۶۱٬۱۸۹
ویرایش
جز
جایگزینی متن - ' ،' به '،'
جز (جایگزینی متن - 'محى الدين عربى' به 'محى الدين عربى ') |
جز (جایگزینی متن - ' ،' به '،') |
||
| خط ۵۷: | خط ۵۷: | ||
«اين سماوات و ارض كه تو مى‌بينى عالم تمثل است و نور ذات الله، پرتوى بر اين آسمان‌ها و زمين انداخته است. تو معنى الله از مشكات بطلب. از نور مصباح؛ يعنى نور السموات و الارض، در ولايت حضرت سيد كائنات موجود و از آسمان رسالت به زمين ولايت متصل است، مانند چراغ در چراغ‌دانى كه صاف باشد و نور آن چراغ در غايت حرارت و لطافت بى‌تحريك غيرى روشنايى دهد؛ يعنى عقل محمدى(ص) لطيف است و وحى الهى در او پيداست و بر روى حكمت و حكومت و استغناء بر زمينيان تشريف مى‌نمايد؛ يعنى قاردست كه بنمايد آفتاب جمال'''«الله نور السموات»''' بر ارض، چنان‌كه اكثر اهل زمين آن نور نبينند، چنان‌كه چراغ در چراغ‌دانى كثيف باشد و پرده‌اى بر روى آن انداخته و بر بعضى چنان نمايد كه ستاره در شب تاريك.» | «اين سماوات و ارض كه تو مى‌بينى عالم تمثل است و نور ذات الله، پرتوى بر اين آسمان‌ها و زمين انداخته است. تو معنى الله از مشكات بطلب. از نور مصباح؛ يعنى نور السموات و الارض، در ولايت حضرت سيد كائنات موجود و از آسمان رسالت به زمين ولايت متصل است، مانند چراغ در چراغ‌دانى كه صاف باشد و نور آن چراغ در غايت حرارت و لطافت بى‌تحريك غيرى روشنايى دهد؛ يعنى عقل محمدى(ص) لطيف است و وحى الهى در او پيداست و بر روى حكمت و حكومت و استغناء بر زمينيان تشريف مى‌نمايد؛ يعنى قاردست كه بنمايد آفتاب جمال'''«الله نور السموات»''' بر ارض، چنان‌كه اكثر اهل زمين آن نور نبينند، چنان‌كه چراغ در چراغ‌دانى كثيف باشد و پرده‌اى بر روى آن انداخته و بر بعضى چنان نمايد كه ستاره در شب تاريك.» | ||
پيرجمال، نسبت به پيامبر اكرم و [[علی بن ابیطالب(ع)، امام اول|حضرت على(ع)]] احترام كامل دارد و از آنان به بزرگى ياد مى‌كند و در ميان عارفان، بيشتر، به مولانا علاقه‌مند است و انديشه عرفانى وى را به‌عنوان والاترين انديشه عرفانى در ميان عرفا مى‌داند. وى، در رساله هيجدهم بيان مى‌كند كه بعد از قرآن و احاديث نبوى، هيچ كتابى بهتر از مثنوى مولوى نمى‌باشد و حديقه سنايى و فصوص [[ابن‌عربی، محمد بن علی|محى الدين عربى]] ، در يك ورق مثنوى مولوى است. | پيرجمال، نسبت به پيامبر اكرم و [[علی بن ابیطالب(ع)، امام اول|حضرت على(ع)]] احترام كامل دارد و از آنان به بزرگى ياد مى‌كند و در ميان عارفان، بيشتر، به مولانا علاقه‌مند است و انديشه عرفانى وى را به‌عنوان والاترين انديشه عرفانى در ميان عرفا مى‌داند. وى، در رساله هيجدهم بيان مى‌كند كه بعد از قرآن و احاديث نبوى، هيچ كتابى بهتر از مثنوى مولوى نمى‌باشد و حديقه سنايى و فصوص [[ابن‌عربی، محمد بن علی|محى الدين عربى]]، در يك ورق مثنوى مولوى است. | ||
وى، كلمات بزرگان صوفيه از قبيل [[ابن‌عربی، محمد بن علی|محى الدين عربى]] ، عبدالقادر گيلانى، [[روزبهان بقلی، روزبهان بن ابی‌نصر|روزبهان بقلى]]، شيخ شهاب الدين سهرودى و عده‌اى ديگر را نيز نقل و تأويل مى‌كند. | وى، كلمات بزرگان صوفيه از قبيل [[ابن‌عربی، محمد بن علی|محى الدين عربى]]، عبدالقادر گيلانى، [[روزبهان بقلی، روزبهان بن ابی‌نصر|روزبهان بقلى]]، شيخ شهاب الدين سهرودى و عده‌اى ديگر را نيز نقل و تأويل مى‌كند. | ||
او، در رساله‌ى 22 و 165، مكاشفات خود را بيان مى‌كند كه در يكى از آنها، به حضور پيامبر اكرم(ص) مشرف مى‌شود و در ديگرى، گروه‌هايى از فرشتگان و سپس پيامبر اكرم(ص) را مشاهده مى‌نمايد. | او، در رساله‌ى 22 و 165، مكاشفات خود را بيان مى‌كند كه در يكى از آنها، به حضور پيامبر اكرم(ص) مشرف مى‌شود و در ديگرى، گروه‌هايى از فرشتگان و سپس پيامبر اكرم(ص) را مشاهده مى‌نمايد. | ||