۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - ' ' به ' '
جز (جایگزینی متن - 'حضرت على(ع)' به 'حضرت على(ع) ') |
جز (جایگزینی متن - ' ' به ' ') |
||
| خط ۵۷: | خط ۵۷: | ||
به‌طور كلى مى‌توان گفت كه مذهب شيعه و تفكر خاص و اصيل آن به‌عنوان يك موضوع اساسى، در شعر اين دوره كمتر مطرح بوده و آنچه بيش از هر چيز شاعران اين عصر را به خود مشغول مى‌داشته، از مقوله و موضوعى ديگر بوده كه در فصول اين رساله، مفصل درباره آن بحث و اظهار نظر شده است. به همين علت بيشتر مباحث اين تحقيق به‌صورتى تدوين و طراحى شده است كه بتوان آنها را در تبيين و شناخت زمينه‌هايى كه منجر به تأثير كمتر تفكر شيعى در شعر اين دوره شده، به‌طور مؤثر مورد استفاده قرار داد <ref>همان، ص 11</ref> | به‌طور كلى مى‌توان گفت كه مذهب شيعه و تفكر خاص و اصيل آن به‌عنوان يك موضوع اساسى، در شعر اين دوره كمتر مطرح بوده و آنچه بيش از هر چيز شاعران اين عصر را به خود مشغول مى‌داشته، از مقوله و موضوعى ديگر بوده كه در فصول اين رساله، مفصل درباره آن بحث و اظهار نظر شده است. به همين علت بيشتر مباحث اين تحقيق به‌صورتى تدوين و طراحى شده است كه بتوان آنها را در تبيين و شناخت زمينه‌هايى كه منجر به تأثير كمتر تفكر شيعى در شعر اين دوره شده، به‌طور مؤثر مورد استفاده قرار داد <ref>همان، ص 11</ref> | ||
نويسنده در فصل اول از بخش اول كتاب ابتدا زمينه‌ها و عوامل ايجاد مذهب شيعه را در عصر صفويه بررسى كرده است. وى پيدايش و ظهور شيعه را مقارن با رحلت رسول اكرم(ص) و با تشكيل شوراى سقيفه مى‌داند. رأى اين شورا مورد تأييد [[علی بن ابیطالب(ع)، امام اول|حضرت على(ع)]] | نويسنده در فصل اول از بخش اول كتاب ابتدا زمينه‌ها و عوامل ايجاد مذهب شيعه را در عصر صفويه بررسى كرده است. وى پيدايش و ظهور شيعه را مقارن با رحلت رسول اكرم(ص) و با تشكيل شوراى سقيفه مى‌داند. رأى اين شورا مورد تأييد [[علی بن ابیطالب(ع)، امام اول|حضرت على(ع)]] و عمار بن ياسر، ابوذر غفارى، سلمان فارسى و ديگران نبود، لذا موجب موضع‌گيرى آشكارى گرديد كه بعدها پيروان و هواداران آن را شيعه ناميدند <ref>متن كتاب، ص 15</ref> | ||
وى در ادامه اين فصل به تبيين مفهوم شيعه در عصر صفوى پرداخته و مى‌نويسد: «تشيع در آن زمان، خارج از يك ايدئولوژى بسيار قوى و مؤثر كه توده مردم را عليه سنى‌ها در داخل و خارج مسلح مى‌كرد، چيز ديگرى نبود، غير از يك اسم رسمى كه از حمايت همه‌جانبه پادشاهان «دين‌پناه» برخوردار مى‌شد؛ انعكاس اين موضوع را در اشعار بسيارى از شعراى اين دوره مى‌توان مشاهده كرد» <ref>همان، ص 36</ref> | وى در ادامه اين فصل به تبيين مفهوم شيعه در عصر صفوى پرداخته و مى‌نويسد: «تشيع در آن زمان، خارج از يك ايدئولوژى بسيار قوى و مؤثر كه توده مردم را عليه سنى‌ها در داخل و خارج مسلح مى‌كرد، چيز ديگرى نبود، غير از يك اسم رسمى كه از حمايت همه‌جانبه پادشاهان «دين‌پناه» برخوردار مى‌شد؛ انعكاس اين موضوع را در اشعار بسيارى از شعراى اين دوره مى‌توان مشاهده كرد» <ref>همان، ص 36</ref> | ||