۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - ' (ع)' به '(ع)'
جز (جایگزینی متن - 'ه(' به 'ه (') |
جز (جایگزینی متن - ' (ع)' به '(ع)') |
||
| خط ۵۳: | خط ۵۳: | ||
وى دوره اول فقه و شريعت را عصر رسول الله (ص) معرفى نموده و به مناسبت، از آغاز وحى به پيامبر (ص)، در غار حرا، بحث را شروع كرده است. در آغاز به احكامى اشاره مى‌كند كه در عصر رسالت تشريع شد. وى با تفكيك دوران مكه و مدينه هر كدام را جداگانه بررسى كرده، ويژگى تشريع در هر يك از اين دو دوره را بازگو مى‌كند. مصدر تشريع در اين دوره وحى الهى است، بر خلاف كسانى كه آن را مستند به اجتهاد پيامبر مى‌دانند. در اين عصر، كلمه فقه بر فهم همه معارف اسلامى اطلاق مى‌شد؛ يعنى همه آنچه كه در قرآن آمده است، و البته فقه را نيز شامل مى‌شود و لذا به قراء قرآن فقها مى‌گفتند. در اين دوره برخى از اصحاب پيامبر در وقايع مختلف از طريق اجتهاد به استنباط احكام شرعى مى‌پرداختند و از آن جا كه پيامبر اكرم(ص) حضور داشتند، مجالى براى اختلاف در احكام وجود نداشت. | وى دوره اول فقه و شريعت را عصر رسول الله (ص) معرفى نموده و به مناسبت، از آغاز وحى به پيامبر (ص)، در غار حرا، بحث را شروع كرده است. در آغاز به احكامى اشاره مى‌كند كه در عصر رسالت تشريع شد. وى با تفكيك دوران مكه و مدينه هر كدام را جداگانه بررسى كرده، ويژگى تشريع در هر يك از اين دو دوره را بازگو مى‌كند. مصدر تشريع در اين دوره وحى الهى است، بر خلاف كسانى كه آن را مستند به اجتهاد پيامبر مى‌دانند. در اين عصر، كلمه فقه بر فهم همه معارف اسلامى اطلاق مى‌شد؛ يعنى همه آنچه كه در قرآن آمده است، و البته فقه را نيز شامل مى‌شود و لذا به قراء قرآن فقها مى‌گفتند. در اين دوره برخى از اصحاب پيامبر در وقايع مختلف از طريق اجتهاد به استنباط احكام شرعى مى‌پرداختند و از آن جا كه پيامبر اكرم(ص) حضور داشتند، مجالى براى اختلاف در احكام وجود نداشت. | ||
دوره دوم فقه از وفات پيامبر اكرم(ص) شروع مى‌شود و تا زمان خروج معاويه از اطاعت خليفه مسلمين ([[امام على (ع)]]) ادامه مى‌يابد. در اين دوره جامعه اسلامى به كتابت قرآن اهتمام داشتند. نويسنده، مطالب مختلفى درباره جمع و كتابت قرآن براساس منابع علوم قرآنى ارايه مى‌كند. | دوره دوم فقه از وفات پيامبر اكرم(ص) شروع مى‌شود و تا زمان خروج معاويه از اطاعت خليفه مسلمين ([[امام على(ع)]]) ادامه مى‌يابد. در اين دوره جامعه اسلامى به كتابت قرآن اهتمام داشتند. نويسنده، مطالب مختلفى درباره جمع و كتابت قرآن براساس منابع علوم قرآنى ارايه مى‌كند. | ||
در اين دوره، اگر براى مسلمانان مسئله جديدى پيش مى‌آمد به حاكم شهر مراجعه مى‌كردند و اگر حاكم جواب مسئله را نمى‌دانست به صحابه‌اى كه در آن شهر بودند، رجوع مى‌كردند، اگر صحابه حديثى از پيامبر مى‌دانستند آن را بازگو مى‌نمودند و الاّ حاكم شهر در آن مسئله اجتهاد مى‌كرد و حكمى صادر مى‌نمود. مصادر فقهى در اين دوره عبارت بودند از: كتاب، سنت، اجماع، استشاره صحابه، اجتهاد. | در اين دوره، اگر براى مسلمانان مسئله جديدى پيش مى‌آمد به حاكم شهر مراجعه مى‌كردند و اگر حاكم جواب مسئله را نمى‌دانست به صحابه‌اى كه در آن شهر بودند، رجوع مى‌كردند، اگر صحابه حديثى از پيامبر مى‌دانستند آن را بازگو مى‌نمودند و الاّ حاكم شهر در آن مسئله اجتهاد مى‌كرد و حكمى صادر مى‌نمود. مصادر فقهى در اين دوره عبارت بودند از: كتاب، سنت، اجماع، استشاره صحابه، اجتهاد. | ||
در اين دوره صحابه در تدوين سنت (كتابت حديث) اختلاف كردند. هم‌چنين عمر، ممنوع كرد كه فقها از مدينه به ساير شهرها مسافرت كنند، مگر اين كه وظيفه‌اى از طرف حاكم به آنان محول شود، حضرت [[امام على (ع)]] چنين حكمى را صحيح نمى‌دانست. | در اين دوره صحابه در تدوين سنت (كتابت حديث) اختلاف كردند. هم‌چنين عمر، ممنوع كرد كه فقها از مدينه به ساير شهرها مسافرت كنند، مگر اين كه وظيفه‌اى از طرف حاكم به آنان محول شود، حضرت [[امام على(ع)]] چنين حكمى را صحيح نمى‌دانست. | ||
در اوايل خلافت عثمان، فقها به شهرهاى مختلف رفتند و مردم هر منطقه‌اى به آنان رجوع مى‌كردند. از مشخصات اين دوره آن است كه تابعينى نيز به جمع مى‌پيوستند و قرآن تا حدّ زيادى مغفول واقع گرديد. | در اوايل خلافت عثمان، فقها به شهرهاى مختلف رفتند و مردم هر منطقه‌اى به آنان رجوع مى‌كردند. از مشخصات اين دوره آن است كه تابعينى نيز به جمع مى‌پيوستند و قرآن تا حدّ زيادى مغفول واقع گرديد. | ||
دوره سوم، از پايان دوره دوم شروع مى‌شود تا خلافت عمر بن عبدالعزيز در سال 99 بعد از هجرت. در اين دوره مسلمانان به دو گروه تقسيم شدند: گروهى كه به معاويه پيوستند و گروهى كه هم‌چنان به بيعت خود با حضرت على (ع) ادامه دادند. سرپيچى معاويه از پذيرش خلافت [[امام على (ع)]] اولين حادثه‌اى بود كه وحدت جهان اسلام را به طور جدى خدشه‌دار كرد. در اين دوره احاديث غلط و مجعول وارد شريعت شد و مذاهب مختلفى نيز به صورت جدى شكل گرفت. مؤلف به تفصيل به جنگ‌هاى حضرت على (ع) و شهادت امام حسن و امام حسين (ع) پرداخته است. | دوره سوم، از پايان دوره دوم شروع مى‌شود تا خلافت عمر بن عبدالعزيز در سال 99 بعد از هجرت. در اين دوره مسلمانان به دو گروه تقسيم شدند: گروهى كه به معاويه پيوستند و گروهى كه هم‌چنان به بيعت خود با حضرت على(ع) ادامه دادند. سرپيچى معاويه از پذيرش خلافت [[امام على(ع)]] اولين حادثه‌اى بود كه وحدت جهان اسلام را به طور جدى خدشه‌دار كرد. در اين دوره احاديث غلط و مجعول وارد شريعت شد و مذاهب مختلفى نيز به صورت جدى شكل گرفت. مؤلف به تفصيل به جنگ‌هاى حضرت على(ع) و شهادت امام حسن و امام حسين(ع) پرداخته است. | ||
دوره چهارم از سال 99ق شروع مى‌شود و تا اوايل قرن چهارم ادامه مى‌يابد. وى درباره تحولات اين دوره به تفصيل از چگونگى شكل‌گيرى مذاهب اربعه اهل سنت و متون حديثى شيعى و سنى و اختلاف رأى فقهى فقها سخن مى‌گويد. | دوره چهارم از سال 99ق شروع مى‌شود و تا اوايل قرن چهارم ادامه مى‌يابد. وى درباره تحولات اين دوره به تفصيل از چگونگى شكل‌گيرى مذاهب اربعه اهل سنت و متون حديثى شيعى و سنى و اختلاف رأى فقهى فقها سخن مى‌گويد. | ||