۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز
جایگزینی متن - 'عطار' به 'عطار '
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'عطار' به 'عطار ') |
||
| خط ۵۲: | خط ۵۲: | ||
[[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شيخ بهايى]]، در مثنوى، از جلال الدين مولوى و شيخ عطار و در غزل‌هاى عارفانه، از سعدى و عراقى پيروى كرده و گاهى هم به پيروى از سبك سخن روز كه همان طرز جديد هندى يا اصفهانى كه در زمان صفويه ظهور كرده، برخاسته و بعضى از غزل‌هاى خود را به شيوه غنى كشميرى(بابا فغانى) و عرفى شيرازى آراسته است و در سروده‌هاى عرفانى تحت تأثير غزليات شمس سخن گفته است. | [[شیخ بهایی، محمد بن حسین|شيخ بهايى]]، در مثنوى، از جلال الدين مولوى و شيخ [[عطار، محمد بن ابراهیم|عطار]] و در غزل‌هاى عارفانه، از سعدى و عراقى پيروى كرده و گاهى هم به پيروى از سبك سخن روز كه همان طرز جديد هندى يا اصفهانى كه در زمان صفويه ظهور كرده، برخاسته و بعضى از غزل‌هاى خود را به شيوه غنى كشميرى(بابا فغانى) و عرفى شيرازى آراسته است و در سروده‌هاى عرفانى تحت تأثير غزليات شمس سخن گفته است. | ||
دسته‌اى معتقدند اين اختلاف سبك‌ها، علت العللش زبان مادرى اوست كه فارسى نيست و چون چاشنى فارسى ندارد از اداى مقصود به يك طريقه مشخص بازمانده است، البته اين نظر به حقيقت نزديك‌تر مى‌نمايد، چون فصاحتى كه در آثار هر شاعر يا نويسنده هست، بيشتر مربوط به وقوف و احاطه شاعر يا نويسنده به آن زبان است و به اصطلاح، چكيده آن است. | دسته‌اى معتقدند اين اختلاف سبك‌ها، علت العللش زبان مادرى اوست كه فارسى نيست و چون چاشنى فارسى ندارد از اداى مقصود به يك طريقه مشخص بازمانده است، البته اين نظر به حقيقت نزديك‌تر مى‌نمايد، چون فصاحتى كه در آثار هر شاعر يا نويسنده هست، بيشتر مربوط به وقوف و احاطه شاعر يا نويسنده به آن زبان است و به اصطلاح، چكيده آن است. | ||