او به‌درستى معلوم نيست؛ تنها نكته روشن اين است كه وى معاصر سلطان سنجر سلجوقى (511 - 552ق) بوده و يكى از کتاب‌هاى خود، «الرسالة السنجرية فى الكائنات العنصرية» را به نام او كرده است. منابع متأخر، بى‌آنكه به مأخذى استناد كنند، سال وفات او را 540ق / 1145م نوشته‌اند، اما بيهقى كه خود با او دوستى و مراوده داشته و در 565ق، وفات يافته است، اشاره‌اى به تاريخ درگذشت وى نمى‌كند و فقط مى‌گويد با او رفت و آمد داشتم و او را درياى مواجى از دانش‌ها يافتم. به نوشته بيهقى - كه قديم‌ترين مأخذ درباره اوست - پس از مرگ ابن سهلان، در مراسم سوگوارى او در ساوه، کتابخانه‌اش آتش گرفت و در اين آتش‌سوزى برخى از مصنفات خود وى نيز از ميان رفت.
سال تولد و وفات او به‌درستى معلوم نيست؛ تنها نكته روشن اين است كه وى معاصر سلطان سنجر سلجوقى (511 - 552ق) بوده و يكى از کتاب‌هاى خود، «الرسالة السنجرية فى الكائنات العنصرية» را به نام او كرده است. منابع متأخر، بى‌آنكه به مأخذى استناد كنند، سال وفات او را 540ق / 1145م نوشته‌اند، اما بيهقى كه خود با او دوستى و مراوده داشته و در 565ق، وفات يافته است، اشاره‌اى به تاريخ درگذشت وى نمى‌كند و فقط مى‌گويد با او رفت و آمد داشتم و او را درياى مواجى از دانش‌ها يافتم. به نوشته بيهقى - كه قديم‌ترين مأخذ درباره اوست - پس از مرگ ابن سهلان، در مراسم سوگوارى او در ساوه، کتابخانه‌اش آتش گرفت و در اين آتش‌سوزى برخى از مصنفات خود وى نيز از ميان رفت.
۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش