حوار مع الشيخ صالح بن عبدالله الدرويش: تفاوت میان نسخه‌ها

<div class='wikiInfo'>

[[پرونده:NUR03784J1.jpg|بندانگشتی|حوار مع الشیخ صالح بن عبدالله الدرویش (القاضی بالمحکمة الکبری بالقطیف) حول تأملات في نهج البلاغة]]

{| class="wikitable aboutBookTable" style="text-align:Right"

! نام کتاب!! data-type='bookName'|حوار مع الشیخ صالح بن عبدالله الدرویش (القاضی بالمحکمة الکبری بالقطیف) حول تأملات في نهج البلاغة

|data-type='otherBookNames'|

|data-type='authors'|[[سبحانی تبریزی، جعفر]] (نويسنده)

|زبان  

|data-type='language'|عربی

|کد کنگره  

|data-type='congeressCode' style='direction:ltr'|‏BP‎‏ ‎‏38‎‏/‎‏8‎‏ ‎‏/‎‏س‎‏2‎‏ح‎‏9‎‏*

|موضوع  

|data-type='subject'|علی بن ابیطالب(ع)، امام اول، 23 قبل از هجرت - 40ق. نهج البلاغه - نقد و تفسیر

|ناشر  

|data-type='publisher'|موسسه امام صادق علیه السلام

|مکان نشر  

|data-type='publishPlace'|قم - ایران

|سال نشر  

|data-type='publishYear'| 1382 هـ.ش  

 

 

" حوار مع الشيخ صالح بن عبدالله الدرويش حول الصحبة و الصحابة " نوشته آیت‌الله [[سبحانی تبریزی، جعفر|جعفر سبحانى]] دردو مجلد به نقد دو كتاب از يك عالم حنبلى پرداخته است.  

 

 

 

 

1-اوهام درباره نهج البلاغه

 

2-نصوص نهج البلاغه در وصايت على عليه السلام

 

3-ثناء امام على عليه السلام بر خلفاء

 

4-مدح و ثناء امام بر اصحاب نبى اكرم(ص)

 

5-نهى امام از جزع در مصيبت

 

6-نهى امام على عليه السلام از لغو

 

7-آيا برأئمه وحى مى شده يا روايت مى كرده‌اند ؟

1-شيوه نويسنده در طرح مباحث  

 

2-خطوط اصلى براى قضاوت در مسأله  

 

3-مطالعه ادله نويسنده

 

 

 

امام على عليه السلام در كلماتى صحابه را مدح كرده است. عموميت دادن اين مدح و ثناء به همه صحابه از برداشتهاى ناصوابى است كه از كلام امام برداشت نمى شود و نويسنده سنى با هدف اثبات عدالت صحابه به آن متوسل شده است. صحابه در قرآن كريم به نُه گروه تقسيم شده‌اند كه محكمترين دليل بر عدم عدالت همه صحابه است. اين برداشت قرآنى در كتاب " مع الشيعة الامامية " نيز آمده است.  

شيعه اماميه همواره متهم بوده است كه ساير فرق را به كفر منتسب مى كند. اينكه على عليه السلام احدى را تكفير نكرده است ادعاى ديگرى است كه با ذكر موارد متعدد تكفير از كتب حنابله پاسخ داده شده است. اطلاعات اندك موجب ايجاد اين شبهه شده است كه تمامى مردم كوفه در زمان اميرالمؤمنين شيعه بوده‌اند و ذم مردم كوفه در حقيقت ذمّ شيعيان است. نويسنده با برشمردن طوايف مختلف كوفه اين ادعا را نيز واهى مى داند.  

اندوه و ناراحتى در فقدان دوستان امرى است كه فطرت انسانى بر آن سرشته شده است. هنگاميكه كسى به مصيبت عزيزى دچار مى شود به حزن شديد گرفتار شده و بى اختيار اشك از ديدگانش جارى مى شود. در كتاب مذكور با استناد به دو فقره از عبارات نهج البلاغه، گريه و جزع بر ميت نفى شده است. به اين شبهه نيز با استناد به منابع اهل سنت پاسخ داده شده و ازعزادارى ايام عاشورا به عنوان مظهر حبّ رسول و اهل بيت عليهم السلام ياد شده است.  

عصمت و علم غيب از اعتقادات حقّه شيعه در شأن ائمه عليهم السلام است كه تطابق نادرستى بر غلوّ شده است. آخرين شبهه اى كه در اين جلد از كتاب به آن پرداخته شده است مسأله وحى درباره امامان است.  

جلد دوم:

در فصل اول اين مجلد به شيوه طرح مباحث اشاره شده است. روش نويسنده اگر چه ممكن است درمكان ديگرى پسنديده باشد اما در آثار علمى استفاده از اين متد و شيوه صحيح به نظر نمى رسد. راهبرد او در طرح مباحث عبارت است از:

 

1-اسلوب خطابى به جاى اسلوب علمى و برهانى

 

2-انطباعات شخصى ناصحيح

 

3-قرائت صفحات معدود از زندگى صحابه  

 

در فصل پايانى اين مجلد به آيات قرآن كريم كه در غزوات بدر، احد خندق و...نازل شده است مورد استناد نويسنده سنى قرار گرفته اشاره و آنها را مورد مناقشه قرار مى دهد.  

منابع مقاله:متن و مقدمه كتاب

[[رده:سرگذشت‌‌نامه‌های فردی]]

[[رده:علی بن ابی‌طالب(ع)]]